Lenka bardzo dobrze Cię rozumiem,jedyne co mogę powiedzieć:
to wszystko minie za jakiś czas,po prostu to taki paskudny etap,który trzeba przeczekać i jakimś cudem się nie pogubić.
Ja się pogubiłam,miałam iść do spowiedzi,naturalnie nie poszłam i w najbliższym czasie nie pójdę.Bo znowu mam taką straszną niechęć.W ogóle,ja już nie wiem co powinnam zrobić,bo ile można.Mam wrażenie,że Jemu na mnie nie zależy (jedna głupia owca w tę czy w tamtą nie robi Mu różnicy),bo przecież się starałam,próbowałam,a On nic...Nie wiem może powinnam przeczekać,ale po co...On mnie nie chce to ja znalazłam sobie inne towarzystwo.Wiem,że ja taka nie jestem...Co ja w ogóle robię...Jestem taka wredna dla ludzi...Myślałam,że mogę szkodzić tylko sobie,bo nikogo nie potrafiłabym skrzywidzic,a to guzik prawda,bo robiąc coś źle krzywdzę też innych...Nie jestem sobą,wypełniam tą pustkę i tylko się pogrążam.Wszystko się komplikuje,a On nawet teraz nie zwraca na mnie uwagi...Spoko.Już nie będę narzekać.

Weroniko, myślę, że to nie jest tak, że Mu nie zależy. I nie piszę tego z pozycji że niby jestem jakaś lepsza, bo nie jestem, też długo nie byłam do spowiedzi. U mnie jednym z powodów jest to, że nie umiem tego wszystkiego ogarnąć. Ale wiem, że Jemu zależy, choć nie wyraża się to w jakimś konkretnym popchnięciu w Jego kierunku. Może nic na siłę, może po prostu potrzeba dużo czasu, może to wszystko będzie odbywać się powoli?

Wiem co czujecie,sama jeszcze tak niedawno mówiłam to samo,ponad rok tkwiłam w takim ciepłym błocku.Pojawiały się pokusy odejścia z Kościoła,a nawet myśli samobójcze.Przeraziło mnie to,próbowałam się modlić,krzyczałam do Boga aby dał mi znak,że Mu zależy,albo,żeby się odczepił.W najgorszym momencie,cudem trafiłam na Mszę z modlitwą o uzdrowienie,z wylaniem Ducha Św.Nie miałam jednak siły wejść do kościoła,całe nabożeństwo spędziłam pod murem,słyszałam tylko wszystko bo były głośniki.Przeryczałam całą adorację,czułam,że coś się dzieje,ale nie wiedziałam co.Na końcu było inbywidualne błogosławieństwo z nałożeniem rąk,bałam się podejść,czułam się niegodna,ale jednak podeszłam i kiedy kapłan połażył dłonie na mojej głowie i się modlił,poczułam,że Bóg mnie obejmuje i przytula,dosłownie,to trwało chwilkę,ale dla mnie to była wieczność,błoga wieczność.Potem nogi same zaprowadziły mnie do środka do kościoła i tam czułam się jak w domu.Teraz jadę tam już 3 raz,znów przytulę się do Boga i krok po kroku On mnie będzie uzdrawiał.Moja duchowa niemoc była niezbędna do tego,abym odczuła pełnię Jego miłości,gdybym trafiła na tę Mszę nie będąc na dnie,On nie mógłby do mnie dotrzeć,moja chrześcijańska pycha by Mu nie pozwoliła.
Trudno w to uwierzyć,ale czasem trzeba spaść na samo dno,aby zobaczyć wyciągniętą do nas dłoń Boga.
Wierzę,że przejdziesz,przez noc i staniesz się silniejsza.

Weroniko jeżeli potrzebujesz dobrej spowiedzi, takiej która pozwoli nie tylko "wyklepać swoje grzechy i usłyszeć charakterystyczne pukanie na 5min przed rozpoczęciem Mszy..." to może umów się z jakimś kapłanem na spowiedź, zaznacz jednocześnie że zależy Ci też na rozmowie. Z doświadczenia wiem, że umawianie się na spowiedź to dobra wyjście. Ja od jakiegoś czasu staram się tak robić i naprawdę taka spowiedź połączona z rozmową bardzo dużo owoców przynosi. Poza tym jest czas żeby o wszystko co jest dla nas ważne zapytać, kapłan się nie śpieszy, penitent również czuje większy komfor mając świadomość że jest to czas poświęony dla niego.

