sorry karmolcia ale pewnie Cię nie zaskoczę pisząc, że według mnie powinnaś iść na studia. chociaż wiem, ze czekasz na odpowiedź: wal studia, leć do zakonu - to tak przesadnie pisząc
nie znam Cię face to face, ale uważam, że lepiej iść na studia, a skoro jeszcze tak mówi twój kierownik, który na pewno cię zna, to powinnaś iść najpierw na studia. Zawsze przecież można dołączyć do tzw. kandydatury będąc na studiach, a jednocześnie w jakimś tam stopniu w zakonie

Ja może napiszę z własnego doświadczenia - ja miałam zupełnie odwrotnie, tzn. czułam powołanie do zakonu ale nie mogłam podjąc decyzji o wstąpieniu bo za każdym razem jak już byłam zdecydowana czułam niepokój w sercu i męczyłam się strasznie (jak walka z Panem Bogiem) bo na prawdę chciałam! Ale nie mogłam i to Pan Bóg mnie wstrzymywał... Aż w końcu "zareagował" - rozeznałam, że moim powołaniem jest rodzina. I mi wiele sióstr mówiło - jeśli czujesz to idź - spróbuj - ale nie mogłam, bywałam na rekolekcjach, nawet takich z włączeniem do życia zakonnego, rozmowy z kierownikiem, który nie mówił co mam robić, ale kierował, zadawał pytania... I gdy po "wszystkim" poszłam do niego do spowiedzi, spytał jaką podjęłam decyzję - powiedziałam że rodzina - a on "tak tez myślałem że to Twoje powołanie" (!!!) Nie dał mi tego do zrozumienia, ale razem się modliliśmy i bradzo mi pomógł. Karmolcia - pokój w sercu jest jedyną odpowiedzią! Niepokój pochodzi od złego - pokój od dobrego. Jeśli myśląc teraz o wstąpieniu czujesz niepokój, który Cię przytłacza to zaczekaj. Niepokój będzie zawsze ale jeżeli jest w stanie on wpłynąć na Twoją decyzję, daje duże wątpliwości - to zaczekaj. Módl się do Maryi - różaniec - on mi bardzo pomógł i pomaga nadal.

to ja trochę od drugiej strony... ja bardzo pragnęłam życia zakonnego już, jak najszybciej, nawet nie złożyłam papierów na studia... wszystko postawiłam na jedną kartę i wstąpiłam... jak wiecie z różnych postów w innych wątkach obecnie w Zgromadzeniu ze względów zdrowotnych nie jestem... ale wstąpienie po maturze to była najlepsza decyzja w moim życiu i wiem, że jeśli miałabym jeszcze raz decydować, zrobiłabym dokładnie to samo... ale rzeczywiście, teraz studiuję i widzę odzwierciedlenie głosów wielu ludzi, że studia zmieniają człowieka: dojrzewasz we wszystkich wymiarach życia, usamodzielniasz się, jesteś też (jeśli nie studiujesz w swoim mieście) wyrwana ze swojego stałego środowiska, co nadaje takiego świeżego spojrzenia na wszystko... ten czas jest teraz dla mnie bardzo cenny, wiem że Bóg dał mi go nie bez powodu i że bardzo mnie to ubogaca... co jest ważne? studia są pewnego typu sprawdzianem, czy gdy znajdziesz się w zupełnie nowych realiach, doświadczysz tego "światowego życia", czy pragnienie w twoim sercu będzie takie same, a nawet większe, czy powoli się rozmyje... powołanie nie zniknie, jeśli nie pójdziesz do Zgromadzenia teraz, a jedynie jeśli jest prawdziwe, będzie miało okazję się umocnić... jasne, że są osoby, które czują powołanie, a chcą uciec na studia, ale to zupełnie inna historia... na twoim miejscu jednak posłuchałabym kierownika... po pierwsze studia można też przerwać i to nie jest koniec świata. A po drugie, piszesz o takich porywach serca, które mogą być bardzo złudne, bo co, jeśli gdy będziesz w Zgromadzeniu one znikną? Myślę, że trzeba sobie dać czas, co może być bardzo trudne i wymagać wiele pokory... Nie odwodzę cię od pójścia teraz jakoś szczególnie, bo ze względu na moją historię, to byłaby hipokryzja, ale wiem tylko że studia w rozeznawaniu powołania są bardzo cennym doświadczeniem, które może warto sobie zafundować...

