Owieczko, to piękne, że odnalazłaś swoje powołanie. Trwaj w Bogu, i trzymaj się mocno.

Pomyślałam, że chcę się podzielić z kimś tym co we mnie się działo i dzieje. Chyba mogę to tutaj umieścić.

Jako mała dziewczynka chodziłam z rodzicami do kościoła. Było to dawno temu. Później tata zaczął pić i uzależnił się od hazardu. Pamiętam jak razem z mamą odmawiałyśmy Koronkę do Miłosierdzia Bożego, żeby tata się nawrócił. Ale działo się coraz gorzej. Później okazało się, że mama ma chore serce. Ja byłam przy niej w szpitalu a tata ... tam gdzie zawsze, w kasynie lub w barze. Ogólnie miałam smutne dzieciństwo. Na szczęście nie byłam zła na Boga i nie robiłam mu wyrzutów. Po prostu miałam świadomość, że jeśli tak jest to nie bez powodu. Tak minęło przedszkole, szkoła podstawowa i poszłam do gimnazjum. Między mną a Jezusem nie było jakiejś szczególnej więzi. Pamiętam bardzo dobrze kolędę, kiedy ksiądz zapytał mnie czy należę do Ruchu Światło Życie. Później mama namawiała mnie, żebym poszła, zobaczyła. Odpowiedź: Nie pasuję tam. Rok później, na kolejnej kolędzie padło znowu to pytanie z ust księdza (nie wiem czy tego samego). Oczywiście znowu mama zaczęła mnie przekonywać. Zgodziłam się, ale pod warunkiem, że jak mi się nie spodoba to nie będę chodzić. Poszłam i zostałam. Stopniowo zaczęłam zakochiwać się w Panu Bogu. Zaczęły się wyjazdy na rekolekcje. Jezus stał się moją ucieczką od problemów i smutku. Tata przestał chodzić do kościoła. Mama znalazła pracę i wzięła się w garść. Niestety bez Jezusa. Tak więc tylko ja zostałam z Jezusem.
W drugiej klasie gimnazjum zapomniałam o Bogu. Zaczął mnie pociągać ten świat. Skupiłam się na wyglądzie, na znajomych. Przestałam się modlić. Na Oazę chodziłam z przyzwyczajenia. Pamiętam ogromną pustkę w sercu. Wiem, że z każdym dniem bolało coraz bardziej. Czułam, że moja dusza jest zrozpaczona. Zaczęły się wakacje i pojechałam na kolejne rekolekcje. Tam tama pękła. Jezus wypełnił mnie po brzegi swoją miłością. Płakałam wiele i radowałam się na zmianę. Trzecia klasa gimnazjum była wspaniała. Trwałam przy Jezusie a On był ze mną. Mało interesował mnie ten świat.

Pewnego razu siedziałam w swoim pokoju i ... przyszło. Myśl o zakonie. Bardzo silna. Zbiło mnie to z tropu. Nie wiedziałam co się dzieje. Pamiętam ciepło w sercu, nagle na mojej twarzy pojawił się uśmiech. Przez długi czas byłam kompletnie zdezorientowana. Mijały tygodnie a ja czułam, że dzieje się coś dziwnego. Pilnowałam się bardzo żeby nie grzeszyć. Uciekałam od tłoku i hałasu.
Później w mojej głowie pojawiły się inne myśli: "Przestań o tym myśleć. To głupota. Gdzie ty i zakon? Jesteś grzesznikiem. Nie dorastasz zakonnicom do pięt. Weź się opanuj!". Przyznałam rację temu "głosowi" i chciałam zagłuszyć te "głupie" myśli. Oczywiście nie udało się. Coraz więcej czasu pochłaniała mnie modlitwa. Jak rakieta pędziłam do kościoła. Raz nachodziła mnie ogromna radość na myśl o zakonie. Przychodziło to ciepło w sercu i pokój. Innym razem płakałam i krzyczałam : NIE NIE NIE ja! Czemu ja? Jezu czy Ty nie widzisz mojej nieudolności?! Na prawdę to był bardzo ciężki okres. Kiedyś babcia chciała iść ze mną do kościoła w tygodniu. Od rana czułam, że mi się nie chce. Planowałam już czym się wymigać. Po obiedzie biegłam do babci żeby ją pospieszyć bo autobus nam ucieknie. Dopiero w autobusie uświadomiłam sobie, że właśnie jadę do kościoła i że nie mam na to ochoty. Kazanie o powołaniach. Modlitwa o powołania. Roześmiałam się z bezradności.
Minęło sporo czasu a ja nadal czuję to ciche wołanie. Teraz już się nie buntuję tylko czekam. Niech Jezus mnie prowadzi tam gdzie zechce. Powierzam Mu swoją drogę.

Ale długie. Przepraszam

wspaniałe! a masz już "upatrzony" jakiś konkretyny zakon?

Więc łączy Cię z Jezusem nie tylko więź, ale i Wasza słodka tajemnica. Pięknie- i niech tak będzie! Trzymaj się zawsze Jego, słuchaj Jego cichego głosu- pamiętaj, On nigdy nie krzyczy, a czasem wręcz szepcze, dlatego musimy bardzo uważnie wsłuchiwać się w to, co chce nam powiedzieć. Pozdrawiam Cię gorąco i modlę się za Ciebie.

Chiara napisał:

Więc łączy Cię z Jezusem nie tylko więź, ale i Wasza słodka tajemnica. Pięknie- i niech tak będzie! Trzymaj się zawsze Jego, słuchaj Jego cichego głosu- pamiętaj, On nigdy nie krzyczy, a czasem wręcz szepcze, dlatego musimy bardzo uważnie wsłuchiwać się w to, co chce nam powiedzieć. Pozdrawiam Cię gorąco i modlę się za Ciebie.

Bardzo dziękuję Kochana