Charakterystyczną sylwetkę zgarbionego staruszka przemierzającego sanktuarium w Kalwarii Zebrzydowskiej rozpoznają rzesze pątników. Wielu życzliwie przygląda się niepozornej siwowłosej postaci, z trudem lecz i wewnętrzną siłą podążającej drogą wiodącą na cmentarz. Tu, na mogile ojca i matki, pan Józef raz jeszcze zmawia modlitwę za spokój swych najbliższych i zwracając się do nich zapewnia o swojej miłości. Wie, że niedługo dołączy do rodziców, choć wcale mu się nie śpieszy.

Pan Józef ukochał życie. Ze wzruszeniem wspomina chwile ze swojej przeszłości, zamiłowanie do muzyki, ambicje zostania duchownym. I choć wielokrotnie ponosił w życiu porażki, żarliwa wiara i pokora pomagały mu podnieść się i podążać w raz obranym kierunku. Umartwia swoje ciało na pamiątkę pasji Chrystusa. Żyje samotnie, monotonną dietę wzbogaca z troską hodowanymi truskawkami. Czasem tylko przyjmuje wizyty znajomych.
Nic dziwnego zatem, że mieszkańcy i pielgrzymi zwą go pustelnikiem. Pan Józef ironizuje, że większość widzi w nim dziada. Lecz jednocześnie w oczach wielu ma coś ze świętego. Tytułują go ojcem, dają mu jałmużnę, proszą o modlitwę za bliskich i wstawiennictwo.

http://www.sieradz-praga.pl/index.php?p … z-kalwarii