Mam 17 lat i chciał bym wstąpic do zakonu, ale nie wiem czy mogę. Jeżeli mogę to do jakiego?

Zależy od Zgromadzenia czy przyjmą Cię w takim wieku.  Nikt Ci też nie powie do jakiego Zgromadzenia masz wstąpić, bo Ty sam powinieneś wiedzieć jaki charyzmat jest Ci bliski, co Cię interesuje, co chciałbyś robić itp. Rozeznaj to dobrze, daj sobie czas. Jeżeli jednak jesteś pewien swej decyzji to tak jak napisałam na początku - musisz pytać u źródła o warunki przyjęcia.

Zgromadzenia już od tego odchodzą- a większość to już odeszła.Współcześnie raczej osoby pełnoletnie są przyjmowane... ale są wyjątki. Sama znam jedną nowicjuszkę,która miała 16 lat jak wstąpiła- jest we włoskim zgromadzeniu. Ale Matka musiała wyrazić specjalne pozwolenie

Jeśli chodzi o wiek, to aby złożyć pierwsze śluby trzeba być pełnoletnim. A do nich to przynajniej 2 lub 4 lata.

Znam polskie zgromadzenie (męskie) gdzie przyjmują od 17 lat ;)

Możesz zdradzić nazwę zgromadzenia?

Ja231 napisał:

Mam 17 lat i chciał bym wstąpic do zakonu, ale nie wiem czy mogę. Jeżeli mogę to do jakiego?

W wieku 17 lat na prawde jestes tego pewien? Pewnie zaraz mi sie tutaj dostanie po glowie, ale jak dla mnie mninimalny wiek do tego typu decyzji to ok 20stki..a najlepiej 25..Tyczy sie to tez malzenstwa. Wiem, ze mozna byc odpowiedzialnym w mlodym wiekum, ale liczy sie tez jakies doswiadczenie zyciowe.

piotrek26lublin napisał:

W wieku 17 lat na prawde jestes tego pewien? Pewnie zaraz mi sie tutaj dostanie po glowie, ale jak dla mnie mninimalny wiek do tego typu decyzji to ok 20stki..a najlepiej 25..Tyczy sie to tez malzenstwa. Wiem, ze mozna byc odpowiedzialnym w mlodym wiekum, ale liczy sie tez jakies doswiadczenie zyciowe.

Nie dostaniesz po głowie, bo ja tez nie jestem zwolenniczką takich decyzji. Kiedyś wstępowanie do zakonu w wieku 16-17 lat nie było czymś niezwykłym, no ale czasy się trochę zmieniły i wszystko przesuwa sie w czasie- dłuższa edukacja, późniejsze rozpoczęcie pracy zawodowej, założenie rodziny itd. Tak samo jeśli chodzi o podejmowanie decyzji o życiu zakonnym. Inaczej myśli 18-latek, a inaczej 20-latek, choć to tylko dwa lata różnicy, ale w tym okresie zachodzi w człowieku wiele zmian w sferze organizacji życia oraz mentalności człowieka.
Oczywiście, znam przypadki, że 16-latek jest dojrzalszy od niejednego 25-latka i decyzja 18-latka o wstąpieniu do klasztoru może być w pełni dojrzała. Ale z drugiej strony patrzę na to w ten sposób, że prosto z domu rodzinnego (gdzie raczej rodzice zapewniają nam wszystko, co niezbędne do życia), przechodzi się do klasztoru- nowej rodziny, w której mamy ustalony rytm dnia, zakres obowiązków i człowiek nie zawsze może przekonać się o tym, jak wygląda takie ,,zwykłe" życie, gdzie o wszystkim trzeba samemu myśleć i się zatroszczyć o siebie.
Zostaje jeszcze kwestia ,,na wszelki wypadek"- ja tam jestem zapobiegliwa i lubię mieć plan awaryjny, dlatego myślę, że warto mieć tą maturę zrobioną na spokojnie. Jest dużo możliwości kształcenia się i nie trzeba koniecznie iść na studia, jest dużo szkół policealnych, w których można się czegoś nauczyć. I w razie, gdyby okazało się, że to nie jest jednak nasza droga życia/czas/miejsce jest już na czym budować.
Oczywiście, nie twierdzę, że to jest konieczne- dlatego warto porozmawiać z osobami duchownymi, siostrami/braćmi- zresztą nie jest przecież tak, ze człowiek przychodzi, mowi, że chce do klasztoru i tadam, już jest w klasztorze. Trzeba się jeszcze zastanowić, do jakiego klasztoru- trzeba wziąc pod uwagę swoje predyspozycje i zainteresowania też- osoba, która nie przepada za dziećmi nie będzie się czuła dobrze w zgromadzeniu, które zajmuje się głównie wychowywaniem dzieci i młodzieży.
Jest dużo tych kwestii, które przemawiają za i przeciw, ale osobiście po maturze nie byłam gotowa na podejmowanie takich decyzji jak klasztor, małżeństwo czy inne tego typu ważne sprawy, mimo że jestem dość odpowiedzialną osobą. A życie jest najlepszym nauczycielem :)

w 100% zgadzam się z Tobą Rita!! :)
chociaż znam Siostrę Zakonną, które wstąpiła mając 19 lat, maturę zdała jakoś maj/czerwiec, a we wrześniu wstąpiła i teraz jest już po ślubach wieczystych.
i chwała Panu, ze Ją powołał i ze Ona poszła za Jego głosem! :)
ale wiadomo, lepiej przemyśleć, przemodlić zobaczyć jak to jest i dopiero podjąć decyzje

