Tak sobie myślę, że najwyższa pora napisać świadectwo, jak to wcześniej obiecałem.
Opowiem tu, co zdecydowało o tym, że chcę wstąpić do Zgromadzenia Najświętszego Odkupiciela, czyli do Redemptorystów.
Tę historię muszę właściwie rozpocząć od dnia moich narodzin (stąd temat ), ponieważ już wtedy działy się niezwykłe rzeczy. Urodziłem się w czwartek, 18 sierpnia, w Tuchowie. Właściwie byłem martwy - tylko serce biło minimalnie: 2p. Mama mówiła, że wkrótce po tym, jak zostałem ożywiony, biły dzwony w tuchowskim sanktuarium, a ona dziękowała Matce Bożej Tuchowskiej za to, że żyję.
Przejdźmy parę lat do przodu, do czasów mojego dzieciństwa. Zawsze lubiłem się bawić w księdza, najczęściej z moim 8 lat młodszym bratem. Poza tym od dzieciństwa to był mój wymarzony zawód; w podstawówce doszły jeszcze: nauczyciel, strażak, kierowca, aktor. Ale cały czas wszyscy mówili, że będę księdzem, nawet nauczycielka na polskim, gdy mówiliśmy, co kolekcjonujemy (ja - guziki) zażartowała sobie, że jak ktoś zbiera guziki, będzie księdzem. Pewnego razu, w czasie rekolekcji parafialnych, które u nas prowadzą redemptoryści, ojciec przymierzył swój biret czy pasuje na mnie.
Moja ochota do bycia kapłanem ostygła, gdy brat wstąpił do redemptorystów w 2006r.
Ale w gimnazjum, gdy myślałem o tym, by zostać nauczycielem, znowu koledzy mówili, że będę księdzem, tak jak mój brat. W tym czasie jeździłem na rekolekcje powołaniowe.
Po gimnazjum przyszedł czas na wybór szkoły średniej. Poszedłem do liceum z myślą, że zostanę nauczycielem.
Wszystko się zmieniło w 2 klasie, w czasie zimowych rekolekcji...
Wtedy to odczułem najmocniej wołanie Boga.
Gdy szedłem na "Górę Tabor", czułem się, jakbym wracał do domu po dłuższych wakacjach. Na tych rekolekcjach, w czasie modlitw z Taizè, prosiłem Pana: "Daj mi odkryć moje powołanie. Jeśli mam być kapłanem, daj mi wyraźny znak. Jeśli mam być redemptorystą, zrób to tutaj." Po tej modlitwie poczułem się jakby szczęśliwy, wstąpiło we mnie nieznane dotąd uczucie. Później wszystkie uczucia: strach, szczęście, niepokój, złość... mieszały się we mnie. Później był wieczór świadectw, kiedy nowicjusze opowiadali historie swojego powołania. Po tym punkcie rekolekcji się uspokoiłem. W nocy, ok. 5.00 obudziłem się rostrzęsiony (nie było mi zimno, ani nie byłem chory), a po głowie chodziły mi słowa:

Spoiler:

''Bóg jest miłością, miejcie odwagę żyć dla miłości.
Bóg jest miłością, nie lękajcie się!''
Tak. On jest miłością i kocha każdego człowieka. Jeśli zawierzysz Bogu swoje życie i swoje sprawy, jeśli Mu zaufasz i pozwolisz, aby cię prowadził, On zawsze ci dopomoże.

Umieściłem je na blogu i spokojnie zasnąłem.
W następny (ostatni) dzień, po rozmówce z o. duszpasterzem, poszedłem do pokoju. Chciało mi się śmiać i płakać zarazem. Zacząłem się modlić: Czego chcesz ode mnie, Panie? Czy naprawdę mnie wzywasz? Dlaczego ja!? Ale jeśli mnie potrzebujesz, pójdę za Tobą. Niech się dzieje wola Twoja!
Od tej pory chętniej chodziłem do kościoła i nie czuję lęku, który pojawiał się wcześniej. Mało tego, na 1. Mszy po tych rekolekcjach, czytałem czytanie z początku 2 rozdziału Mądrości Syracha. Potem psalm: "Zaufaj Panu, On cię poprowadzi.
Na tym chyba skończę, bo się trochę rozpisałem, ale to w końcu miało być moje życie w skrócie , a żyję już prawie 19 lat.

Ostatnio edytowany przez GP (2018-12-15 22:05:28)