ja nie ukrywam tego, że chcę iść do zakonu i spotykam się z różnymi reakcjami...
uważam, że dla Boga warto to (kolokwialnie rzecz ujmując) "olać", bo decyduje (tzn. dojrzewam do decyzji) dla Niego, a nie dla świata, a wstępując tak naprawdę tego świata się wyrzekam...
pozdrawiam

Ja mówię że po szkole idę na studia a potem to nie wiem Zgodnie z prawdą zresztą, chyba że życie tak się zakręci że wyjdzie coś innego. Nie wiem co będzie. Nie wiem nawet czy to zakon a jeśli tak to który.
Jest więcej pytań niż odpowiedzi, chociaż moje otoczenie jest już pewne że ja do zakonu idę - szkoda tylko że powiedziało mi to wprost tylko kilka najbliższych przyjaciół- tak po prostu, szczerze: ,,A wiesz, ty to byś się do zakonu nadawała..." albo ,, Moja mama mówi że ty to na pewno do zakonu pójdziesz. I ja też tak myślę.". Przeważnie reaguję uśmiechem i mówię że nigdy nic nie wiadomo i temat się zamyka, choć co pewien czas powraca.
Uspokaja mnie fakt że moi rodzice na razie nic nie mówią na temat mojego jeżdżenia do sióstr, rekolekcji itp. Z zakonnicami mam taki bliższy kontakt już tak od 8 lat i moi rodzice również je znają często zdarzało się że tata nas gdzieś razem podwoził czy po prostu kiedy gdzieś jechaliśmy to robił za kierowcę Ja myślę że oni trochę coś się domyślają ale nigdy nie było na ten temat oficjalnej głośnej rozmowy, czasem jakieś napomknienia czy żarty ale tak na poważnie to nie...

Ale co tam się martwię- wszystko w Jego rękach

ja na początku to ukrywałam przed całym światem... a potem zbyt dużo osób mnie o to pytało czy chcę zostać siostrą zakonną i w końcu zaczęłam mówić że tak... w tej chwili wiedzą o tym w sumie wszyscy... choć ja o tym nie mówię tak normalnie, tylko w przypadku kiedy ktoś o to pyta, to informacje przekazywane są z ust do ust a i bardzo dużo osób same się domyśla... często jest to odbierane negatywnie szczególnie np. w szkole... ale z drugiej strony to też bardzo pomocne, bo dzięki temu mogę liczyć na ogromne wsparcie np. ze strony sióstr czy księży.... najtrudniejsze było dla mnie kiedy dowiedzieli się o tym moi rodzice (a było to zaraz na samym początku)... szczególnie, że to nie ja im o tym powiedziałam, a dowiedzieli się z listu od jednej siostry do mnie, który przechwycili... potem próbowali robić wszystko żeby zmienić moje zdanie... ale teraz od tego momentu minęły już prawie trzy lata i przez ten okres zdążyli się przyzwyczaić... nie można powiedzieć że to akceptują ale tolerują... ale ogólnie nie żałuję że sprawa moich planów na przyszłość jest znana przez ludzi z mojego środowiska... to czasami trudne, ale chyba bez sensu jest samego siebie oszukiwać...

ja niby jestem w salezjańskiej szkole, moi znajomi to głównie ludzie z oratorium, SPE i innych wspólnot, resztę poznaję na różnego rodzaju rekolekcjach... ale mimo wszystko mało ludzi to rozumie... jak większość sióstr mnie nie rozumie to trudno się dziwić że reszta też nie

Ja po prostu mówię: zobaczymy... Nie chcę, żeby ludzie wiedzieli, bynajmniej jeszcze nie teraz... A jak ktoś mnie pyta, czy idę do zakonu, odpowiadam, że nie...

A najlepsze jest to że kiedy pytam osobę dlaczego sądzisz, że mam zamiar wstąpić to mówi mi, że nie ma jakiegoś konkretnego argumentu, po prostu to ,,czuje". Wiele osób mi mówi, że to po prostu widać, tylko ja nie wiem w czym to ma się niby przejawiać. W tym, że chodzę do kościoła? Że się ubieram na czarno? (naprawdę coś takiego słyszałam, że ubieram się na czarno to pewnie do zakonu idę z tego wynika że ponad 50% młodzieży powinna iść do zakonów )
Kiedyś odwiedzając Siostrę w czasie rozmowy powiedziała do mnie takie słowa: ,,Wiesz... Trzeba się na coś decydować, albo na biało, albo na czarno..." (biało- czyli chodziło jej o ślub i życie w małżeństwie a czarne- o życie zakonne). Wynikło to z luźnej rozmowy, zupełnie nie na temat bo rozmawiałyśmy o czymś zupełnie innym i naprawdę mnie zaskoczyła wtedy... Ja wtedy odpowiedziałam, żeby dała mi tylko maturę zdać i magistra zrobić to się zobaczy i wtedy pogadamy

Hmm... W moim przypadku to nie jest wyparcie się. Jezus mi podpowiada komu mogę powiedzieć
Ja mieszkam na wsi, i tu działa taki system , że jak powiem komuś nieodpowiedniemu, to na drugi dzień będą wiedzieli wszyscy w sumie to nawet mój proboszcz nie wie, ale po nim widać, że się domyśla, bo często wpada na takie "fajne pomysły": a to żebym prowadziła różaniec z dziećmi,  a to poprowadzić spotkanie z młodzieżą, która ma w następnym roku bierzmowanie, itd., itp.
Ale jak mnie mama kiedyś zapytała, czy ja chcę być zakonnicą, to nie dałam rady zaprzeczyć...
Kiedyś mi Siostra powiedziała, że jest taki etap w powołaniu i on decyduje o jego wielkości. Chodzi o etap "milczenia"- chodzi tu o to, że zachowujemy tajemnicę powołania dla siebie. I choćby się baaaaaardzo chciało o tym mówić każdemu, to nie powinniśmy. Niech to powołanie rozwija się w nas, a nie na ustach innych ludzi

Ja po wystąpieniu z zakonu częściej chodzę w spódnicach, ale nie ubieram się na brąz jak przez ostatnie 2 lata, tylko bardzo kolorowo i modnie, ale to tak po prostu, ciuchy nie są dla mnie ważne, kupuję to co mi się podoba.

Ja wiem, że to jest ciężkie, bo są takie momenty, że chciałoby się wyjść na ulicę i krzyczeć ile się ma sił, że to Jezus jest moim Oblubieńcem
Ojciec Jerzy mi mówił, żebym się nie ubierała na czarno, żebym nie robiła z domu klasztoru... I tu ma rację.
Chociaż nie powiem, że nie "kuszą" mnie czarne ubrania ale mama za nic w świecie nie chce mi pozwolić na czarną długą spódnicę

A mnie ludzie bardzo często biorą za siostrę... Nie wiem, skąd im się to bierze, może się zlewam kolorystycznie Ostatnio chodziliśmy po kolędzie- dwie siostry i schola, i tata jednej z dziewczynek uparcie twierdził że było 3 siostry: dwie sobie chodziły, a trzecia grała. Wychodzi na to że ja byłam ta trzecia, bo akurat miałyśmy jedną gitarę, na której grałam właśnie ja- dziecko glanowe