Mam podobny problem może ktoś mi pomoże, bo nie wiem co robić.
Wszystko zaczęło się rok temu w sierpniu. Oddaliłam się wtedy trochę od Boga tzn. przez długi okres czasu nie chodziłam do spowiedzi (przystąpiłam do sakramentu po dwóch latach w tym roku) opuszczałam msze święte itp. Ale mimo tego starałam się jak najczęściej modlić. Kiedyś wyobrażałam sobie, że będę miała dużą rodzinę wspaniałego męża i parszywą trzynastkę. W zeszłe wakacje obiecałam Bogu, że nigdy nie wyjdę za mąż, a On będzie moją jedyną miłością. Jednak po jakimś czasie stwierdziłam, że ta obietnica była nieodpowiedzialna. Ryczałam po nocach. Wiele razy pytałam Boga co mam robić w tej kwestii. Od grudnia jestem utwierdzona w myśli o życiu w samotności, ale mówiłam sobie że zakonnicą nie będę. Od kilku miesięcy jednak zastanawiam się nad tym, nawet zaczęłam wyszukiwać informacji o zgromadzeniach. I tu zaczyna się problem. Studiuję architekturę. Rodzice ciężko pracowali, by włożyć na moje studia, a mają na utrzymaniu jeszcze siostrę i brata. Zawsze pragnęli abyśmy się wykształcili. I nie chcę ich zawieść. A ja nigdy nie wiedziałam, co chciałabym robić w życiu, zawsze byłam tą niezdecydowaną Miśką.  Kierunek studiów zaproponowała siostra i tak już zostało. Wciąż pytam Pana co mam robić. Nie radzę sobie z tym, mam projekt do oddania na wrzesień. Nie wiem czy to tylko strach przed oddaniem, czy coś innego. Nie jestem już niczego pewna.
Z jednej strony wiem, że i tak będę kontynuowała studia, ale nie specjalnie jestem z tego zadowolona, w końcu i tak został mi tylko rok. 
Po ukończeniu liceum, wiedząc tyle co teraz jestem pewna, że wybrałabym zakon i nie studiowała architektury.
Co radzicie??

Po pierwsze, to musisz zdecydować, czego tak naprawdę chcesz. Życie w małżeństwie, samotności czy zakonie to droga, żadne z tych powołań nie jest mniejsze ani większe, wszystkie są tak samo dobre.
Nie chcesz zawieść rodziców- pięknie, ale pamiętaj o jednym: to jest TWOJE życie i rodzice nie przeżyją go za Ciebie. To Ty masz być szczęśliwa. Moi rodzice nie skakali pod sufit, kiedy zaczynałam studia (studiuję kierunek typowo ,,bezrobotny", a mam jeszcze młodsze rodzeństwo), ale nie mogli mi zabronić albo wskazać drogi, to była moja decyzja i cieszę się, że tak wybrałam. Kiedyś przychodzi taki czas, że trzeba zacząc decydować o sobie- chociażby dla własnego dobra.
Piszesz, że nie wiesz co robić- więc daj sobie czas. Nie wiem, na jakim etapie studiowania jesteś, ale skoro zaczęłaś, to może warto byłoby je skończyć- w razie W. I w tym czasie dalej rozeznawać, co chcesz robić w życiu, która z dróg jest dla Ciebie najlepsza.
Podstawową sprawą jest oczywiście modlitwa.Może warto byłoby też poszukać kierownika duchowego, wiele osób bardzo chwali taką formę rozeznawania.  Może jakies rekolekcje- niekoniecznie powołaniowe, rozejrz się, czy w Twojej okolicy są jakieś siostry, które organizują tego typu rzeczy.

a co do rekolekcji to polecam rekolekcje ignacjańskie, w milczeniu. tam najlepiej będziesz mogła wsłuchać się w głos Boga i rozeznać swoje powołanie. polecam ośrodki sióstr zawierzanek http://www.zawierzanki.pl/Nowa/index%201.htm

karmolcia napisał:

Ale z drugiej strony to, co mam w sercu jest tak silne, że nawet fakt, że nie do końca jeszcze wiem, dokąd miałabym się udać mi nie przeszkadza...
Wczoraj znów było coś takiego. Myślałam będąc w kościele, że mi rozsadzi serce...

Lepiej faktycznie zaczekać na spokojniejszy czas, nie powinno się w silnych emocjach (nie ma znaczenia czy to są emocje pozytywne czy negatywne) podejmować tak ważnych decyzji.

Za późno. Dostałam się na germanistykę na UWr.
Studia będą dobrym czasem.
Taka była wola Pana, wiele rzeczy na to wskazało.

Jezus wie czego Ci potrzeba.Myśle ze poprostu powinnas mu zaufać i odpowiedzi szukać u niego