Ja też się zgadzam z Ritą. Każdy człowiek inaczej dojrzewa... Jedni wolniej inni szybciej. Ale nie popieram wstępowania do klasztoru w wieku 17 lat jak się jest jeszcze niepełnoletnim. 18 lat to według mnie minimum. Trzeba trochę poznać życie nabrać doświadczenia. Wiem coś o tym, gdyż sama wstępowałam dość wcześnie- po maturze. W moim wypadku była to niedojrzała decyzja dlatego po pewnym czasie musiałam odejść. (Choć sama też znam Siostry,które w wieku 18 lat wstąpiły i są szczęśliwymi Siostrami- nie neguje tego).
I muszę powiedzieć,że doświadczenia też uczą człowieka- od mojego odejścia wiele nie minęło, ale był to intensywny czas który  dał mi mnóstwo radości i ciężkich chwil- Bóg kształtował mnie. I wydaje mi się,że dopiero teraz mogę powiedzieć,że tak na prawdę jestem gotowa, bo wiem bardziej  świadomie na co mnie stać, co wybieram...bo pewna dojrzałość przychodzi z wiekiem... Życzę autorowi wątku by tak samo było i z Nim!

Szczęś Boże!
Zncie może zgromadzenia zakonne żeńskie które przyjmują duszyczki przed ukończeniem 18 lat?

Przeniosłam wątek do już istniejącego, o podobnym temacie. Pozdrawiam! R.

Myślę, że wszystko jest do uzgodnienia z danym zakonem, najlepiej pytaj u źródła :)

Siostry raczej mówią, żeby poczekać do 18 roku życia.
Całkiem inaczej się myśli w wieku 17 lat i 19 lat.
Sama po sobie widzę, jak zmieniły się moje poglądy światowe.

Zgadzam się z rozważającą. Inaczej sie myśli mając 17 lat a jeszcze inaczej w wieku 20.
:)

Trzeba też wziąć pod uwagę wolę Pana. Jeżeli będzie chciał to i 15 latkę weźmie szybciej od 19 latki. :P Kwestia rozeznania przy pomocy kierownika duchowego najlepiej.

Tutaj jeszcze coś na temat wieku wstępowania: http://www.naszepowolanie.pun.pl/viewtopic.php?id=572

No i pamiętajmy, że są jeszcze różne kandydatury zewnętrzne, kiedy to mieszka się jeszcze w domu rodzinnym, ale dziewczyna przygotowuje się do wstąpienia, utrzymuje regularny kontakt ze Zgromadzeniem itp- nawet chyba gdzieś był o tym jakiś wątek.
Choć i tak wg mnie chyba lepiej byłoby najpierw zastanowić się nad charyzmatem, który jest ,,mój" (np. nie każdy odnajduje się w duchowości karmelitańskiej, podobnie jak nie wszyscy mają ogromne nabożeństwo do Matki Bożej) oraz nad swoimi predyspozycjami (np. jeśli zgromadzenie ma w swojej działalności opiekę nad dziećmi, a ktoś nie lubi dzieci, to jeśli zdarzy się, że będzie musiał z nimi pracować, to obie strony będą się męczyć- zresztą, to działa też w ,,świeckim" życiu ;) ). A wstępowanie do klasztoru tylko dlatego, że siostry dopuszczają możliwość wstąpienia wcześniej wg mnie nie jest do końca szczęśliwym pomysłem- oczywiście, może się okazać, że to będzie akurat bardzo szczęśliwe, ale myślę, że to nie jest najlepszy powód wstępowania ;) Ale to tylko moje rozmyślania w tym temacie, oparte na dość chłodnej kalkulacji :)
A wracając do Twojego pytania Natalio, to tak jak dziewczyny pisały wcześniej- pytać w interesującym Cię zgromadzeniu.

Pozdrawiam!

