Pea, tego słowa naprawdę było bardzo dużo i nie jestem w stanie go powtórzyć. Nie jestem w stanie nawet ująć konkretnego momentu, który tak bardzo mnie dotknął, bo to wszystko razem było takie "wow".
Może tak: Bóg dał nam 10 przykazań. Przyszedł Jezus, lgnęły do Niego tłumy, ogromne tłumy, a niektórzy zarzucali Mu, że głosi jakieś herezje. A Jezus powiedział do swoich uczniów: „Nie sądźcie, że przyszedłem znieść Prawo albo Proroków. Nie przyszedłem znieść, ale wypełnić. Zaprawdę bowiem powiadam wam: Dopóki niebo i ziemia nie przeminą, ani jedna jota, ani jedna kreska nie zmieni się w Prawie, aż się wszystko spełni. Ktokolwiek więc zniósłby jedno z tych przykazań, choćby najmniejszych, i uczyłby tak ludzi, ten będzie najmniejszy w królestwie niebieskim. A kto je wypełnia i uczy wypełniać, ten będzie wielki w królestwie niebieskim. Bo powiadam wam: Jeśli wasza sprawiedliwość nie będzie większa niż uczonych w Piśmie i faryzeuszów, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego. Słyszeliście, że powiedziano przodkom: „Nie zabijaj”; a kto by się dopuścił zabójstwa, podlega sądowi. A Ja wam powiadam: Każdy, kto się gniewa na swego brata, podlega sądowi. A kto by rzekł swemu bratu «Raka», podlega Wysokiej Radzie. A kto by mu rzekł «Bezbożniku», podlega karze piekła ognistego. Jeśli więc przyniesiesz dar swój przed ołtarz i tam wspomnisz, że brat twój ma coś przeciw tobie, zostaw tam dar twój przed ołtarzem, a najpierw idź i pojednaj się z bratem swoim. Potem przyjdź i dar swój ofiaruj. Pogódź się ze swoim przeciwnikiem szybko, dopóki jesteś z nim w drodze, by cię przeciwnik nie podał sędziemu, a sędzia dozorcy, i aby nie wtrącono cię do więzienia. Zaprawdę powiadam ci: nie wyjdziesz stamtąd, aż zwrócisz ostatni grosz. Słyszeliście, że powiedziano: «Nie cudzołóż*. A Ja wam powiadam: Każdy, kto pożądliwie patrzy na kobietę, już w swoim sercu dopuścił się z nią cudzołóstwa. Jeśli więc prawe twoje oko jest ci powodem do grzechu, wyłup je i odrzuć od siebie. Lepiej bowiem jest dla ciebie, gdy zginie jeden z twoich członków, niż żeby całe twoje ciało miało być wrzucone do piekła. I jeśli prawa twoja ręka jest ci powodem do grzechu, odetnij ją i odrzuć od siebie. Lepiej bowiem jest dla ciebie, gdy zginie jeden z twoich członków, niż żeby całe twoje ciało miało iść do piekła. Powiedziano też: «Jeśli kto chce oddalić swoją żonę, niech jej da list rozwodowy». A Ja wam powiadam: Każdy, kto oddala swoją żonę, poza wypadkiem nierządu, naraża ją na cudzołóstwo; a kto by oddaloną wziął za żonę, dopuszcza się cudzołóstwa. Słyszeliście również, że powiedziano przodkom: «Nie będziesz fałszywie przysięgał*, «lecz dotrzymasz Panu swej przysięgi*. A Ja wam powiadam: Wcale nie przysięgajcie, ani na niebo, bo jest tronem Bożym; ani na ziemię, bo jest podnóżkiem stóp Jego; ani na Jerozolimę, bo jest miastem wielkiego Króla. Ani na swoją głowę nie przysięgaj, bo nie możesz nawet jednego włosa uczynić białym albo czarnym. Niech wasza mowa będzie: Tak, tak; nie, nie. A co nadto jest, od Złego pochodzi».
My często idąc do spowiedzi mówimy sobie: "no, ok, nikogo nie zabiłem/am, nikogo nie okradłem/am, wierności dochowywałem/am, więc w sumie to grzechu nie mam". A Pan Jezus mówi wyraźnie, że tu nie chodzi tylko o konkrety: zabójstwo, zdradę, kradzież, ale nawet jeśli się gniewasz, pożądliwie patrzysz, czy zazdrościsz innym czegoś podlegasz karze! Nie wiem dlaczego, ale jakoś mnie to tak bardzo dotknęło...