Sanderko, nie wiem jak to zrobiłaś, ale napisałaś to, co aktualnie czuję i ja...

Też ograniczyłam uczestnictwo we Mszach Świętych, nie ciągnie mnie już do tego, bo mam wrażenie, że nie mam po co tam iść. I tak nie umiem się na niej skupić ani przeżyć jej tak jak powinnam. Jak to napisałaś, nie umiem współpracować z Bogiem. Nie umiem Go nawet prosić o coś, nie umiem rozmawiać. Nie umiem już nawet milczeć przed Nim. Idę do Kaplicy i nie wiem co dalej. Mam wrażenie jakby Bóg zabrał cząstkę mnie... Dziwnie to brzmi, ale gdzieś straciłam to, co dawało mi chęć i radość do życia.

Kiedy zaczynało się wszystko psuć to najpierw odeszła myśl o powołaniu... Okej, Bóg niech będzie, ale zakon to jednak nie moje miejsce (i inne standardowe teksty). Teraz jednak wszystko przestaje mnie interesować. Moja modlitwa nawet nie przypomina modlitwy. Nie widzę sensu, bo i tak na niej nie jestem skupiona... Zawsze pomagało mi to, że poszłam do Kaplicy i powiedziałam Mu wszystko, wypłakałam się, a teraz nawet jak jestem w niej to nie ma we mnie żadnych emocji.

Dzisiaj oglądałam sobie kwejka a tam obrazek: Pamiętaj, że Jezus Cię kocha. Tak, tak wiem to... Ale ja nie umiem nazywać się Twoim wyznawcą i nie umiem żyć z Tobą. Przepraszam.

Sanderko, 3maj się

Ostatnio edytowany przez dzidziuś (2011-11-11 21:56:15)

Dzięki dziewczyny. Serio nie wiem co o tym myśleć.

Dzidziuś, ten obrazek na Kwejku też mnie dziś zaskoczył. Tak samo jak ostatnio oglądałam na Religia.tv jakiś program, "Gotowi na śmierć bodajże", kiedy nagle zaczęłam się zastanawiać czy ten Bóg to w ogóle istnieje, jak to jest z tym wszystkim. W tym momencie pojawiły się napisy końcowe: "Jeżeli jest życie to jest i śmierć. Jeżeli jest Niebo to jest i Piekło. Jeżeli jest Bóg to musi być i Szatan. Jeżeli jest dobro musi być i zło. Czy jesteś gotowy na śmierć? Czy dalej wierzysz, że Boga nie ma?"  (coś w tym stylu). Ostatnie pytanie rozwaliło mnie najbardziej.

Widzę Jego troskę względem mnie, widzę to wszystko, co mi daje, ale mimo tego czuję się pusta. Mam wrażenie, że może zwyczajnie otrzymałam od Niego za dużo i teraz nie potrafię się pogodzić z tym, że obdarowuje mnie w mniejszych ilościach.

Owieczko, dziękuję za ten szturm. Mam nadzieję, że coś pomoże. Chociaż z drugiej strony nie wiem, czy w to wierzę. Przecież gdyby On chciał to zmienić to zmieniłby to już dawno...

"Na krótką chwilę porzuciłem ciebie, ale z ogromną miłością cię przygarnę." /Iz 54,7/
Cały czas ten fragment siedzi mi w głowie. Na pewno ma w tym swój cel, a jaki - to się okaże.

