Dostałam link od koleżanki i chcę się z Wami podzielić, ważne wskazówki na temat dobrego Sługi Bożego ;).
O ŻYCIU ZAKONNYM i O ĆWICZENIACH DOBREGO ZAKONNIKA
O ŻYCIU ZAKONNYM
1. Jeśli chcesz współżyć z innymi w zgodzie i pokoju, musisz nauczyć się w wielu rzeczach przełamywać samego siebie. Niemało to, jeśli komu uda się żyć w klasztorze lub zgromadzeniu bez jednej utarczki i wytrwać wiernie aż do śmierci.
Błogosławiony, kto tak żył i szczęśliwie życia dopełnił. Jeżeli chcesz wytrwać w dobrym i doskonalić się, uważaj się za wygnańca i pielgrzyma na ziemi. Jeżeli chcesz pędzić życie w stanie duchownym, zgódź się dla Chrystusa nawet na to, by cię uważano za głupca.
2. Ubiór i postrzyżyny to mało, wewnętrzna przemiana i całkowite przezwyciężenie namiętności - to dopiero czyni prawdziwego duchownego. Kto szuka czego innego niż tylko Boga i zbawienia duszy, nie znajdzie tu nic prócz udręki i bólu. Nie potrafi dłużej wytrwać w pokoju ducha, kto nie stara się być najmniejszym i uległym wobec wszystkich.
3. Przyszedłeś tu, aby służyć, a nie rządzić. Wiesz, że zostałeś powołany do cierpienia i trudu, nie do wywczasów ani pogwarek. Tu doświadcza się człowiek jak złoto w tyglu. Tu nie utrzyma się nikt, kto nie pragnie z całego serca stać się pokornym dla Boga.
O ĆWICZENIACH DOBREGO ZAKONNIKA
1. Życie dobrego zakonnika powinno jaśnieć wszystkimi cnotami, aby w głębi duszy był taki sam, jaki wydaje się patrzącym z zewnątrz. A nawet o wiele lepszy powinien być w głębi niż na zewnątrz, bo patrzy nań Bóg, a Jego przede wszystkim czcić mamy, gdziekolwiek jesteśmy, i powinniśmy chodzić przed Nim zawsze czyści jak aniołowie.
Każdego dnia odnawiajmy w sobie nasze powołanie i pobudzajmy się do gorliwości tak, jakbyśmy się codziennie nawracali na nowo i mówili: Pomóż mi, Panie Boże, w dobrym postanowieniu i w świętej służbie Twojej i spraw, abym już teraz rozpoczął się doskonalić, bo nic jeszcze dotąd nie uczyniłem.
2. Jakie zadanie, taka i droga doskonałości, (...) więcej tu: http://gloria.tv/?media=339591
Jak macie jakieś pomocne materiały to zamieszczajcie :)
|
Bardzo fajny materiał
Na stronach różnych zakonów można znaleźć prezentacje na temat powołania
Ja chciałabym się z Wami podzielić zabawnym - jak dla mnie - świadectwem powołania pewnej mojej znajomej Siostry :
Dla mnie dawanie świadectwa o swoim powołaniu, to jakby zatrzymanie się nad przedziwnym prowadzeniem i działaniem Boga w moim życiu.
Wychowałam się w rodzinie wierzącej. Zwykła rodzina tak jak wiele innych, ale Bóg miał w niej swoje ważne miejsce. Od dzieciństwa razem ze swoimi siostrami chodziłam do kościoła, na lekcje religii. Później należałam do tzw. grupy Dzieci Maryi. Matka Boża nie była mi jednak zbyt bliska. Kiedy modliłam się zwracałam się bezpośrednio do Jezusa. Maryja stał jakby na uboczu mojej pobożności. Nie byłam z Nią uczuciowo związana i wcale mi to nie przeszkadzało. Czasami spotykałam siostry zakonne, musze przyznać, że interesował mnie ich życie. W piątej klasie szkoły podstawowej pojechała na rekolekcje do sióstr szensztackich. Nie zrobiły na mnie większego wrażenia, ot, po prostu zakonnice ja wiele innych.
