Nie mogę... Jak ja z Tobą wytrzymam później....
A co do tematu:
nawet takie ludzkie zachowanie utweirdza w powołaniu....

Ja powiedziałam mamie że chce wstąpić po zakonu już jakiś czas temu, ale ona ciągle uważa że to są tylko żarty. Z koleżankami jest trudniej. Jedna z nich jak widzi zakonnice od razu zaczyna się z nich wyśmiewać i sądzi że jestem za fajna żeby iść do zakonu. Mojej drugiej przyjaciółce jeszcze nie mówiłam.

Ale to jeszcze nic w porównaniu do księdza katechety. On gdy widzi moje wypracowania zaczyna krzyczeć i rwać sobie włosy z głowy , więc zastanawiam się czy mu powiedzieć.

Teraz czeka mnie jeszcze jedna , chyba najtrudniejsza rozmowa.Chcę powiedzieć o moich planach tacie. I tego się panicznie boję.

Pan Ci pomoże w tej rozmowie z tatą. Nawet jesli się zdenerwuje i bedzie zły przejdzie Mu jak będzie widział, że jesteś szczęśliwa, bo rodzice naogół chcą naszego szczęścia i nie są w stanie sobie wyobrazić, że nasze szczęście to trwanie przy Panu, oddanie się Mu całkowicie

Ja szczerze mówiąc, miałem i mam większe oparcie w ojcu, on bardziej mnie rozumie, i jakoś o powołaniu lepiej mi się rozmawia z ojcem, on stawia pewnie sprawy jasno, mówi co mu sie podoba, a co nie, a mama w bawełnę obwija.

Mama potrafi już dziecku cale życie zaplanować, a często wychodzi inaczej niż tego chce. a tata jest neutralny na wszystko. troszczy się bardzo ale nie planuje nam całego życia.

miałam dzisiaj kolejną ciekawą sytuację, tzn. rozmowę, ale opowiedzenie tego wymaga dłuższego wstępu (a nie jestem zbyt dobra w opowiadaniu...) ...

Moja pani od rosyjskiego już w zeszłym roku mnie rozszyfrowała... Wtedy to była taka sytuacja, że na zastępstwie, które mieliśmy całą klasą, więc mieliśmy godzinę wolną. Ja wyjęłam książkę, i zaczęłam czytać, a że siedziałam w pierwszej ławce, to p. J. zapytała mnie co czytam, na co odpowiedziałam jej, że książkę o mojej patronce z bierzmowania, bł. Marii od Pana Jezusa Dobrego Pasterza, no to zaczęła pytać kim ona była, więc powiedziałam, że to założycielka Nazaretanek... Ona coś, czy znam te siostry, no to mówię, że znam, że jeżdżę do nich czasami, a ona w pewnym momencie się zapytała czy myślę iść w tym kierunku, no i tak zostałam rozszyfrowana...

Ciąg dalszy nastąpił w maju, kiedy mieliśmy szkolny wyjazd do Warszawy, do Romy na "Upiora w operze"... Jechali chętni z całej szkoły, i spora grupka nauczycieli, między innymi wyżej wymieniona p. J. oraz ks. dyrektor (chodzę do katolickiej szkoły)... Przed teatrem mieliśmy rozdawane bilety, i jak powiedzieli, że są 3 koło siebie, to zgłosiłyśmy się z dwiema koleżankami...  W ciemno podzieliłyśmy się miejscami, dziewczyny poszły na salę, ja musiałam jeszcze iść do toalety... Jak doszłam na salę zorientowałam się, że między dziewczynami, a ks. dyrektorem jest jedno wolne miejsce, które będę musiała zająć... i tak się stało... Jak przyszłam, p. J. mnie "przedstawiła", i od razu zmieniła temat, co za siostry siedzą tam z tyłu... Ks. dyrektor, że to chyba niepokalanki, a ja do niej (głupia!!!), że jak byliśmy w listopadzie na "Kotach" w tym samym teatrze, to były nazaretanki... Ona dosyć głośno: "A to te Twoje ukochane..."... trochę mnie zdołował ten tekst, ks. dyrektor się zorientował, że to pewnie ja położyłam taką książeczkę z modlitwami nazaretańskimi w kaplicy szkolnej... Później w przerwie rozmawiałam z koleżankami, on przechodził obok i spojrzał na medalik (noszę medalik z Najświętszą Rodziną...)...

No i w końcu dzisiaj... przed lekcją pp poszłam do sklepiku, a jak wracałam p. J. stała na schodach... jak przechodziłam koło niej, to się uśmiechnęła i zaczęła pytać jaką mamy teraz lekcje, ile jeszcze dzisiaj godzin itp. a nagle "A twoje decyzje dotyczące wyboru drogi są nadal aktualne?"... Zastrzeliła mnie tym pytaniem... Tutaj takie zwykłe pytania, ile macie lekcji, tratatata, a to to tak z armaty...

eh... jak już ktoś coś zapamięta to nie ma zmiłuj...
ale powiedziała, że się za mnie modli, tak mi się miło zrobiło...

mnie to kiedyś wmurowało w podłogę jak moja nauczycielka w gimnazjum(uczyła WOSu, WDŻu i historii) przed WDŻ podeszła do mnie i powiedziała że dobrze że mnie widzi bo chciałaby ze mną porozmawiać. i walnęła taki tekst że dzisiaj będziemy mieli lekcje o płodności kobiety i w związku z moimi wyborami życiowymi to jeśli nie chcę to nie musze w tej lekcji uczestniczyć i potem zaczęła mówić że u niej na studiach były siostry i żeby w takich zajęciach uczestniczyć to musiały prosić o zgodę siostrę przełożoną itp. i ona nie wiedziała czy ja te,ż tak nie muszę.... chciałam zapaść się pod ziemię i zniknąć... ale to taka dziwna kobieta jest... ona ma różne takie odpały. np. na początku tego roku dowiedziałam się że ona wszystkim opowiada że jedna z jej uczennić (czyli rzekomo ja) wstąpiła do nowicjatu... potem musiałam się tłumaczyć dwustu osobom w całej szkole że to nieprawda bo ona to wszystkim klasom rozpowiedziała i potem się wszyscy zdziwili co ja tutaj robię: przeciez miałam być w nowicjacie...

witam... nie wiem czy pasuję do tego grona... ale cóż.... ja nie myśle o zakonie, ale Bóg jest dla mnie bardzo ważny... Często chodzę do kościoła. Wielu ludzi mówi mi, że zachowuje się jak zakonnica... niektórzy nawet się śmieją. Nie jest to miłe, zwłaszcza gdy robi to ktoś bliski... Czasami nie wiem co mam robić..., co odpowiedzieć...  Jednego jestem pewna. Nie mam zamiaru zmieniać się tylko dlatego, że ktoś mi coś powie...

Zgadzam sie z tym co napisal Promyczek dla Nieba. Kilo dobrze ze jestes przynajmiej nie bedzie monopolu na forum na jeden rodzaj powolania
A co do tego co pisala Siostrzyczka to serdecznie wspolczuje

Musisz sama zdecydowac co wybierzerz my Ci tu raczej  za duzo nie pomozemy. Ja na twoiom miejscu tez bym miala maly klopot ale mysle ze wybralabym OTK..