Pea, miałam dokładnie to samo. Nawet jeśli wymówiłam już kiedy ostatnio byłam u spowiedzi, nie mogłam ruszyć dalej. Coś mnie blokowało i pomimo, że bardzo chciałam, nie mogłam. Wypisałam swoje grzechy na kartce i po prostu je oddałam. I gdyby nie to to chyba do tej pory nie byłabym u spowiedzi.

Dagmara_992 napisał:

Nie wiem czy mogę to podciągnąć od ten temat,ale trochę mi się to łączy dlatego napiszę tu .Wiecie co,ja to czasem mam wrażenie,ze to Bóg się na nas uwziął. Czemu tak jest, że chociaż czegoś bardzo się chce nic nie da się z tym zrobić. Po prostu tak jakbyśmy nie mieli w ogóle na to wpływu. Przecież On może wszystko,gdyby chciał wyciągnął by z tego. A On po prostu pozwala w tym trwać,w takiej beznadziei... Nie ogarniam tego wszystkiego. I coraz częściej mam do Niego pretensję za to co się dzieje,albo za to co się nie dzieje...

Wyjęłaś te słowa chyba wprost z mojej głowy:D,ale tak poważnie to stale się łapię na takich myślach i im bardziej zastanawiam się dlaczego nie docierają moje modlitwy do Boga tym bardziej przestaję się modlić i oddalam się od Niego.Nawet dziś chciałam spędzić na modlitwie Godzinę Łaski,ale im bliżej była,tym większe wątpliwości mnie dopadały,dlaczego tylko w tej godzinie Bóg ma mnie wysłuchać?Czy w innej porze nie wysłuchuje modlitw?Doszłam do wniosku,że taka"promocja"łaski to ściema i,koniec końców obejrzałam w tej godzinie film.
Czuję,że to sprawka złego,ba,ja to teraz wiem,ale cóż z tego skoro nie potrafię przestać myśleć,że Bóg może i wysłucha modlitwy,ale zrobi po swojemu,pomimo,że ja w płaczu będę go błagać o zmiłowanie.

Weroniko, z tego, co mi wiadomo, na Kursie jest modlitwa wstawiennicza, ale nie musisz do niej podchodzić.

Pea, gdybyś widziała jak ja walczyłam z tą kartką... O zgrozo! Kapłan, u którego wtedy byłam to jeden z najlepszych kapłanów jakich znam. Pozdrawiam! Kiedy wcześniej próbowałam iść do tej spowiedzi 2 razy podchodziłam bez kartki, ale nie wychodziło (było to u innego kapłana). Wcześniej napisałam mu sms'a, czy jak przyjdę i nie wyjdzie to będzie zły. Odpisał mi, że nie, jednak, gdy przyszłam i doszło do momentu wyznania grzechu, a ja nie mogłam tego zrobić ów kapłan "wjechał" na mnie, pytając po co w takim razie tu przyszłam itp. Chciało mi się ryczeć, jeszcze bardziej zaczęłam się trząść i już kompletnie zapomniałam o tym, że mam wyznać grzechy, a skupiłam się na tym, że na mnie nakrzyczał. Jednak to on podsunął mi pomysł z tą kartką, która później i tak trafiła w ręce innego kapłana.

Wiecie co, myślałam, że jestem z tymi problemami całkiem sama, że to są jakieś moje "widzimisię". Ale jak tak się dzielicie swoimi przeżyciami to pokazujecie, że nie jestem z tym wszystkim sama, że są ludzie, którzy też przezywają takie rzeczy i jest im trudno. I za to Wam niezmiernie dziękuję, naprawdę! To mnie też bardzo, bardzo mocno porusza...

No dla mnie to był totalny szok. Tym bardziej, że on znał moją sytuacje, wiedział, że jest mi trudno i w ogóle się tego nie spodziewałam. Cóż, najwidoczniej tak miało być. Chociaż na jego miejscu pewnie też bym się wkurzyła...

pea napisał:

To Twoje życie, Twoje decyzje, Twoja relacja z Bogiem. Może jest jaka jest, ale masz prawo być w tym prawdziwa. I nikomu nic do tego.

