i trochę prozy...


Za starą przedwojenną szafą schował się chłopczyk
Tym razem nie chciał żadnych słow pocieszenia
Wystarczyła mu mała czerwona lampka
Chował twarz by blask nie zobaczył jego łez
Drżącą rączką próbował na zawsze zgasić jej światło
Wiedział, że tylko ciemność przynosi ukojenie
Bał się jutra, które wstawało tym samym samotnym słońcem
Ostatnia iskra odwagi zdołała dogasić  nieszczęście życia
W sierocincu nastała cisza
Cisza nie przerwana łzami małej sieroty

W malutkim szpitalnym łóżeczku
Gubiło sie bicie drobnego serduszka
Oczka krążyły po białym suficie
Jakby szukając matczynej miłości
Bez winy skazane na samotność
Przyszłość naznaczona smutkiem
Narodziny rodzą radość
nie tym razem
Jeden niewłaściwy ruch
Wyznaczył bieg kolejnych lat
Do prosektorium przewieziono młodą matke
Oczka niemowlęcia wydały kolejną łze
i nikły krzyk

Cisza jest piękna
Śpiew ciszy i mroku
Usypia znękany światem umysł
Budzi się serce
W mroku widać więcej
W mroku widać głębiej
Każda cząstka światła tańczy z mrokiem
Nocny teatr pod nagim niebem
W oddali mruga gwiazdka
Wyznacza występ każdego aktora
Każde słowo ma inne znaczenie
a melodia inny dźwięk
Cudowniejszy
podpowiada księżyc

ja też nie pogardzę takimi tomikami ...

piękne nastepny talent odkryty

Rita do dzieła może i Ty zostaniesz poetką

super dziewczyny! ja kiedyś pod wpływem dwóch uroczystości, na których byłam stworzyłam coś takiego...

Obudziłeś mnie, Panie, o świcie,
Aksamitnym głosem wezwałeś po imieniu,
Z taką czułością i troską,
Z jaką nikt nigdy do mnie nie mówił.

Chwyciłeś mą dłoń w swoje delikatne dłonie.
Czekałeś. Miałam zdecydować sama.
Choć długo zwlekałam (to nie było łatwe)
Zostawiłam wszystko i... poszłam.

Zmieniłeś mój świat, wszystko znalazło swój sens.
Odkąd przyszedłeś, nigdy nie jestem sama.
Dałeś krzyż, ale nie zostawiłeś mnie z nim,
Pomagasz jego ciężar nieść przez życie.

Idziesz przede mną by prowadzić.
Idziesz za mną by podnosić, kiedy upadam.
Idziesz obok by dzielić ze mną smutki i radości.
Choć Cię nie widzę, wierzę, że idziesz.

Moje łzy stały się szczęśliwe nawet w bólu,
Odkąd wiem, że wszystko mam od Ciebie.
To co robię oddaję na Twoją chwałę,
Śpiewając Ci dziękczynne psalmy.

Przyszedłeś cicho jak słońce o poranku.
Zmieniłeś moje życie w cud Twojej miłości.
Uczę się kochać, jak, Panie, przykazałeś
I mówić Tobie "tak" każdego dnia.



a to stare jak świat, ale lubię wracać do tego tekstu... Spisuję z pamięci, bo chyba nie mam tego nigdzie...


Panie Boże, dziękuję Ci za ten dzień.
Za ludzi, których spotkałam,
Za słowa, które usłyszałam,
Za rzeczy, które zobaczyłam
I emocje, które poczułam.
Dziękuję za miłość, jaką nam okazałeś,
I którą poczułam w promieniach słońca padających na moją twarz,
Teraz, proszę, ześlij sen spokojny,
Ukołysz łagodnie ciało me i duszę.
I spraw, aby jutro pozwoliło mi znów powiedzieć:
Panie Boże, dziękuję Ci za ten dzień!

Piękne Teresko...ale odbierasz mi wenę Ale tak szerze mówiąc wiersze bez rymów są łatwiejsze

Na rekolekcjach pewnie wiele powstanie

No a jak... Może i ja wezmę się za wiersze bez rymów

Tak ale..teraz to ja myślę o czym innym..ale wezmę się i coś jeszce ułożę...dziś na razie jeden napisałąm

No bardzo przydatny wątek ostatnio

No to czekamy jak wyszperasz swoje