lenka16 napisał:

Ostatnio Pan umocnił mnie co do tego, że chce mnie mieć w zakonie. Pokazał mi to tak wyraźnie, że nigdy bym się nie spodziewała, że On może powiedzieć to tak jasno.

Słyszałam bardzo podobne stwierdzenie od jednej znajomej siostry...

lenka16 napisał:

Dzieci są taaakie cudowne!

popieram!!! jako studentka pedagogiki przedszkolnej i wczesnoszkolnej
a co do rodziców... tak z mojego skromnego doświadczenia... to się potrafi bardzo diametralnie zmienić w najmniej spodziewanym momencie... moi rodzice wiedzieli o moich planach ponad 5 lat, przed podjęciem przeze mnie ostatecznej decyzji. I byli bardzo przeciwni wizji mnie w życiu zakonnym. I gdy miałam im powiedzieć że już wstępuję, przeżywałam ogromny stres, kilka razy szłam do nich z zamiarem "dzisiaj im powiem" i wchodząc do ich pokoju tchórzyłam... oczyma wyobraźni słyszałam ich tysiące wymówek i pretensji, które na codzień słyszałam w kwestii mojego powołania. I gdy w końcu stwierdziłam, że nie mogę dłużej czekać i zebrałam się na odwagę, przeżyłam szok, bo moim rodzice po raz pierwszy byli mi w tej sprawie przychylni... ale to jeszcze nie był koniec... potem moi rodzice zawieźli mnie do Zgromadzenia, gdy tam wstępowałam i wtedy po raz pierwszy na żywo doświadczyli jak to wszystko wygląda... i wtedy wszystkie ich uprzedzenia minęły. Wreszcie na własne oczy zobaczyli, że ja tam jestem naprawdę szczęśliwa i wszelkie ich sprzeciwy co do mojej obecności tam zniknęły... to cudowne doświadczenie, gdy widzi się jak Bóg przemienia twoich rodziców... niestety nie mogę przy tym nie wspomnieć, że wszystko, co dobre, szybko się kończy... po 7 miesiącach ja musiałam przerwać formację ze względów zdrowotnych, a poglądy moich rodziców na temat zakonu, sióstr, powołania itp. wróciły do "normy"... aktualnie czekam na rozmowę z s.Inspektorką 20 stycznia i mam nadzieję, że podejmie decyzję o możliwości mojego powrotu do Zgromadzenia, wobec poprawy mojego zdrowia (w związku z tym gorąco proszę o modlitwę)... i wiem, że jeśli od września miałabym wrócić do Zgromadzenia, to moi rodzice znów będą temu przeciwni, a ja będę musiała rozpocząć walkę z tym od nowa... ale bardzo mocno doświadczyłam tego, że Bóg potrafi rozwiązać wszystkie takie problemy, które wydają nam się z początku nie do pokonania... i dlatego dziś już ta walka nie napawa mnie lękiem! oczekuję jej z niecierpliwością trochę się rozpisałam, w sumie nie bardzo zgodnie z tematem wątku (bo mimo różnych przeciwności wierzę, że Bóg jest wierny i NIGDY nie zmienia zdania co do naszego powołania), ale tak mnie natchnęły ostatnie wypowiedzi

Ja myślę,że może to jest raczej droga do poznania być może innego powołania. Właśnie po to jest czas 'rozeznawania' żeby móc dokonać wyboru jaką drogą mam iść. Ale nie samemu. Trzeba się modlić. Pytać. Trzeba też patrzeć,czy będąc z kimś ta osoba nie oddala nas od innych ważnych spraw dla nas,czyli tu może być właśnie wiara. To są sprawy bardzo trudne,ale takie nad którymi trzeba się zastanowić.

Lenka to bardzo trudne co przeżywasz...ciężko cokolwiek doradzić...może Tobie pomogłyby nabożeństwa w intencji uzdrowienia...na tych nabożeństwach Bóg namacalnie działa i mi dużo rzeczy podczas nich się wyjaśniło...poza tym oklepana rada, ale jakiś Boży kapłan może coś by poradził...wiem jedno, jeśli nie jesteś do końca pewna małżeństwa to nie warto się w nie pchać, bo potem możesz bardzo cierpieć...najgorzej jeśli się pomylimy w wyborze naszej drogi życiowej...

U mnie mnie to długa historia, próbowałam już, ale odesłali mnie na terapię...

Ja też teraz próbuję drugi raz, odwagi....