Rozumiem, że komuś się spieszy, ale jak się poczeka to to nikomu nie zaszkodzi. :)
Mając 15 czy 16 lat miałam całkiem inne poglądy niż teraz, a mam zaledwie 17 lat. Aż się boję pomyśleć co będzie w mojej głowie za kolejny rok.
Według mnie lepiej pozwolić sobie dojrzeć duchowo i psychicznie, dać sobie czas na pełne rozpoznanie powołania.
A tak trochę bardziej po ludzku: cieszyć się, że jest się "w świecie", tj. przy rodzinie i znajomych. :)

Ja dopiero mam 17 lat i czuje powołanie od 1,5 roku to szczerze mówiąc to chciałam wstąpić jak najszybciej do zgromadzenia,ale po rozmowach z siostrami zakonnymi,powiedziały mi,że warto poczekać do końca Liceum dla Jezusa. Choć jeszcze troche czasu mam do wstąpienia to jest mi czasami ciężko bo chce poświęcić się całkowicie Bogu a jeszcze nie mogę  :/

Wiem o tym, że człowiek chce jak najszybciej być dla Boga.
Sama się z tym borykam, za kilka miesięcy skończę 21 lat, od 17 roku życia czuje, że mocno Bóg mnie woła. Od maja ubiegłego roku zaczęłam na poważnie rozeznawać. Omadlać, jeździć na rekolekcje powołaniowe i osobiste dni skupienia. Nawiązałam kontakt z wspólnotą, do której sam Bóg mnie zaprowadził. Siostry każą mi poczekać do skończenie studiów magisterskich, chociaż ja najchętniej wstąpiłabym już teraz.
Ten czas ''w świecie'' mam wykorzystać do przygotowania się do życia w klasztorze, zdobycia prostych i potrzebnych umiejętności, jak gotowanie :) Mam cieszyć się życiem, jeździć, spotykać się z przyjaciółmi, poznawać nowe osoby, po prostu żyć.

Zgadzam síę z Tobą,że trzeba teraz żyć normalnie itp. Ja jak skontaktowałam się z siostrami z ze zgromadzenia to nic mi nie mówiły,żebym po liceum poszła na studia i dopiero potem do zakonu. Jeszcze mi zostało 2 lata i mogę wstąpić.

Czekanie też jest potrzebne :) nie tylko jak pisała Rozważająca do nauki prostych rzeczy typu gotowanie, ale też do wzrostu duchowego. Pan rozlewa w tym czasie wiele łask i uzdrawia... Nieraz przez trudności i ból... Ale nigdy nie zabiera powołania. On je umacnia i ugruntowuje osobę w decyzji, pomaga uporać się z wieloma sprawami. :)

I ja się wypowiem...

Czy w wieku 17 lat, możemy mówić o dojrzałości nastolatki ? Tej dojrzałości owszem, ale nie życiowej... Nie zapominajmy że wiele dziewczyn w tym okresie nadal mieszka z rodzicami, zależne od rodziców... Kwestia życia zakonnego, w pełni odpowiedzialnego ... - no ja tego nie widzę...
Decyzja wstąpienia nie jest decyzją " na okres..." - zakłada się, iż to decyzja na całe życie...

Gdybyście wiedzieli jak ja chciałam w wieku 16lat iść do zakonu. Prawie z domu uciekłam, że tato nie chciał mi zgody podpisać... I dobrze zrobił. Potem przeszłam wielki katolicku bunt ! Przecież Boga nie ma... ech... po prostu głupia wtedy byłam... Pamiętam, pojechałam wtedy do Taize, poznałam pewnego Bernardyna i jak się okazało, warto poczekać... Odczekałam ponad pięć lat, powołanie może nie koniecznie minęło, ale mieniło się...
Wiem, ze warto poczekać. Jak myślicie dlaczego zakony kładą coraz większy nacisk na to, by wstępować po studiach ? No właśnie... dojrzałość...

ja wstąpiłam w wieku 19 lat, choć pragnęłam tego niezmiennie od 13 roku życia... byłam w Zgromadzeniu 7 miesięcy, po czym musiałam ze względów zdrowotnych przerwać formację. Dzisiaj mam 21 lat i przede mną jeszcze minimum 2 lata czekania (taka jest decyzja s.Inspektorki)... czyli zanim będę mogła wstąpić minie minimum 10 lat czekania, a jak sobie przeliczyłam, to do ślubów wieczystych tego czekania będzie minimum 20 lat... Te liczby są przerażające... Kiedy ja sama na nie patrzę, wydaje mi się to niemożliwe żebym dotrwała... A jednak, minęło już 7 i pół roku i wiem, że ten czas jest czymś więcej niż pustym czekaniem... Jest czasem dojrzewania, oczyszczania, odkrywania najgłębszych motywacji, utwierdzania się w wierności... I przede wszystkim okazją do pogłębiania miłości do Tego, dla którego teraz czekam, dla którego kiedyś mam nadzieję znajdę się znów w Zgromadzeniu... Choć jest to baaaaaaaaaaardzo trudne, to przynosi wielkie owoce, które wymagają po prostu czasu, bo choćby włożyć w to maksimum pracy, to nie da się tego przerobić w sobie przez rok... Zresztą... jak mówił św.Jan Bosko "cnotą świętych nie jest cierpienie, ale cierpliwość"... Więc ćwiczmy się w cierpliwości :D

Siostrzyczka, jesteś moim mistrzem :D
Ale fakt.. pamiętacie napis z zegara w Wadowicach ? Czym że jest wobec wieczności rok, dwa czy pięć... ?

dziewczyny dziękuję Wam :) Pan Bóg mi przez Was wyjaśnił moje targania sprzed kilku miesięcy.

Me@ świetny ten napis z zegara :)