Rozumiem Cie Śliwko.. Też od pewnego czasu, a dokładnie od wakacyjnych rekolekcji, patrzę na powołanie nieco inaczej. Kiedyś po prostu powołanie było tym ze mam iść do zakonu ze to tego posyła mnie Pan. Teraz wiem, że to nie tylko "przekimanie" w zakonie. Teraz to jest dla mnie cale życie, nie ma dnia, że nie rozmyślam na ten temat, nie poznaje nowych wskazań dotyczących tego powołania. Teraz tylko liczę dni aż będę mogla wstąpić do klasztorku...

dla mnie powołanie nie jest tylko celem, ale też, a może przede wszystkim dążeniem do tego celu... bodajże św. Ignacy Loyola powiedział, że wszystko na drodze do nieba jest niebem, bo Jezus powiedział "ja jestem drogą"... i w tej chwili odczytuję moje powołanie nie tylko w perspektywie przyszłości, jako coś co kiedyś się zrealizuje, kiedy już wstąpię do wymarzonego Zgromadzenia... bo każdego dnia uczę się coraz bardziej uświadamiać sobie, że to moje powołanie realizuje się każdego dnia... i już dzisiaj ponoszę za nie pełną odpowiedzialność...

dla mnie powołanie jest kwiatem. Gdy kiełkuje trzeba o niego dbać, podlewać Pokutą i Eucharystią, pracą nad sobą, skupieniem, wewnętrzną ciszą, pomocą bliźnim, ufnością Panu. Bo nie mogę dopuścić do tego, żeby całkowicie wyginął... Gdy ten kwiat dojrzewa rwie się do Słońca, tęskni za Nim, koi się Jego obecnością... A gdy rozkwita, jest to najpiękniejszy kwiat, jakiego nikt nigdy nie widział. Jest to najdoskonalszy kwiat Pana...

łoo... że to ja napisałam... sama jestem zdziwiona... Jezus i Duch Św. działają
bo powołanie to taka tajemnica, której nigdy nie pojmiemy... taki kwiatuszek mój

Gdzieś kiedyś usłyszałam że powołanie to miłosne spojrzenie Boga na człowieka.
Powołanie dla mnie to wezwanie Boga do służby Mu w określony sposób- przez życie w małżeństwie, posługę kapłańską czy też życie we wspólnocie zakonnej, ale również robieniem w życiu tego, co się najbardziej kocha, w czym widzi się sens życia i co sprawia nam radość. A przy tym wszystkim- ukazywaniem swoim życiem, że Bóg jest Bogiem miłości, w której płomieniu z radością spala się człowiek.

I gdy człowiek tylko będzie chciał to dostrzec, to zobaczy ten ciąg wydarzeń... Pan nikogo nie stawia na naszej drodze bez przyczyny, nic się nie dzieje ot tak... Wszystko ma swój sens i cel..

Jezusowa duszyczka napisał:

I gdy człowiek tylko będzie chciał to dostrzec, to zobaczy ten ciąg wydarzeń... Pan nikogo nie stawia na naszej drodze bez przyczyny, nic się nie dzieje ot tak... Wszystko ma swój sens i cel..

Dokładnie. Ja dostrzegam pewne wydarzenia, sytuacje, jednak nie potrafię do końca uwierzyć w to. Bardzo często zdarzało mi się wystawiać Boga na próbę, stawiałam mu warunki a On... szedł mi na rękę. Wiem, że kiedy nadejdzie właściwy czas, dostanę jakąś bliższą instrukcję, a tymczasem "...postawiłam swoje życie na czekanie..."

Czym dla mnie jest powołanie?
Moim zdaniem to książka. Jakieś wieloczęściowe opowiadanie, w którym głównymi bohaterami jesteśmy my sami, piórem sam Jezus, a autorem Bóg.

Hmm czym dla mnie jest powołanie?! To chyba wielka tajemnica, bo tak naprawdę nie da się tego zdefiniować. Czasem myślę sobie, że  z życiowym powołaniem jest tak jak z powołaniem do wojska: Przychodzi wezwanie, stawiamy się na komisji gdzie przydzielają nam konkretną kategorię (konkretne miejsce,  rodzina, samotność, zakon) można zawsze starać się o kategorię "D", ale to rodzaj ucieczki. Jednak w życiu jest inaczej niż w wojsku. Mamy możliwość wyboru. Osobiste powołanie to tylko możliwość drogi po której krocząc będziemy szczęśliwi. Bóg jednak nas tak bardzo kocha, że daje nam ten wybór i obojętnie jaką decyzję podejmiemy, czy odpowiemy na Jego wołanie, czy sami będziemy starali poukładać sobie życie, On zawsze będzie z nami.