Angel- kiedyś miałam podobne wątpliwości do Twoich- o co chodzi z tą modlitwą?
I do myślenia dały mi 2 zdarzenia- na początku wydawały mi sie mi ogóle nie związane z modlitwą...

Jakiś czas temu w rozmowie powiedziałam pewnej siostrze, żeby się za mnie pomodliła, bo zaczynam świrować. Naszły mnie ogromne wątpliwości, czy ktoś taki jak ja ma prawo myśleć o zyciu zakonnym, przecież ja się nie nadaję itp. Zaczęły się dziać dziwne rzeczy- niemal na każdym kroku czułam, że ktoś nade mną "fruwa", jakby ktos trzymał mnie za ramię i pilnował, żebym nie robiła głupot (o, a w tym jestem wybitnym przypadkiem... ).
Inny przykład- choćby z tego forum, chodzi mi o akcję Cichy Przyjaciel- chętne osoby co tydzień otrzymują osobędo omodlenia a po tygodniu przyznają się, za kogo się modliły- ja czuję to wsparcie, że ktos sie za mnie modli, ze nie jestem sama i mam takiego "Anioła Stróża"

angel napisał:

Jest osoba niewierząca, a my jako ludzie wierzący modlimy sie o jej nawrócenie... ale czy w tym jest sens, jeśli ta osoba ma wolną wole i i tak i tak nie będzie chciała sie zmienić?? To nie od Boga zależy czy ten człowiek się nawróci tylko od niego...Bóg w sumie może działać i może jakoś tego człowieka "nakłonić" do wiary, jeżeli go kocha, to może to zrobić sam bo On sam najlepiej wie co temu człowiekowi potrzebne i zna go bardzo dobrze. Nie potrzebna jest mu nasza modlitwa.

Rzeczywiście człowiek ma wolną wolę i my tego człowieka nie możemy zmusić do wiary. Ta zamiana może dokonać sie tylko we wnętrzu człowieka i tylko dzieki Stwórcy- a wierzący modląc sie za tą osobę "ułatwiamy" (to nie do końca dobre słowo, ale inne mi nie przychodzi do głowy) jej nawrócenie- np. może dzieki naszej modlitwie Bóg postawi na drodze tego człowieka przyjaciela/księdza/siostrę zakonną/narzeczonego itd. , który swoim życiem pokaże mu Boga? On zawsze daje szansę- tylko jak to już zostało napisane człowiek ma wolną wolę i może wybierać...

Jeśli mi sie cos jeszcze nasunie to napiszę później

Pozdrawiam

Pomoże, ale sam Pan Jezus mówił "proście, a otrzymacie"... zachęcał... Dlaczego? Nie wiem... ale może byśmy czuli się jeden za drugiego odpowiedzialni, byśmy byli jednością, byśmy czuli się wspólnotą... byśmy byli tym jednym Ciałem o wielu członkach...

Mam pytanie. Jak radzicie sobie z modlitwą? Z tą trudną modlitwą, kiedy serce zastyga, nie ma chęci a myśli uciekają na prawo i na lewo. W takich chwilach nie wiem co mam mówić Jezusowi. Milczę. Dziwne uczucie.

Najczęściej ta niechęć do modlitwy pojawia się kiedy zgrzeszę. Jestem świeżo po tym strasznym doświadczeniu kiedy czujesz, że nie ma powodu dla którego miałabyś się modlić. Kontakt z Bogiem się urywa i nagle pociągają cię rzeczy, które wcześniej budziły obrzydzenie.
Przez dłuższy czas omijałam konfesjonał. Nie było we mnie żalu za grzechy, więc "po co się spowiadać"? Mama ostatnio powiedziała mi, że coś niedobrego się ze mną dzieje, że przez zaledwie kilka dni stałam się opryskliwa, oschła, przestałam się uśmiechać. Uświadomiłam sobie, że czuję jakby ktoś inny mną sterował, jakbym nie miała na to wpływu. Wieczorem przyśnił mi się szatan. Śmiał się tak strasznie. Obudziłam się przerażona. "To tylko sen. Przestań się przejmować. Tyle ludzi nie spowiada się przez lata a nic im się złego nie dzieje." Wprost przeciwnie! Działo się coś bardzo niedobrego. Obudziłam się rano, tak samo oschła jak dzień wcześniej. Pojechałam z rodziną na Mszę. Usiadłam w ławce i poczułam niepokój. "Nie przygotowałaś się do spowiedzi! Nie czujesz żalu! Pójdziesz za tydzień!" Krzyczało coś w mojej głowie. Ksiądz poszedł do konfesjonału a ja siedziałam jak na szpilkach i nie wiedziałam co się ze mną dzieje. Rozpłakałam się. Klęczałam i płakałam. Mówiłam w myślach: "Pomocy. Jezu uratuj mnie! Bo za tydzień nie będę już w stanie iść do Spowiedzi! Moja dusza umiera bez Ciebie!". Rozglądałam się niepewnie a w moim wnętrzu toczyła się walka. Nagle powiedziałam na głos: "Zostaw mnie w spokoju! To nie ty mną rządzisz!". Wstałam i poszłam prosto do konfesjonału. Ksiądz mówił długo. Słuchałam a łzy ciekły mi po policzkach. "Kiedy zgrzeszysz od razu biegnij do Spowiedzi. Nigdy nie przestawaj się modlić. Bo wtedy szatan znajdzie tyle dróg by do ciebie dotrzeć, że zaczniesz topić się w grzechach." Tą Spowiedź zapamiętam do końca życia.
Nigdy nie przypuszczałam, że brak modlitwy może mieć tak tragiczne skutki.

Nigdy nie przestawajcie się modlić! Jestem przerażona tym co zaszło w mojej duszy przez ostatni miesiąc.

Hm... To może rzucę jeszcze jeden przyklad.
Ostatni czas był (i nadal jest) czasem ogromnej próby. Wszystko, w co wierzyłam upadło, wielkie przyjaźnie się skończyły, w ogóle totalne dno. Miałam do Boga żal, bo mnie opuścił, zostawil w najgorszym momecie i milcząco przyglądał się temu wszystkiemu, dopuszczając, by to wszystko się zdarzyło. Ale w pewnym momencie uświadomilam sobie, że to nie Bóg mnie opuścił, tylko ja Boga- wszystko, co utraciłam, w pewnym sensie przysłaniało mi Jego Osobę, tak, że zapomniałam o Nim. Niby wiedziałam, że jest, ale przestałam z Nim rozmawiać, modlić się.
Trudno jest wrócić. Często chodzę do kościoła, w którym jest codziennie wystawienie Najświętszego Sakramentu, klękam czy siadam w ławce. Czasem mowię o tym, co mnie boli,co mi potrzebne i za co dziekuję. A czasem po prostu milczę.
Jednak już teraz widzę zmianę na lepsze- pogodziłam się z wieloma sprawami, z którymi do tej pory nie mogłam sobie poradzić, uspokoiłam się i wreszcie, po długim czasie wróciła moja pogoda ducha i spokój.

Warto "walczyć" o modlitwę!

(Przepraszam, że tak nieskładnie i może nie na temat, ale jakoś mi się to nasunęło... )

Dokładnie. Tlen

Dochodzę do wniosku, że Bogu chodzi przede wszystkim o moją obecność przy Nim. Słowa niekiedy nie są potrzebne. "On patrzy na mnie a ja na Niego"

Pan zawsze o nas zawalczy

A ja postaram się powalczyć o modlitwę.

Hej ja zazwyczaj klęczę,no chyba że mnie bardzo mocno bolą kolana no to wtedy siedzę:D