Wszystko zaczęło się dawno temu, kiedy miałam 7 lat. Powiedziałam, że zostanę zakonnicą, ale tylko, dlatego że podobały mi się czarne sukienki  Klasa się trochę ze mnie śmiała, ale szybko im przeszło  zresztą tak jak mi. Z czasem o tym zapomniałam, żyłam normalnie jak wszystkie dzieci w tym wieku i bardzo dużą wagę przykładałam do nauki. Właściwie to wina moich rodziców, bo bardzo dużo ode mnie wymagali i chyba chcieli zaplanować mi życie – miałam zostać lekarzem bądź prawnikiem, chociaż tego nie chciałam. Na szczęście Bóg ma dla mnie Swój własny plan. I tak wykształcenie stało sie moim życiowym  celem, chciałam skończyć studia (najlepiej dwa kierunki), założyć rodzinę, kupić duży dom gdzieś za granicą i wyprowadzić się z Polski na stałe. Żyłam tymi pragnieniami do wakacji po 5 klasie szkoły podstawowej. Nagle wszystko się zmieniło… szkoda, że na tak krótko. Pojechałam na kolonię, podczas której na nowo odkryłam Boga, Jego miłość i zaczęłam się zastanawiać nad sensem mojego życia.  Wróciłam do szkoły i wszystko wróciło do normy – ciągła nauka, brak miejsca dla Boga, rzeczy materialne na pierwszym miejscu. Skończyłam podstawówkę, zaczęłam gimnazjum i chciałam być taka jak wszyscy – czyli pić, palić, uciekać ze szkoły – chciałam po prostu być akceptowana… akceptacja innych ludzi była dla mnie ważniejsza od Boga. Czas mijał… i wreszcie upadłam prawie na samo dno, zostałam sama, dawni „przyjaciele” mnie zostawili, nie miałam  zupełnie nikogo… przynajmniej tak mi się wydawało (nie wiedziałam, że On jest zawsze przy mnie). Wtedy przyszedł On i podał mi Swoją dłoń (w jaki sposób to zachowam dla siebie). Częściej trwałam na modlitwie i ten trudny czas minął. Chciałam być coraz bliżej Boga, poznawać Go i uczyć się prawdziwej miłości. Nie sposób opisać wszystkich niesamowitych wydarzeń w moim życiu, których On dokonał, żeby przyprowadzić mnie do Siebie.
     Wakacje 2008 roku były dla mnie najwspanialszym okresem w ciągu mojego 16-letniego życia! Czas od czerwca do sierpnia był przepełniony Jego miłością! Zaczęło się tak zwyczajnie… zamówiłam przez Internet książkę pt. „E-mail od Pana Boga do nastolatka” i bardzo mnie ona wciągnęła. Pewnego sierpniowego dnia, gdy po przeczytaniu fragmentu tej książki rozmyślałam nad męką Pana Jezusa, nad tym wszystkim co dla nas zrobił i tym, czym jestem sama z siebie (czyli niczym) usłyszałam Jego głos. Nagle zrobiło się cicho i usłyszałam szept, tak jakby z wnętrza serca: „Pójdź za Mną”. Nie bałam się, czułam się dziwnie spokojna, że to On.
     Koniec wakacji był przepełniony milczeniem. Były takie dni, kiedy nie mogłam wymówić słowa, bo coś się ze mną działo… moje serce było tak przepełnione miłością, radością i pokojem, że słowa stały się zbędne. To jak widzą mnie inni ludzie nie ma już dla mnie żadnego znaczenia! Jezus dał mi nowe życie! Dziękuję Mu za to z całego serca! Teraz muszę skończyć szkołę i odpowiem na Jego wezwanie zostając Jego Oblubienicą na zawsze…
Mój Miły jest mój, a ja jestem Jego…