Ja od jakiegoś roku dążę do tego, by o ludziach mówić zawsze i tylko DOBRZE. Brzydzę się plotką. Jasne, że zdarzają się upadki, ale trzeba wstać i iść dalej.... Kiedyś spowiednik powiedział mi, że nie warto marnować życia na myślenie, by nie zgrzeszyć. Przegapimy jego piękno. Trzeba po prostu czynić dobro

Sama kiedyś miałam kłopoty z za długimi językami ludzi.... To jest przykre, ale czy może zniszczyć? Myślę, że raczej zbudować, umocnić. Zwykle mówi się, że nie można się takimi rzeczami przejmować, ale łatwiej się mówi, a trudniej wykonuje.... Ściskam Cię cieplutko i życzę wytrwania

Tyle, że ja zrozumiem jeśli plotkują znajomi, Ci którzy chociaż mają jakieś ku temu podstawy.Jeśli zajmują się tym osoby z którymi kompletnie nie mam kontaktu, dorośli ludzie, stare babcie,  nie wiem kto jeszcze, cala wieś huczy. To boli chyba dlatego, że dla nich to być może sensacja, fajny temat do gadania, a dla mnie to coś najważniejszego sprawa priorytetowa. Może zabrzmi to egoistycznie, ale czy oni w ogóle mają pojęcie jak to jest rozeznawać powołanie zakonne i podejmować taką decyzję...

Z drugiej strony natomiast oprócz tego strasznego żalu, bólu, złości, dostrzegam też w tym pozytywy. Może Pan Bóg chce mi przez to coś pokazać, że mam nie patrzeć na to co mówią inni, że to jest tylko miedzy Bogiem i mną. Wszystko to zbieglo się w czasie z takim moim wyjściem na pustynię. Chciałam się odciąć od wszystkiego co mogłoby jeszcze wpływać na mój wybór, nie myśleć ani o domu, studiach, klasztorze, zostać tylko w relacji z Bogiem, by JEMU to zawierzyć, a tutaj dostaję coś takiego. Nie wiem ... chyba coś w tym jest ... może to jest u mnie właśnie ten przełom bym się wkurzyła na maksa i przestała kombinować.

Ja także się na własnej skórze przekonałam się jak łatwo ludzie wymyślają plotki na nasz własny temat. I też można się przekonać, że osoby, które znamy wolą plotki od prawdy. Zamiast wyjaśnić sobie parę rzeczy tworzą plotki lub im sami ulegają.
Najlepiej to nie zaczynać z takimi dyskusji i się modlić za takie osoby.

Ja raz nawet usłyszałam plotkę, taką, że nawet tej osoby nie znałam niby ona mnie zna, ale skąd tego nie wiem.
Też bardzo mnie boli, jak ktoś plotkuje, tylko nie wiem czemu to służy??

Ostatnio edytowany przez Rubinka (2011-05-02 16:22:02)

Każda plotka o sobie samej boli czy to od rodziny czy nawet obcych.
Mnie tylko denerwuje to, że ci co rozsiewają plotki postradali rozumy, mądrzejsi przez to się nie staną. No i też podburzają innych.

A-psik napisał:

Ludzie plotkują od prawieków i raczej to się nie zmieni. No, bo co może być ciekawsze niż cudze życie...Plotka na tyle nam krzywdę może zrobić, na ile jej na to pozwolimy... tak swoją drogą dowiedziałam się ostatnio, iż ateistką jestem, życie

Hahaha ja za to się dowiedziałam osobie, że jestem świadkiem jehowy, i obgaduje jedną wspólnotę zakonną i podburzam innych. To dopiero ploty.

Nawet mi ulżyło kiedy o tym napisałam. Choć jeszcze więcej na swój temat słyszałam.

Ostatnio doszłam do wniosku, by nie martwić się za bardzo plotkami. To też dla nas taka próba miłości bliźniego. Ja czasem daje się z prowokować i mam nie wyparzony język, ale potrafię przyznać się do błędu i przeprosić nawet jak z mojej strony nie ma winy.
Dość często o tym zapominam, i się prostuję. Jeżeli z osobom trudno się dogadać to po prostu delikatnie jej powiedzieć o swoich uczuciach i zaprzestać z nią kontaktów.
Wspólnocie zakonnej też zdarzają się nieporozumienia, przykładem jest św. Faustyna o niej wiele plotek krążyło między siostrami, a wybaczała wszystkim.
Myślę, że chrześcijaństwo nie polega na oddanie komuś oko za oko. Wręcz przeciwnie, znosić wszystko w cichości, mamy tu wiele przykładów świętych sam bł. Jan Paweł II był na językach wielu nie miłych ludzi, którzy plotkowali ile mogli by pogrążyć właśnie takiego świętobliwego człowieka.
Mamy różne krzyże, i jeżeli chcemy iść za Jezusem musimy je także nieść.

Ostatnio edytowany przez Rubinka (2011-05-03 18:05:17)