Pea dziękuję Ci bardzo!
Właśnie teraz nabrałam jakieś dziwnej siły i ochoty do walki:D Może inaczej,zrobię po swojemu i nie będę mieć do siebie pretensji.Może jeszcze inaczej...Pretensje będę,kiedy nie podpiszę tej karteczki (jeśli ona będzie) znowu będę obwiniać siebie,że COŚ robię nie tak.Ale jaki sens ma jej podpisanie,kiedy ja się z tym nie zgadzam...Zresztą nie będę przesądzać,zobaczymy co się stanie na tym kursie:)

Co do modlitwy wstawienniczej...Napawa mnie ona nie tyle lękiem co niechęcią,wstrętem...Może mocna słowa,ale na samą myśl o niej dostaję paraliżu.Ja po prostu nie wezmę w niej udziału,nie zejdę do kaplicy i muszę uprzedzić znajomych,którzy koniecznie chcą mi pokazać pozytywy tej modlitwy.Nie ma takiej opcji.Może będę żałować,ale w życiu tam nie pójdę,to silniejsze ode mnie.

sanderka1000 napisał:

Wiecie co, myślałam, że jestem z tymi problemami całkiem sama, że to są jakieś moje "widzimisię". Ale jak tak się dzielicie swoimi przeżyciami to pokazujecie, że nie jestem z tym wszystkim sama, że są ludzie, którzy też przezywają takie rzeczy i jest im trudno. I za to Wam niezmiernie dziękuję, naprawdę! To mnie też bardzo, bardzo mocno porusza...

Nie jesteśmy same,taa...Ale pomyślcie ile osób na całym świecie jest w takiej sytuacji duchowej jak my,albo w jeszcze gorszej?Chcę wierzyć w to,że On ma swój plan,bardzo chcę w to Wierzyc,ale teraz jestem wstanie tylko Go nienawidziec.Wiem,mocne słowa.Ale nie umiem inaczej,tak czuję i już!Dlaczego on to robi,dlaczego każe nam tak cierpieć,jeżeli w ogóle jest,bo jak ja mam w niego nie wątpić,kiedy jest tak beznadziejnie,a on ma to w nosie! Dlaczego to robi...Jak mam w niego nie wątpic...Tyle razy chciałam do niego wrócic,ale on nie jest zainteresowany.Jeżeli Filip mi nie pomoże,to ja mówię 'dziękuję' nie rusze już w tej sprawie palcem.
Żeby nie było,że go nie ostrzegałam!

A-psik napisał:

troszkę wyczucia i empatii jednak fajnie by spowiednik miał (wszak sam (chyba) doświadcza owych lęków przed spowiedzią własną ).

Dokładnie,ale wiadomo,ksiądz też człowiek,mógł mieć cięży dzień,nie wiadomo dlaczego tak zareagował.Cóż...Nie zawsze wiemy na kogo trafimy,dlatego dobrze jest miec stałego spowiednika.

Nie mam siły w to wierzyć,ale coś każe mi to napisać:

Kogo Bóg darzy wielką miłością, w kim pokłada wielkie nadzieje, na tego zsyła wielkie cierpienie, doświadcza go nieszczęściem.

— Fiodor Dostojewski

Weroniko, znam Twój ból związany z modlitwa wstawienniczą. W swoim życiu przeżyłam ją 2 razy i naprawdę nie chce więcej. Z tym, ze za pierwszym razem nie byłam zbytnio świadoma co to jest (w końcu to był pierwszy raz), a za drugim byłam do tego zmuszona.

Będę pamiętać. Bądź otwarta i nie bój się, to czas dla Ciebie!!!

