A-psik napisał:

Bóg Ciebie nie odrzuca...ale nie będę nawet próbować interpretować Twojego odczucia - może warto byś pogadała z jakimś duchownym?

Co do Twojej sytuacji w szkole czy też w domu to swoisty paradoks naszego kraju, w którym mówi się o braku tolerancji wobec mniejszości religijnych obrażając równocześnie katolików (twierdząc, iż to oni gnębią innych). A żeby było zabawniej osoby bardziej (niż przeciętnie) zaangażowane w działalność Kościoła(np. członkowie wspólnot) są szykanowane najbardziej przez....współwyznawców. Ot, taka logika naszego kraju...

Będę pamiętać o Tobie w modlitwie

Hmm... No pewnie bym poszła do swojego Kierownika duchowego, gdyby nie fakt, że On wraz ze wspólnotą, w której jestem, a której On przewodniczy plotkowali o mnie, itp. Dowiedziałam się o tym od jednej bardzo pobożnej Pani, która mi powiedziała "nie zwracaj uwagi na to co się dzieje w okół, trwaj" i wtedy powiedziała mi po części o czym była mowa dłuższą część spotkania...

Emilia ja też po przeczytaniu tego co napisałaś poradziłabym Ci porozmawiać z jakimś księdzem, zakonnikiem, zakonnicą...
Ja swoje powołanie odkryłam późno i ci, którzy wiedzą szanują mnie i jest ok, ale np na studiach wiedziały tylko 3 moje najbliższe koleżanki. A z rodziny wie tylko moja mama, tata, brat i kuzynka. Trochę nie rozumiem dlaczego u Ciebie wiedzą wszyscy, ale to nie moja sprawa i też nie wtrącam się.
A jeśli chodzi o modlitwę, to powiem Ci, że ja też nie mam łatwo, bo mam pokój z bratem i w dodatku nie mamy drzwi w pokoju. Wykorzystuje momenty jak jest spokojniej w domu i mogę się pomodlić... czasem nawet w łazience.
Natomiast najbardziej zmartwiło mnie jak przeczytałam, że "odpuściłaś" sobie Mszę św. ze względu na Kościół. Wiesz ja na Mszę Świętą chodzę dla Boga i tylko dla Niego. Kościół jest wspólnotą ludzi, które mają swoje zalety i wady i nie da się tego uniknąć... Nie wiem dokładnie o co Ci chodzi z tymi wadami Kościoła, ale też sobie teraz tak pomyślałam, że to może być dla Ciebie taka próba jak silne jest Twoje powołanie
życzę Ci wiele światła Ducha Świętego i znalezienia odpowiedniego kierownika duchowego.
Pozdrawiam

Emilia napisał:

i dodałam "nikomu nie mówcie".

jak chcesz, żeby wszyscy się czegoś dowiedzieli to użyj właśnie tego zwrotu...jakoś tak on na ludzi działa, że wtedy tym bardziej czują potrzebę wyjawienia Twej tajemnicy

Komunią św. tęskniłam, nic więcej.  Nie miałam ochoty patrzeć na księży. A wiara się umocniła w tym czasie. Jak miałam ochotę już wrócić na Msze św. to wtedy dowiedziałam się o tych plotkach i o tym, że nawet Kierownik duchowy miał swoje zdanie i przez to wróciłam do Mszy św. dopiero po tygodniu. Czyli bez Mszy św. w tygodniu (w niedziele chodziłam) żyłam przez jakieś2 tygodnie.

może warto się zastanowić dla kogo chodzisz do Kościoła...im bliżej jesteśmy Niego, tym bardziej ta druga strona działa i czasem nawet piękne złudy nam podsyła, aby tylko nas oddalić od Niego.

Emilko podziwiam Cię, że trwasz jeszcze w takich warunkach... Ale z tymi słowami Pana Jezusa o wypieraniu się Go to wg mnie nie jest do końca tak... Bo to, że modlimy się np. w ukryciu przed innymi nie znaczy, że się Go wstydzimy On am mówił, żeby się zamknąć w swojej izdebce i modlić się w odosobnieniu. Myślę, że należy też szanować to, że komuś Twoja modlitwa może przeszkadzać ( pomimo tego, że ci ludzie nie szanują Twojej potrzeby modlitwy)
Ja bym Ci radziła modlitwę w ukryciu i nie mam tu na myśli chodzenia z brewiarzem do łazienki ale np. modlitwę myślną, kontemplację która by innym "nie przeszkadzała" i to nie znaczy, że się do Boga nie przyznajesz
Pozdrawiam Cię i na ten cały szum wokół Ciebie radzę odpowiadać pokojem i najlepiej nie rozmawiać o tym z wszystkimi, z tego co dotyczy powołania rób jak największą tajemnicę i potwierdzaj to tez i czynem, odkrywaj sie tylko przed nielicznymi, wybranymi których Ci Pan na pewno podeśle...

Ostatnio edytowany przez szukajaca Boga (2011-05-30 17:59:59)

Nie należę do osób, które podczas "gwaru" w okół potrafią się wyciszyć.

Możesz takich miejsc poszukać u siebie... moimi miejscami wyciszenia w sercu miasta są kościoły (liczba mnoga jak najbardziej uzasadniona ), ogrody PWT i Maciejówki, park Szczytnicki i las (ale to w moim dawnym miejscu zamieszkania). Dasz radę, bo przecież masz przy sobie nie lada Sprzymierzeńca