Witajcie moi kochani, chcia³am siê z Wami podzieliæ wra¿eniami z wczorajszych ¶lubów, w których mia³am okazjê uczestniczyæ.

Odby³y siê one w Gnie¼nie. Pojecha³am tam razem z Siostrami Pallotynkami, z którymi pracujê.
Jedna moja bliska Siostra sk³ada³a I profesjê, a druga te¿ mi nieobca sk³ada³a ju¿ profesjê wieczyst±. Uroczysto¶æ by³a cudowna.

Chcia³am tu zaznaczyæ, ¿e tydzieñ temu by³am ¶wiadkow± na ¶lubie mojej przyjació³ki z pracy i tak wcze¶niej sobie my¶la³am, ¿e bêdzie to dobry czas, ¿eby oceniæ jak moje serce siê zachowujê podczas tych dwóch ró¿nych uroczysto¶ci. Jak ju¿ pewnie wiecie, chcê wst±piæ do zakonu, ale ci±gle mêczy mnie taki wewnêtrzny strach, ¿e sobie tam nie poradzê, który hamuje mnie przed podjêciem tej ostatecznej decyzji.
No i tak, podczas ¶lubu mojej przyjació³mi my¶la³am, ¿e co¶ mnie ruszy, w sensie, ¿e sobie pomy¶lê, ¿e te¿ tak bym chcia³a. I by³am w takim szoku jak moje my¶li by³y zwrócone zupe³nie w innym kierunku. Stoj±c za Pann± M³od± by³am pewno, ¿e ta Droga nie jest moj±, ¿e nie jestem do tego powo³ana. JESTEM TEGO PEWNA. Patrzy³am na obraz Jezusa i wiedzia³am ju¿ o co chodzi.

No i wczoraj wyjechali¶my tam o 6 rano. Bardzo prze¿ywa³am ten wyjazd ju¿ od kilku dni. Siostry przywita³y mnie bardzo serdecznie, zjad³y¶my ¶niadanie i pojecha³y¶my do ko¶cio³a parafialnego na ¶luby. Uroczysto¶æ by³a przepiêkna, podczas sk³adania ¶lubów moje serca wali³o jak oszala³e, nie wiedzia³am co siê dzieje, ³zy same nap³ywa³y do oczu. Po raz kolejny, ale tym razem ju¿ tak bardzo mocno poczu³am, ¿e to jest moje miejsce, ¿e w³a¶nie takie ¶luby chcê z³o¿yæ, nie walczy³am nawet z my¶lami, po prostu trwa³am i s³ucha³am jakie cuda dziej± siê przede mn±. By³a piêkna homilia i du¿o ciep³ych s³ów. No i jak sobie my¶la³am na koñcu mszy, ¿e chyba siê zdecydujê, ale co zrobiæ z tym strachem, to nagle s³yszê jak Ksi±dz przed b³ogos³awieñstwem mówi: "Widzê, ¿e jest tu kilka m³odych osób, mo¿e w¶ród nich s± takie, które równie¿ zastanawiaj± siê lub od dawna zastanawia³y nad ¿yciem zakonnym, ale boj± siê, maj± obawy. Chcê Wam tu powiedzieæ, nie bójcie siê, z Bo¿± pomoc± dacie radê. ODWAGI"... Bóg jest wielki, ¿yczê Wam i sobie w³a¶nie tej odwagi. :)

Piêkne ¶wiadectwo :)
JA te¿ "us³ysza³am" podobne s³owa co do mojej osoby:
"Troszczysz siê i niepokoisz o wiele, a potrzeba tylko jednego- odwagi" :)
Powodzenia na drodze odkrywania :)

przepiêkne! Chwa³a Panu!

Cudowne Jagodzik dziêki.
Odwagi Serce Pan jest z Tob±,a Ty b±dz dla Niego:)

¦luby to piêkne uroczysto¶ci... Mia³am kiedy¶ okazjê byæ na nich i trudno opisaæ, to trzeba zobaczyæ :)

o tak!! Co prawda nie by³am nigdy na ¶lubach zakonnych, ale jak ogl±dam zdjêcia w internecie lub w jaki¶ zgromadzeniach to naprawê WOW!
je¶li Bóg da to w listopadzie pojadê na ¶luby wieczyste jednej znajomej siostry :)

Wirydianko, i ja Ci mówiê ODWAGI! Nie lêkaj siê, nie ma czego! W zakonie nie jest wcale ¼le, wrêcz przeciwnie. Je¶li wype³nia Ciê a¿ taka têsknota - nie stawiaj jej tamy. Warto zobaczyæ co jest za wytêsknion± zas³onk± ;-) Pozdrawiam!

barbara75 napisał:

Nie lêkaj siê, nie ma czego! W zakonie nie jest wcale ¼le, wrêcz przeciwnie.

