Będzie dobrze, musisz być silna. Masz rację, jest napisane: "Kogo kocham tego karcę i ćwiczę".  Każdy krzyż jaki otrzymujemy jest ciężarem na nasze możliwości. Będę pamiętać w modlitwie:)

Przed Panem Bogiem nie uciekniesz- prędzej czy później On upomnij się o Ciebie i jeśli rzeczywiście chce Cię w klasztorze to będziesz. Chociaż masz wolną wolę albo powiesz Bogu tak albo nie. Daj się Jemu prowadzić On wie co robi. I  to prawda, że kocha tych, których doświadcza.. Pamiętam w modlitwie i trzymaj się mocno Pana!

Nadziejo te słowa są dla Ciebie
"Ufność, którą w Nim pokładamy, polega na przekonaniu, że wysłuchuje On wszystkich naszych próśb zgodnych z Jego wolą. A jeśli wiemy, że wysłuchuje wszystkich naszych próśb, pewni jesteśmy również posiadania tego, o cośmy Go prosili." 1 J 5,14-15
ODWAGI !!!
A swoja drogą masz bardzo podobną droge powołania jak ja... Ja tez próbowałam uciekać... i to jak... Pozdrawiam

kochani jestem na kilka dni w domu, piszę żeby podzielić się radością, że 7 października mam przyjęcie do nowicjatu.

Pięknie, nic tylko się cieszyć:) Ogromna radość, będę pamiętać w modlitwie:)

Tancerko, a ja Cię widziałam już w białym weloniku. Więc jesteś w nowicjacie.

Witajcie! W środę jadę na pielgrzymkę. Jest to pielgrzymka maturzystów, były wolne miejsca więc ja mimo że maturzystką nie jestem mogę jechać! Jedziemy do Łagiewnik, Krakowa, Wadowic, Kalwarii no i oczywiście Częstochowy! Najpiękniejsze jest to, że w wigilię swoich urodzin będę tak blisko Jezusa Miłosiernego w Łagiewnikach! Czuję, że Pan będzie chciał mi dużo powiedzieć, że coś ważnego wydarzy się w trakcie tej pielgrzymi

Ja od jakiegoś czasu zastanawiam sie czy moja dalsza droga nie powinna być oddana całkowicie Bogu, czy powinnam wstopić do zakonu. Moja wiara sie pogłebia z dnia na dzień, i coraz bardziej ciognie mnie do Boga. Myślałam juz o zakonie jakim powinnam wybarac, ale jest to drudne.

Jakie to wszystko jest trudne.
Myślisz, że to właśnie to. Czujesz, że się do tego nadajesz. W głowie zakon, zakon i zakon. W sercu ciepło i radość. Już jest cudownie. I pac! Szare życie, pytania zewsząd: "Gdzie idziesz po liceum? Co chcesz studiować? Kim chcesz być w przyszłości?". Mówisz: "Nie wiem" a oni wszyscy patrzą na ciebie jak na kosmitę. Bo przecież oni już bardzo dobrze wiedzą czego chcą. Rzucają się na ciebie czarne myśli. "Przecież to jest bez sensu. Ja i zakon? No weź. Idź na studia jak wszyscy! Potem się zobaczy." Modlitwa przestaje cieszyć. Bo już sama nie wiesz czego chcesz i czego On chce. Raz jest tak, drugi raz inaczej. Chodzisz smutna i tylko w kościele pojawia się na twojej twarzy uśmiech. Bo tam nie musisz nikogo udawać...

Ech ... tak to mniej więcej od pewnego czasu u mnie wygląda. Jakie to śmieszne. W koło to powtarzać. Najpierw tak, tak, tak, później nie wiem, nie wiem, nie wiem. Na końcu nie, nie, nie. I znowu: A jednak nie dam rady bez Ciebie. Chcę tego ... tak, tak, tak. Mam wrażenie jakbym kręciła się w jakimś kółku. Ciągle to samo. Tyle razy próbowałam żyć z Jezusem ale bez myśli o zakonie. Tyle, że co się do Niego zbliżę, to one przychodzą...

Za mało Mu ufam ...
Ale zakon? Wydaje mi się, że to coś szalonego. Sama nigdy bym na to nie wpadła.
Zastanawiam się ... czy jest jakiś "najlepszy" wiek na to by wstąpić do zakonu?
Czyli ... czy iść na studia, czy już po maturze wstąpić? Sama nie znajduję odpowiedzi. A On daje ten ogień miłości i niecierpliwości na zmianę z niepokojem..