Nie umarłam, słuchajcie Ale niestety nic z tego, nie mogłam się dodzwonić. Co nie oznacza, że jeszcze nie spróbuję

To jest normalne w naszym klasztorze, że tam się nigdy nie można dostać W sensie domofonu. A nie miałam nr do tego ojca, zadzwoniłam do innego, ale nie odbierał. Więc sobie troszkę poczekałam, ale zimno było to już nie stałam dłużej

I do czego doszliście po tym półgodzinnym przepraszaniu?

życzę powodzenia i zapewniam o modlitwie

Dzięki wszystkim za słowo i za modlitwę

Właśnie chciałabym  jakoś inaczej przeżyć ten sakrament, a nie tylko uklęknąć, wyliczyć grzechy, kapłan powie mi 'idź i więcej nie grzesz', zada pokutę i tyle. Na początek chciałabym przeżyć taką spowiedź generalną, bo tak jak już gdzieś tam wspominałam, po ostatnich rekolekcjach mam wrażenie, że ja w życiu nie skorzystałam z tego sakramentu. Chociaż z drugiej strony czuję, że już nie mam tyle odwagi, co ostatnio i nie wiem czy znów zdołam zrobić taki krok, ale zobaczymy Wezmę numer, napiszę, a co z tego wyjdzie - to się okaże

Pea, rozumiem co chcesz powiedzieć Ale pozwól, że wpierw zacytuję fragment odnośnie spowiedzi generalnej:

(...)Jest ona jednakże pożyteczna nawet gdy nie ma konieczności ani potrzeby.
Spowiedź generalna podjęta dobrowolnie przyczynia się do wielu korzyści z powodu większego i głębszego żalu, lepszego przygotowania i poznania siebie:
•Umacnia postawę wierności Bogu
•Ogromne pomnożenie łaski, „zastrzyk” przeciw grzechowi
•Wielka szansa prawdziwej pokuty i pojednania: Komunia z Bogiem
•Jest podstawowym elementem uzdrowienia wewnętrznego
•Daje spokój i pogodę ducha: moc duchową.

Źródło

Oczywiście nie odrzucam tego, co jest napisane poza przytoczonym fragmentem. Po prostu skupiam się nad tym, co jakoś najbardziej dotyczy mnie. Myślę, że takie moje poczucie braku prawdziwej spowiedzi pochodzi gdzieś tam z Góry. W końcu to Pan daje te właściwe pragnienia, Zły raczej nie nakłaniałby mnie do spowiedzi generalnej, a wręcz przeciwnie - do nieskorzystania z tego (co oczywiście robi) albo sprawiałby, że nadto przejmowałabym się moim grzechem (chodzi mi np. o skrupuły czy miałabym w sobie przekonanie, że Bóg nigdy mi nie przebaczył). Chcę w końcu zacząć żyć na nowo, odnaleźć siebie. "Jeśli kto chce iść za Mną niech się zaprze samego siebie, weźmie krzyż swój i niech Mnie naśladuje" - mówi wyraźnie Pan. Chcę, żeby to było początkiem takiego samozaparcia. Bo o swój krzyż zbytnio troszczyć się nie muszę, bo o niego nietrudno.

A przy okazji: napisałam dzisiaj do tego kapłana, ale powiedziałam, że nie wiem kiedy się umówimy, bo muszę się nieco zebrać w sobie znowu. Odpisał mi, że czeka i że na pewno nie będzie źle. Zobaczymy...

Ostatnio edytowany przez sanderka1000 (2011-12-13 19:06:10)

sanderka1000 napisał:

Chcę w końcu zacząć żyć na nowo, odnaleźć siebie. "Jeśli kto chce iść za Mną niech się zaprze samego siebie, weźmie krzyż swój i niech Mnie naśladuje" - mówi wyraźnie Pan. Chcę, żeby to było początkiem takiego samozaparcia. Bo o swój krzyż zbytnio troszczyć się nie muszę, bo o niego nietrudno.

Skoro tak się sprawy mają, to szczerze popieram!!!

sanderka1000 napisał:

A przy okazji: napisałam dzisiaj do tego kapłana, ale powiedziałam, że nie wiem kiedy się umówimy, bo muszę się nieco zebrać w sobie znowu. Odpisał mi, że czeka i że na pewno nie będzie źle. Zobaczymy...

Sympatycznie napisał Pewnie dobry z niego człowiek

Szkoda... choć może jeszcze nie wszystko stracone, co?...

