Jako Siostry Tereski tworzymy wspólnotę zakonną, której Patronką jest św. Teresa od Dzieciątka Jezus.
Jesteśmy siostrami bezhabitowymi
– w pewnym sensie też ukrytymi
przed oczyma świata
– ale tak jak ona składamy Bogu
w ofierze swoje siły,
by sprawiać Mu radość, wysławiać Go.
Od Patronki uczymy się
jak być jedno z Bogiem
i pozostawać „miłością w sercu Kościoła",
by móc mu skutecznie służyć.
Nasze życie,
podobnie jak życie św. Teresy
jest bardzo proste i zwyczajne.
Nie czynimy wielkich rzeczy
według miary tego świata.
Kierujemy się w życiu miłością
i to miłość sprawia,
że staje się ono fascynujące,
bogate i wciąż aktualne.
Dzięki miłości
najmniejsze rzeczy
nabierają nieskończonego znaczenia.
Miłość jest impulsem,
motywem i celem życia i działania,
pomaga nam zdobywać się na nieustanne ofiary,
jakich wymagają sytuacje i okoliczności życia.
Za przykładem
naszej Patronki staramy się
niczego Jezusowi nie odmawiać,
dawać bez miary,
niczego nie zaniedbywać ani pomijać.
Uświęcamy świat,
oddając go Bogu w tym miejscu
i momencie,
gdzie akurat jesteśmy.
Modlimy się w duchu na ulicy,
w autobusie, w przerwie pracy.
Podarowujemy spotykanym ludziom,
takie dobro, jakie możemy:
czasem będzie to pomoc,
wyręczenie, innym razem uśmiech,
czas, obecność...
Tak więc, cała nasza działalność
sprowadza się do tego,
by podobać się Jezusowi
i doskonale spełniać wszystkie czynności
stanowiące pasmo zwyczajnego życia.
Zdobywamy świętość idąc drogą codziennego życia,
zwyczajnego i prostego,
bo taką drogę wytyczyła nam
św. Teresa z Lisieux mówiąc:
„W mojej małej drodze są tylko rzeczy bardzo proste i zwyczajne;
trzeba by małe dusze mogły czynić wszystko, co ja czynię".
Dlatego nie zakładamy habitów,
aby z większą swobodą,
bez wyróżniania się,
realizować swoje posłannictwo
pociągania dusz do kochania Boga,
aby móc dotrzeć do każdego środowiska
i skutecznie je ewangelizować
Strój świecki, będąc jednym
z zewnętrznych wyznaczników ukrycia,
ma dla nas jeszcze głębszy wymiar
ewangeliczny – rezygnację
z podkreślania siebie,
by za wzorem świętej Patronki
być znaną jedynie Bogu.
Cichą modlitwą
i ofiarą możemy
pomagać najbardziej potrzebującym,
bo prawdziwą świętość poznaje się po tym,
że jej nie widać i nie słychać;
obca jej wszelka ostentacja.
http://www.siostrytereski.com/
|