Też brak mi chęci do podjęcia czegokolwiek. Napisałam do zaufanego kapłana, zobaczymy jaka jest jego "wizja" w tym temacie.
A co do fragmentów: dzisiaj otworzyłam sobie moją książeczkę ze Słowem na każdy dzień. Wcześniej tego nie robiłam, zapominałam o tym, a dziś takie słowa poleciały:
1. "Pan jest blisko skruszonych w sercu i wybawia złamanych na duchu." /Ps 34,19/
2. "Od smutku słabnie me oko." /Ps 31,10/
3. "Bądź mężny i mocny, ponieważ z tobą jest Pan, Bóg twój, wszędzie, gdziekolwiek pójdziesz." / Joz 1,9/
4. "Nie wyczerpała się litość Pana, miłość nie zgasła. Odnawia się ona co rano: ogromna Twa wierność." /Lm 3,22-23/
Ech. Jest moc. Ale z drugiej strony znów trudno mi to wszystko jakoś przyjąć do siebie.

Ostatnio edytowany przez sanderka1000 (2011-11-12 18:46:41)

Dziewczyny,powiem Wam jedno,trzymajcie się Chrystusa,póki możecie!Chcecie walczyc,prosicie o modlitwę,brakuje Wam Go!To już bardzo dużo!
Ja taki kryzys mam już prawie od roku,raz było lepiej raz gorzej,ale walczyłam,a teraz.Teraz jest dno.
Spodobało mi się to moje życiowe błotko,siedzę sobie w tych grzechach i dorzucam jeszcze większe,o Bogu zapominając zupełnie.Nie chodziłam do kościoła,ale moi rodzice długo mi na to nie pozwolili.Kiedyś miałam wyrzuty sumienia,kiedy szłam na mszę nie będąc w stanie łaski uświęcającej,czułam się jak oszust stojąc tam i jednocześnie wątpiąc w Niego.A teraz?Teraz jest mi to obojętne,byleby z głowy była ta godzinka i nikt się nie czepiał.Jakbym nie miała sumienia!Sama sobie na to zapracowałam!
I powiem Wam,że najgorsze co można zrobić to odrzucić Boga!Życie traci sens!To jest straszne!!!
Ja oczywiście udaję,ze to jest ok,nie dopuszczam do siebie takich myśli.Czasami one same przychodzą,tak jak wczoraj kiedy byłam na imprezie i myślałam:
"Boże co ja tu robię?Kogo ja udaję?Jesteś w ogóle?Przytul mnie?"
W normalnych warunkach bym sobie na to nie pozwoliła,ale jak wiadomo w pewnych momentach pewne żale z człowieka wychodzą.I wtedy czułam się tak beznadziejnie...A jednocześnie nie jestem w stanie nic zrobić NIC!
Modlitwa nie przynosi żadnej radości,zwykłe klepanie zdrowasiek.Stałam się już taka obojętna.Przeraża mnie to.Wiem,że spadam w dół i nie pozwalam sobie pomóc.
Pięknie.
Ale dziewczyny nie odpuszczajcie,bo życie bez Boga to nie życie.A potem jest tak strasznie trudno wrócić...
Jak już się wpadnie w ręce złego to trudno myśleć racjonalnie,grzech goni grzech,końca nie widać,a Bóg...Boga nie ma...
Ja np mam wrażenie,że On odwrócił się do mnie plecami,że Mu na mnie nie zależy,udaje,że nie widzi mojego cierpienia...To są straszne odczucia,prawdziwa męka...
A ja już nie mam siły walczyć,niech to wszystko płynie,ale proszę Was,trwajcie przy Nim,bo tylko On jest prawdziwą Miłością i warto o tę Miłość walczyć!

Ja mam w głowie ciągły mętlik.
Z jednej strony taka "kusząca" propozycja- może spróbować żyć bez Boga? Może będzie łatwiej, weselej, może się spodoba? A z drugiej strony boję się, że to wszystko zajdzie za daleko, że nie będzie powrotu. Czasami to mam dość tego przekomarzania się z Bogiem i mam wrażenie, że wykorzystuję Jego Miłość, a te wszystkie dołki to są tylko dlatego, aby się nade mną ulitował i rozpalił moją miłość. Czasami mam wrażenie, że tylko czekam aż On przyjdzie i mnie wyciągnie z tego bagna. Jednak ja nic nie robię. Nie staram się sama z niego wydźwignąć. Jedynie czekam na Niego.
Nie wiem co dalej.. czuję się pusta i wypalona, ale brak mi sił, aby powrócić...