U mnie podobnie stoczylam walke by cisza w moim zyciu wygrala,teraz w ciszy slysze bicie serca mojego do Boga,w ciszy czuje  niesamowita lacznosc Bog i ja.Warto otworzyc sie na dar jakim jest cisza. Cisza to jedno z blogoslawienstw jakie dal nam  Jezus.Dziekuje Ci moj Boski Przyjacielu,ze kolejny raz dajesz mi  dar jakim jest wlasnie cisza i pomagasz mi w  odkrywaniu jej mistyki

Doświadczenie ciszy tak naprawdę odkryłam dopiero podczas pobytu w klasztorze na tygodniu rozeznawania. Nie spodziewałam sie że cisza moze być tak trudna. Mimo że w domu mam tę "ciszę" to jednak  nie korzystałam z niej własciwie. Gdy przyszedł moment takiego całkowitego nie tylko zewnętrznego wyciszenia ale i wewnetrznego, czas wchodzenia w głębię siebie, zaczęło mnie nosić. Nie miałam się do kogo odezwać, nie mialam co ze sobą zrobić i wtedy nadeszło to poczucie że w tej ciszy jestem tylko ja i ON to czas dla nas. Po pierwszym dniu milczenia czymś wyjątkowym była modlitwa różańcowa wraz z siostrami. Było to nie tylko doświadczenie wspólnoty ale i przekroczeni ciszy zewnętrznej bez niszczenia tego spokoju duszy. Uświadomiłam sobie że ta cisza to nie jest kwestia natężenia dźwięku, ilości wypowiadanych słów, ale jest to sprawa głębi ludzkiego serca które cichnie gdy jest złączone z Bogiem i tam szuka swego schronienia. Ten czas który był mi dany by wejść w ciszę w której przebywa Bóg był dla mnie mocnym przeżyciem i za to wszystko Chwała Panu

cisza jest czymś wspaniałym... od 2 i pół tygodnia jestem w Zgromadzeniu (a tak swoją drogą to witam ponownie, bo ostatnio przed wyjazdem się żegnałam ) i cisza to chyba przez te minione dni najcenniejsze, najpiękniejsze doświadczenie... ogólnie od godziny 21 do końca modlitw porannych (ok.7.30) obowiązuje nas milczenie kanoniczne, a w ciągu pracy milczenie umiarkowane... gdy przyjechałyśmy i dowiedziałyśmy się o tym (w sensie ja i pozostałe 4 aspirantki) wydało nam się to bardzo trudne... jak można być ze sobą w pokoju (bo wszystkie mieszkamy w jednej sypialni, mamy tylko celki przedzielone zasłonkami) i ze sobą nie rozmawiać?! szczególnie gdy po całym dniu pracy w różnych obowiązkach miałyśmy sobie tyle do opowiedzenia! oczywiście na początku miałyśmy taryfę ulgową i siostry dobrodusznie przymykały oko na nasze wieczorne rozmowy i śmiechy... i wiecie co jest niesamowite... nie było dnia od którego siostry powiedziały nam że to już czas na przestrzeganie milczenia... przyszedł dzień, kiedy same wróciłyśmy z modlitw wieczornych i w sposób całkiem naturalny nie odezwałyśmy się doi siebie ani słowem (a modlitwy wieczorne i gaszenie świateł dzieli godzina czasu)... a potem było tak już codziennie... to co wydawało nam się nierealne i bardzo trudne, nagle stało się potrzebą serca, stało się pragnieniem właściwie niezbędnym do realizacji... po kilku dniach bycia razem odkryłyśmy, że każda z nas potrzebuje czasu ciszy i samotności, jako przestrzeni osobistej relacji z Bogiem... odkryłam, że w tej chwili cały dzień oczekuję właśnie na tą ciszę, kiedy będę mogła zostać z Chrystusem sam na sam... i choć On jest nieustannie obecny w kaplicy piętro niżej, to jednak na Jego obecność w ciszy serca jest czymś niezwykłym, zupełnie odmiennym... warto czasami dać sobie czas na takie właśnie milczenie wewnętrzne i zewnętrzne... bo doświadczenie Boga w takich chwilach jest wyjątkowo niezwykłe... nie bójmy się ciszy!

wow, dobrze czytało się tego posta. To jest właśnie łaska ...

ja ostatnio przeżylam ciszę na adoracji (ale nie tą taką oczywistą:) ) Chodzi o to, że w jednej chwili zrozumiałam, że moim domem jest Jezus i wiecie co? To była najpiekniejsza rozmowa duszy z Bogiem,w ciszy tej fizycznej i duchowej... To tak apropos rozeznawania, kiedyś bardzo pragnełam ciszy zakonnej, kaplicy, milczenia w zakonie a teraz, kiedy Bóg chce mnie w rodzinie, daje mi DOM ciszy...siebie samego...to takie piekne!

Wiem, że to może nie świadectwo, ale w sumie mamy tu co nieco o ciszy, więc dlatego postanowiłam wrzucić to w ten wątek.
"Twórcza cisza"
Zachęcam do wspólnych refleksji.