A ja mam nadzieję, że forum internetowe nikomu w takiej decyzji nie pomoże...


PAX

Forum internetowe może pomóc odpowiedzieć na pytania, na które da się odpowiedzieć, w których ktoś może doradzić itd. To czy ktoś chce mieć Jezusa za Oblubieńca nie jest tematem do dyskusji i do doradzania
Nikt nie napisze na forum pytania: mam wyjść za mąż za Iksińskiego, czy nie...doradźcie, bo sie zastanawiam.

To jest kwestia formowania siebie- nie na forum internetowym, ale w życiu. Relacji z Bogiem. Jej rozwijania, pogłębiania. Na forum tego nikt nie znajdzie, znajdzie jedynie pogłębienie wiedzy, ale nie wiary. Więcej- istnieje 'zagrożenie', że skoro ludzie na forum powołaniowym są tacy mili, sympatyczni, kochani, to ja chce iść do zakonu. A to jest błędne myślenie. Nie możemy wybierać drogi życiowej pod wpływem innych ludzi. To ma być nasza relacja z Bogiem, spotkanie w sercu- tam TYLKO BÓG ma dostęp.
Dzielenie się jednak powołaniem- jest już czymś dobrym. Ktoś podjął decyzję i chcę się podzielić- to pięknie. Ktoś może zobaczyć, że ma podobną historię itd. i MOŻE rzeczywiście myśleć, 'może i mnie Pan powołuje' (ze świadectwa innej osoby rodzi się powołanie), ale musi być to rzeczywiście bardzo mocno omodlone itd. i przede wszystkim nie impuls

Dobrych decyzji !
PAX

nisia napisał:

Nikt nie napisze na forum pytania: mam wyjść za mąż za Iksińskiego, czy nie...doradźcie, bo sie zastanawiam.

Owszem, może tak zapytać, ale może i sformułować w ten sposób "chcę wyjść na Iksińskiego, ale jest dla mnie taki, taki, taki i nie jestem pewna, czy to dobry wybór". I w tym momencie ogół ludzi udzielających się na forum może poradzić "słuchaj, facet Cię leje, zdradza, lepiej nie popełniaj tej głupoty i nie wychodź za niego, bo wpadniesz w bagno". I tak napiszę osoba piąta, dziesiąta i trzydziesta i do takiego kogoś może bardziej dotrzeć, że to nie jest to. Oczywiście - główną decyzje musi przedstawić sobie samej i panu Iksińskiemu.
Tak samo jest z forami powołaniowymi (w sensie zakonu). Ludzie pytają, przedstawiają swoje wątpliwości, a reszta odpowiada, doradza, a dopiero użytkownik X mówi "Boże, dziękuję Ci za tych ludzi, którzy swoimi słowami utwierdzili mnie w moim przekonaniu".

Wiele osób nie ma komu się wygadać, więc używa Internetu (a co za tym idzie forów także), żeby znaleźć jakąś pomoc, utwierdzić się w tym, że nie jest się samemu z wieloma rzeczami, sprawami. Po to są te fora, żeby sobie pomagać.

Upieram się jednak przy tym, że POWOŁANIE nie jest tematem do doradzania i że jak ogół ludności opowie się- 'za' to: idę i dziękuję Bogu za tych ludzi z forum.

Nie ludzie z forum, których często sie nie zna w rzeczywistości.
Na pewno kierownik duchowy (czy to duchowna osoba, czy też osoba świecka, która jest kompetentna- uduchowiona, mądra).
A samotność? Internet nie jest dobrym rozwiązaniem, wspólnota realna- co innego.

PS. Widzę, że moje posty są traktowane z dystansem (to chyba za te punkty ujemne), i bardzo mnie to cieszy. Uczmy się dystansu- do siebie i do ludzi. UFAĆ BEZGRANICZNIE BOGU, w pewnych granicach ludziom, a sobie wcale

Alleluja !
PAX

Zgadzam się z Wami, najważniejsze decyzje podojmujemy 'w cztery oczy'. Ja i Bóg. Ale myślę, że forum pomaga w innej kwestii... Dzięki temu ludzie nie czują się jak ufoludki, bo myślą o zakonie. Wiadomo jakie są ideały dzisiejszego społeczeństwa... A tutaj spotykamy ludzi z takimi samymi dylematami, pytaniami i problemami. Także podsumowując, dobrze, że furta istnieje

Wiecie co,ja trafiłam tutaj bo szukałam miejsca w necie,gdzie znalazłabym ludzi którzy czują podobnie jak ja.Tutaj na Furcie nie czekam na odpowiedź co dalej,ale w Waszych postach odnajduję to co czasem trudno mi wyrazić słowami.Podczas pierwszej wizyty tutaj,odkryłam,że nie jestem sama,że są tacy,którzy zadają sobie te same pytania co ja.
Napisałam,że odrzuciłam powołanie.Może nie tyle odrzuciłam co po prostu uciekam przed nim.Pewna siostra opowiadając mi historię swojego powołania,powiedziała,że uciekała przed powołaniem 12 lat,być może ja pobiję jej rekord(jeśli wziąć pod uwagę dzień wktórym pierwszy raz usłyszałam to wezwanie,to 12 lat już zaliczyłam)
Jestem uparta i przekorna i Jezus musi się nieźle nakombinować,ale i tak kiedyś pewnie dopnie swego,a Furta jest częścią Jego planu.

mm Boża owieczko jak miło zobaczyć w Twoim poście szczęśliwą emotikonę

Hmmm,jestem już w 100% pewna,że to co brałam za powołanie do zakonu to była tylko presja otoczenia,co prawda podczas rekolekcji u sióstr jestem zakochana w Panu,ale po powrocie do mojej rzeczywistości codziennej,gdzie nie ma już tej modlitewnej atmosfery wszystko mija.
Zmarnowałam połowę życia szukając swego miejsca w zakonie,te lata nie wrócą,a powołanie?
Mam-przeżyć,pomimo wszystko,przeżyć.
Wasze posty promieniują szczęściem i miłością do Boga,ja nic takiego nie czuję,kiedyś może tak,ale to wygasło.
Może to i dobrze,że nie wstąpiłam do zakonu tuż po szkole,teraz byłabym nieszczęśliwą zakonnicą.