Będąc w takim stanie zawsze mam w głowie fragment Ewangelii kiedy to przez Maria Magdaleną stoi zmartwychwstały Jezus i pyta się jej co się stało, a ona odpowiada, że "Zabrano mego Pana i nie wiem gdzie Go położono". Rozmawiała z Jezusem, jednak myślała, że Go straciła, zgubiła.
Tak samo jest z każdym z nas: uważamy, że Jezus gdzieś się zgubił pośród naszej codzienności jednak On ciągle jest obok i czuwa niezależnie od tego, czo Go poznajemy, czy też nie.

Takie może małe doświadczenie, które zdobyłam na wczorajszym dniu skupienia w Wieżycy, gdzie byłam z moją wspólnotą:

Ostatnio przeżywam straszną tęsknotę za Panem pomimo tego, że często z Nim rozmawiam. Wczoraj zrobiliśmy sobie adorację jednak okazało się, że musimy ją gwałtowanie skończyć. Z jednaj strony byłam niezadowolona, bo czułam, że potrzebowałam tej adoracji, ale z drugiej strony było mi to na rękę, bo zbytnio nie mogłam się skupić. Pod wieczór kontynuowaliśmy tą adorację i z początku jakoś tak było "obojętnie", znowu dużo rozproszeń itp. Ale na koniec adoracji odmówiliśmy sobie nieszpory. Właśnie wtedy zaszła jakaś przemiana i strasznie mocno poczułam to, że Jezus rzeczywiście stoi przede mną. Ja osobiście mam coś takiego, że czuję jak ktoś np. stoi za mną itp. i tak samo czułam to, że On tam autentycznie stoi, a ja wymawiam te słowa zawarte w psalmach wprost do Niego.

To było niesamowite uczucie i taki dowód na to, że pomimo iż nie czuję Jego obecności teraz to nadejdzie w końcu taki czas, że odczuję w pełni Jego obecność