Mam na jestem Martyna, mam 15 lat i mieszkam w Lubinie. Przyznam się, że bardzo długo wahałam się nad zarejestrowaniem się do tego forum, gdyż mam z tym nie przyjemne wspomnienia - kiedy miałam 11 lat moje życie praktycznie zaczęło się walić, nie miałam żadnych znajomych, przyjaciół, więc postanowiłam poszukać ich w internecie, znalazłam jedną ze stron, która właśnie miała służyć zawieraniu nowych znajomości, ale było to gorsze niż rzeczywistość - byłam najmłodsza ze wszystkich forumowiczów, którzy mnie wyzywali i pisali chamskie komentarze... no, ale ok, zakończę o tym mówić bo smutno się zrobi... Doszłam do wniosku, że skoro moja dobra koleżanka się tutaj udziela to ja też zacznę Przeczytałam niektóre posty i muszę Wam powiedzieć, że jesteście WIELCY !   Mam nadzieję, że m.in dzięki Wam uda mi się rozeznać moje powołanie, z którym powiedzmy, że mam mały problem... Hmmm.... jak byłam mała to pewnie jak chyba każdy też sobie myślałam, że "to musi być fajnie być siostrą zakonną i ja też tak chcę", ale myślę, że to wszystko zaczęło się tak naprawdę od Sióstr Służebnic Ducha Świętego, które zawitały do mojej parafii. Msza, którą prowadziły bardzo do mnie przemówiła i zaczęłam, że zastanawiać "Może ja też mam powołanie do życia zakonnego?" , ale po jakimś czasie uznałam, że to tylko chwilowy kaprys i tyle, jednak wszystko znowu powróciło kiedy pojechałam razem ze znajomymi na rekolekcję do Pieszyc, gdzie mieści się postulat sióstr salezjanek. Zobaczyłam aspirantki... postulantki... taką małą cząstkę tego wszystkiego... i znowu zaczęłam się zastanawiać, jak to jest ze mną.... Rozmawiałam z paroma osobami... Niektóre z nich były temu wszystkiemu przeciwne: "Nie możesz zostać siostrą ze względu na swój stan zdrowia!" - mam porażenie mózgowe dziecięce, które odbiło się na moim ścięgnie Achillesa, które trzeba było operacyjnie wydłużać, ale poza tym to nic mi nie jest, żyję jak każdy, chodzę do normalnej... choć to akurat pojęcie względne, bo szkoła, której chodzę, jest salezjańska   Utrzymuję też kontakt z (byłą już, niestety) postulantką, która powiedziała mi, że "nie jest to żaden problem, bo skoro Bóg mnie faktycznie powołał, to dobrze wie, co robi"... No i dobra, ok, może i to jest powołanie, ale dalej to nie mam pojęcia, co z tym "fantem" zrobić - nie wiem, czy moim powołaniem jest bycie salezjanką..  Wiem, że może niektórym może wydać się to dziwne, że osoba, która wychowuje się wśród księży salezjanów i sióstr salezjanek nie chce zostać jedną z nich.... Wciąż szukam odpowiedniego zakonu, rozeznaję modlę się, ale nie wiem, co dalej będzie...

Oho, trochę się rozpisałam ;] Muszę już niestety lecieć, więc powiem jeszcze raz : witam wszystkich i dobrze, że jesteście ))

Ostatnio edytowany przez Siasia (2011-02-14 10:43:10)