To znów ja Jestem po spowiedzi i chcę opisać moje "wrażenia"

Okropnie się bałam tej spowiedzi. Kiedy nadszedł ten dzień byłam tak przejęta, że nie potrafiłam się na niczym innym skupić. Miałam w szkole straszny nawał dziś, prawie na każdej lekcji sprawdzian. Poszłam spać o 2 w nocy, a najlepsze jest to, że nauczyłam się najwięcej z tych przedmiotów, z których jednak nic nie było. Jednak wychodząc z domu powiedziała: "Tylko na Twoją chwałę, Panie, na Twoją..." Na sprawdzian z chemii totalnie nic nie umiałam, a zależało mi na dobrej ocenie. Przyszłam na lekcję, a pani powiedziała, że ma dla naszej klasy niespodziankę: możemy pracować z zeszytami, książkami i wszystkimi innymi "pomocami"
Całe szczęście, że miała dużo do roboty w tym dniu, więc aż tak bardzo nie myślałam o tej spowiedzi. Naprawdę okropnie się bałam. Jak już miałam iść, przyszedł ojciec, to normalnie myślałam, że nie wytrzymam. Oczywiście ostrzegłam, żeby się nie zraził, jak nie będę się odzywać. Przewidziałam to. Trudno było ,nie powiem, że nie. Ale warto. Ta spowiedź była dla mnie też takim ogromnym doświadczeniem miłości Bożej i tego, że Pan Bóg wcale nie jest sztywniakiem, ale ma poczucie humoru. Nigdy bym nie pomyślała, że spowiedź może przynieść tyle radości. Nigdy przy spowiedzi się tyle nie śmiałam. Totalny luz.

Nie czuję się nie wiadomo jak super, dalej mam tę moją duchową niemoc. Ale ta spowiedź dodała mi więcej siły do walki z tym wszystkim. Jeszcze na początek usłyszałam, że Pan Bóg daje nam różne doświadczenia, trudniejsze i łatwiejsze, ale każde z nich są potrzebne.

Wróciłam do domu, patrzę jutrzejsze czytanie, a tam takie słowa:
(Pnp 2,8-14)
Cicho! Ukochany mój! Oto on! Oto nadchodzi! Biegnie przez góry, skacze po pagórkach. Umiłowany mój podobny do gazeli, do młodego jelenia. Oto stoi za naszym murem, patrzy przez okno, zagląda przez kraty. Miły mój odzywa się i mówi do mnie: Powstań, przyjaciółko ma, piękna ma, i pójdź! Bo oto minęła już zima, deszcz ustał i przeszedł. Na ziemi widać już kwiaty, nadszedł czas przycinania winnic, i głos synogarlicy już słychać w naszej krainie. Drzewo figowe wydało zawiązki owoców i winne krzewy kwitnące już pachną. Powstań, przyjaciółko ma, piękna ma, i pójdź! Gołąbko ma, [ukryta] w zagłębieniach skały, w szczelinach przepaści, ukaż mi swą twarz, daj mi usłyszeć swój głos! Bo słodki jest głos twój i twarz pełna wdzięku.

(So 3,14-18a)
Wyśpiewuj, Córo Syjońska! Podnieś radosny okrzyk, Izraelu! Ciesz się i wesel z całego serca, Córo Jeruzalem! Oddalił Pan wyroki na ciebie, usunął twego nieprzyjaciela: król Izraela, Pan, jest pośród ciebie, nie będziesz już bała się złego. Owego dnia powiedzą Jerozolimie: Nie bój się, Syjonie! Niech nie słabną twe ręce! Pan, twój Bóg jest pośród ciebie, Mocarz - On zbawi, uniesie się weselem nad tobą, odnowi swą miłość, wzniesie okrzyk radości, jak w dniu uroczystego święta.

Czyż te słowa nie są wspaniałe? Dość, że Pan zapewnił mnie, że nie zależy Mu na karceniu mnie, a darzy mnie nieskończoną miłością to jeszcze mówi, że oddalił moje grzechy i winy. I nie ma już strachu.  Deszcz ustał i przeszedł, deszcz mojego braku nadziei, mój mrok grzechu - już tego nie ma!

Może dla Was to wszytko dziwnie brzmi albo jest naiwne, ale nie jestem w stanie opisać tego, co dał mi dziś Pan I zyskałam stałego spowiednika

Ostatnio edytowany przez sanderka1000 (2011-12-20 23:00:34)

Sanderko ja jak przeczytałam czytania na dziś to gebucha mi się śmiała od ucha do ucha,a w sercu bardzo ciepło się zrobiło.Pomyślałam Panie Ty tak bardzo mnie kochasz,nigdy nie analizujesz po prostu jesteś.A ja cóż Ci ofiaruję...?postaram się dziś przyjść do Ciebie i przeprosić.
A-psik jeszcze po burzy przychodzi spokój
Pozdrawiam Was ciepło,bądzmy odważne dla Jezusa