Lata mijały, a ja rosłam cichym pragnieniem by oddać swoje życie Jezusowi. Kiedy byłam już starsza nigdy nie myślałam o założeniu własnej rodziny. Mój życiowy plan zamykał się w jednym: Pójść za Jezusem. Zaczęłam udzielać się w parafii, kochałam dynamikę, była we mnie chęć twórczego działania. Chciałam by moje życie było wartościowe w i piękne. Moja młodość to fascynacja św. Franciszkiem z Asyżu. To był idol mojej młodości. Co mnie w nim zachwycało? Jego prostota, radość, ubóstwo. To Franciszek był dla mnie przykładem, że można dla Boga zostawić wszystko. Myślałam więc o tym, ze pójdę za Chrystusem. Był jednak pewien problem… Gdzie?
Zaczęłam pisać do różnych zgromadzeń, otrzymywałam fiszki, foldery, informacje. Założyłam nawet specjalny zeszyt, taki mini leksykon. Wklejałam zdjęcia, adresy, informacje, itd. Ale ukończyłam szkolę średnią i… poszłam do pracy. Dlaczego? Nie wiem. Może zabrakło mi odwagi, a może po prostu nie był to jeszcze mój czas? W domu nikt nie wiedział o moim pragnieniu, po roku pracy postanowiła zrealizować moje pragnienie. Pan Bóg jednak jest przedziwny. W tym czasie moja strasz siostra zakomunikowała nagle w domu, że wstępuje do zakonu. Polały się łzy i rozpoczęły przygotowania… Poczułam, że tracę grunt pod nogami. Było dla mnie jasne, że nie mogę tego zrobić rodzicom. Dwie córki w jednym roku, to za wielka ofiara!
Ostatecznie moja siostra zrezygnowała ze swoich planów, a ja nawiązałam kontakt z siostrami w Świdrze i postanowiłam w tajemnicy wszystko załatwić. Umówiłam się na spotkanie z mistrzynią nowicjatu, wzięłam z pracy wolne i pojechałam na „delegację” do Warszawy. Ale im było bliżej Warszawy tym moja pewność słabła i, dokładnie 10 minut po przyjeździe na Dworzec Centralny wsiadłam w pociąg powrotny do Gliwic. Zbliżając się do Gliwic w sercu czułam żal i zawód, że stchórzyłam. Za dwa tygodnie zaaranżowałam kolejny wyjazd do stolicy. Niestety sytuacja się powtórzyła, tylko, że tym razem byłam dłużej i zwiedzałam przez kilka godzin Warszawę. Potem wróciłam do Gliwic, do klasztoru nie dojechałam. Wrócił żal i tęsknota za Bogiem. Skutek - pojechałam trzeci raz!
Możecie wierzyć, albo nie, ale znów wróciłam jak poprzednie dwa razy nie załatwiwszy niczego. To były dla mnie ciężkie chwile. Sama nie wiedziałam, co mam ze sobą zrobić, dużo się modliłam. Czułam, że szatan o mnie walczy, że chce mnie odciągnąć od zamiaru poświęcenia się Jezusowi. To był heroizm, ale zdecydowałam się na czwarty wyjazd. Był już skuteczny. Załatwiłam wszystkie formalności, wracałam z wielkim pokojem i cichą radością w sercu. Pozostała ważna kwestia poinformowania Rodziców. Poczekałam na wyjazd Taty z młodszą siostrą na wakacje i porozmawiałam z Mamą. Pamiętam, że Mamusia szyła coś na maszynie, gdy ja zdradzałam jej swoją tajemnice…
Dziś mija już ponad 10 lat od tych chwil. Byłam na kilku różnych placówkach, odkryłam swoją pasję – muzykę, skończyłam Studium Organistowskie w Warszawie, obecnie obok służby pielgrzymom, gram jako organistka w Sanktuarium Przymierza na Górze Chełmskiej w Koszalinie. Jezus nieustannie jest w centrum mego życia, to moje największe szczęście i radość. Radość, która nie jest wolna od ofiary, Życie dla Boga wymaga zaparcia się i wyrzeczenia siebie, ciągłych wyborów, nowego „tak” każdego dnia. W ciszy serca wobec wielkiej tajemnicy, której na imię powołanie, mówię dziś Bogu prosto: Dziękuję za tyle łask…, i nie dziwię się sobie…
A tutaj macie medytacje o powołaniu : http://siostry.szensztat.pl/index.php?id=menu3&w=165
|