Obiecałam,że napiszę...
A ja słowa dotrzymuję Chociaż trudno jest mi coś napisać,zebrać myśli,odnaleźć w tym sens...
W piątek było wszystko ładnie,pięknie,mili i życzliwi ludzie.Cudownie.Aż do czasu modlitwy wieczornej...
Nigdy w ten sposób się nie modliłam (rozłożone ręce,dziękowanie,proszenie i uwielbianie Boga,każdy mógł powiedzieć coś spontanicznie,a potem każdy mówił na głos lub w myślach za co np.chce uwielbiać Boga.Genialne było to,że ja słyszałam tylko swoje słowa,byłam na tym zupełnie skupiona inni mnie nie interesowali i nagle jedna dziewczyna przede mną upadła...Nie wnikam w to,czy był to spoczynek w Duchu Świętym czy omdlenie.Pamiętam tylko jak bardzo się przeraziłam i byłam w totalnym szoku.Myślę sobie:Co Ty wyprawiasz,modlić Ci się zachciało.Naturalnie przestałam się modlić,kurczowo trzymałam się krzesełka i skupiłam się tylko na tym,aby nie stracić równowagi,kiedy animatorzy mówi "Panie przyjdź do nas" ja mówiłam "nawet nie próbuj do mnie przychodzić"
Wytrwałam.W pokoju zadzwoniłam do koleżanki,chciałam żeby ktoś mnie uspokoił,rozśmieszył,niestety...nic nie pomagało.Zasypiając miałam nadzieję,że obudzę się w domu.Ale o śnie nie było mowy,okazało się,że dziewczyna,która jest ze mną w pokoju ma ten sam problem.Zaczęłyśmy rozmawiac i odkryłam w niej duchową siostrę bliźniaczkę Obie byłyśmy tak samo przerażone i zagubione.
Sobota,zaskakująco przyniosła spokój,otwartość i spowiedź po dłuższym okresie;) wiele też mi prowadzone katechezy uświadomiły,a w pamięci został plakat:
Przedstawiony był na nim smutny,siedzący pod parasolem ludzik.Parasol był czarny i miejsce nad którym się znajdował było ciemne.Z góry spadały na tego ludzika tysiące serduszek,ale przez ten parasol nie mogły się do niego dostać.Tym ludzikiem jest każdy z nas,kiedy zatraci się w grzechu,boża łaska nie może się do nas przedostać.
Miałam się nie rozpisywać
Kryzys nastąpił w momencie,kiedy dostaliśmy karteczki z modlitwą oddania swojego życia Chrystusowi,było tam miejsce na podpis,mieliśmy czas dla siebie,żeby to przemyśleć i przemodlić.Na początku byłam pewna,że to podpiszę,bylebym znalazła jakiś długopis,ale kiedy znalazłam się z tą kartką sam na sam...Nie mogłam jej podpisac,czułam,że to będzie oszustwo...To było straszne...Ogarnął mnie taki strach i panika...Byłam przerażona,wiedziałam,że jeśli tego nie podpiszę i wrócę do domu to stoczę się zupełnie,te rekolekcje to była ostatnia szansa jaką dałam Bogu...
Przy obiedzie siedziałam obok animatora i wypaliłam,że jestem przerażona,a on powiedział <szok> że to normalne,bo Bóg może nas przerażać,Jego ogrom,my jesteśmy przy Nim tacy mali,ale nie ma się czego bać,bo to nasz Ojciec i On nas nie skrzywdzi
Nadszedł czas modlitwy wstawienniczej,zamknęłam się w łazience i powiedziałam,że nie pójdę...Ale moja współlokatorka stanęła pod drzwiami i zaczęła się modlić...Nie mogłam nie wyjść.
Wiedziałam,że jeśli nie wyjdę to będę żałować.A wszystko na tych rekolekcjach było na zasadzie "jeżeli chcesz" nic na siłę...Przekonałam się co tak naprawdę znaczy mieć wolną wolę.
Poszłam,trzęsąc się ze strachu.Piszę wszystko w telegraficznym skrócie,a przynajmniej się staram
Zanim nastał czas modlitwy wstawienniczej uwielbialiśmy Boga,dziękowaliśmy Mu,była też modlitwa podczas której wybaczaliśmy tym osobom,które nas skrzywdziły.
I wiecie co,zupełnie przestałam się bać
Był moment,kiedy mogliśmy iść przed Najświętszy Sakrament i oddać Jezusowi swoje życie.Poszłam...Chociaż nie towarzyszyły temu żadne emocje...Wiele obaw,niepewności i przekonanie,że to bez sensu.Poszłam i oddałam Mu to...bo tego chciałam,chociaż wszystko krzyczało NIE to poszłam...Nie wiedziałam o co chodzi,ale chciałam,żeby On działał.
Zachwyciła mnie też modlitwa w językach...
Jeżeli chodzi o modlitwę wstawienniczą to bardzo podobało mi się w jaki sposób była przeprowadzona,wszystko nam wytłumaczono,nikt nie szukałam tam jakiegoś WOW,a osoby,które się modliły podchodziły do swej posługi z totalną pokora i miłością.
Usiadłam  na krześle,modliły się nade mną 3 osoby.Najpierw padło pytanie czy oddałam swoje życie Jezusowi,więc odpowiedziałam,że teoretycznie tak...Padło pytanie o magię,horoskopy,bo to może blokować mnie na działanie Boga...Było,ale dawno i nie prawda...Ale ok,rozpoczęła się modlitwa.Może kogoś zaskoczę,ale nie czułam nic,nic...Po prostu modliły się nade mną 3 osoby,wypowiadały słowa w różnych językach i tyle...Co najwyżej czułam ich ręce i ciepło na plecach,ale pewnie czułabym to bez modlitwy.W pewnym momencie zaczęłam się trząść,czułam jak mocniej kładą ręce na moich ramionach,a ja trzęsłam się dalej,czułam się normalnie,ale nie mogłam opanować dreszczy i wtedy animator ukucnął obok mnie i zapytał się:
"Miśku,ale dlaczego tak się trzęsiesz?"
Ja inteligentnie odpowiedziałam,że chyba ze strachu
Więc modlili się,żeby odszedł ode mnie ten strach i zniknął,ale ja dalej nie czułam nic po prostu siedziałam na krześle i wiecie co,jeden z modlących się nade mną przekazal mi słowo,które skierował do mnie Bóg,a brzmi ono tak:

,,Kocham Cię.Jestem Wszechmocny a Ty jesteś moją ukochaną córką."