Urzek³o mnie to zdanie :) Czasem w ¿artach rzucam, ¿e idê do klasztoru, to s³yszê w³a¶nie to samo, ¿e w klasztorze nie jest tak ¼le... ;)
Ale odwaga jest potrzebna, i to bardzo.

Rita napisał:

barbara75 napisał:

Nie lêkaj siê, nie ma czego! W zakonie nie jest wcale ¼le, wrêcz przeciwnie.

Urzek³y mnie te 2 zdania :) Czasem w ¿artach rzucam, ¿e idê do klasztoru, to s³yszê w³a¶nie to samo, ¿e w klasztorze nie jest tak ¼le... ;) I nie ma siê czego baæ, nie wszystkie siostry s± takie straszne... ;) (oczywi¶cie, wszystko w ¿artobliwym tonie :) )
Ale odwaga jest potrzebna, i to bardzo.

Ej, nie wierzê, ¿e nie jeste¶cie odwa¿ne! ¯aden tchórz nie odwa¿y³by siê napisaæ na takim forum... Ja pamiêtam w szkole, jak bardzo mnie poci±ga³ Bóg, szuka³am Jego g³osu, ale nigdy go nie us³ysza³am tak "normalnie", tylko w sercu czu³am dziwn± têsknotê... ale wracaj±c do szko³y - czasem wstydzi³am siê przyznaæ, ¿e my¶lê o ¿yciu zakonnym ¿eby mnie nie wy¶mieli moi rówie¶nicy. Nikt mi zbytnio nie docina³, ale widzia³am, ¿e koledzy i kole¿anki czuli jaki¶ respekt... nikt w moim towarzystwie nie przeklina³, nie wy¶miewa³ Ko¶cio³a i jego spraw, a ja nic takiego nie mówi³am, tylko postawa dawa³am chyba jakie¶ mimowolne ¶wiadectwo, ¿e Bóg Jest ;)

A tak na logikê - skoro w zakonie by³oby tak ¼le i strasznie, to dlaczego tylu ludzi ryzykuje i... trwa i to trwa z wielk± rado¶ci±!?

barbara75 napisał:

Ej, nie wierzê, ¿e nie jeste¶cie odwa¿ne! ¯aden tchórz nie odwa¿y³by siê napisaæ na takim forum...

Z tym nie do koñca siê zgodzê. Na forum czêsto jeste¶my anonimowi- wystêpujemy pod nicami. Automatycznie ³atwiej pisaæ i mówiæ o swojej wierze. Tym bardziej,¿e raczej zagl±daj± tu osoby, które te¿ wierz±. Wiêc nawet "tchórz" spokojne mo¿e tu pisaæ :) Odwag± dopiero jest ¶wiadczyæ o Bogu i swojej wierze w codziennym ¿yciu- tak w realu.. Tego ¿yczê nam wszystkim :) Wiêc pro¶my Ducha ¦wiêtego o dar mêstwa :)

;) m±dre spostrze¿enie. Cz³owiek jest stworzony do radosnej wolno¶ci, nie powinien siê baæ, "Nie lêkajcie siê" - powtarza³ Jezus...- i chyba wiedzia³ co mówi do cz³owieka, który i tak siê lêka, bo zna swoj± s³abo¶æ :)

najtrudniej daæ ¶wiadectwo w swoich rodzinnych stronach i przed rodzicami

Mnie te¿ ¿egna³y Siostry, jak koñczy³am aspiranturê i wraca³am do kraju s³owami ODWAGI, bo te¿ siê waham, a mo¿e to mi siê wydaje, ale moje reakcje s± jednak jednoznaczne a rozum mówi co innego- po co tam idziesz, nie dasz rady i takie tam g³upoty. bardzo za Nimi têskniê, za sposobem adoracji jakiego nie ma w Polsce...

ODWAGI - w wybieraniu drogi ¿ycia Odwagi dla nas wszystkich w kroczeniu wybran± ¶cie¿ka Odwagi ka¿dego dnia !!!