Łzy stanęły mi w oczach,On osobiście zapewnił mnie o swej miłości...Jestem pogodzona z tym,że nie było żadnych fajerwerków,że dalej czułam tą pustkę,widocznie tak musi być.Skoro taka Jego wola,gdyby nie ta modlitw,gdyby nie to słowo,to ja popełniłabym chyba duchowe samobójstwo,tylko to trzyma mnie przy Nim,to zapewnienie,że mnie kocha...
Jest ciężko,jest bardzo ciężko...
Nie chodzi tu o to,że muszę włączyć z jakimś grzechem,etc.Jasne,to też,ale te wątpliwości...One mnie zabijają...Skoro nic nie poczułam,to nic nie ma...wszystko opiera się na emocjach...Jejku...Bardzo jest ciężko...Ale daję radę,bo to On teraz siedzi na tronie mojego życia!!
Ale bardzo was proszę o modlitwę,bardzo...
A i jeszcze jedno.Buduję swoją wiarę Modlę się,ale tak,jak mi to pasuje,w taki sposób,żeby mnie nie męczyło.Nie narzucam sobie nie wiadomo jakich postanowień,bo wiem,że ich nie dotrzymam.Bardzo lubię modlitwę brewiarzową,więc tak się modlę,również rozmawiam z Bogiem,tak jak robiliśmy to na kursie.I codziennie powierzam Mu się odnowa.

Weronika, super, że podzieliłaś się z nami swoimi przeżyciami! Dzięki!

Kurcze, z tym oddaniem życia Jezusowi to dosyć ciężko jest. Na jednych z  rekolekcji oazowych też mieliśmy taki punkt (to było dwa lata temu). W te wakacje znowu odnawialiśmy te "śluby" bo tak to wyglądało. Każdy podchodził przed ołtarz, klękał. Na ołtarzu był wystawiony Najświętszy sakrament.  Ksiądz podchodził do nas i dawał nam na rękę stułę, która była owinięta wkoło Najświętszego Sakramentu. Chce mi się płakać. Mówiłam, że postaram się zawsze przy Nim trwać, że chcę żeby On był jedynym Królem w moim życiu. A teraz co? Od czterech miesięcy jedna wielka pustka. Grzebię się w jakimś błocie. Po spowiedzi nie czuję ulgi. Wiem, że Bóg istnieje. Ostatnio mogłam Mu jedynie powiedzieć: Proszę, nie istniej. Tak byłoby łatwiej. Ale nie jest. Krok, krok, krok i upadek. Łzy i zdarte kolano. Podnoszę się, jednak nie tak jakbym chciała i kolejny krok i upadek.  Nigdy nie przechodziłam przez coś takiego. Całkowite osamotnienie. Dusza rzuca się we wszystkie strony żeby jakoś się pocieszyć ale nic nie przynosi radości. Jest ta cicha chęć modlitwy ale albo z niej rezygnuję albo klęczę i nie potrafię wydobyć z siebie nic poza żałosnym szlochem. Gdyby nie to, że kiedyś Bóg zsyłał na moją duszę wiele pociech i miłości... teraz nie podniosłabym się ani razu. Te wspomnienia trzymają mnie przy życiu. To jak z błyskiem w oku rozmawiałam z Nim przez godzinę wieczorem a zdawało mi się, że to pięć minut. To jak Namiot Spotkania przynosił radość. To jak ciągle widziałam siostry zakonne ze wszystkich stron. Zniknęła radość w oczach, tak samo siostry zakonne. Nawet gdybym chciała nie potrafiłabym teraz rozważać czegokolwiek na temat zakonu. Sama z siebie nie potrafię wywołać tych myśli, ciepła w sercu i ochoty by porzucić wszystko dla Niego. Najgorsze, że za tydzień Święta Bożego Narodzenia a On jakby umarł w moim sercu.

Ech, dobrze, że nie jestem z tym sama. Chociaż z drugiej strony to marne pocieszenie skoro Wy też przechodzicie katusze. Ale chyba warto... On nie może ciągle słodzić... Chyba warto...