Witam Cię. Może ja nie jestem osobą bardzo kompetentną w takim temacie jak informacja rodzicow o wstąpieniu do zakonu, ale myślę, że powinnaś po prostu z nimi jak najszybciej porozmawiać. Tym bardziej, że mogą dowiedzieć sie  od kogoś innego (a jak napisałaś- zapewne tak będzie). Nawet gdyby nie było tej sytuacji w Twojej szkole i tak musiałabyś im kiedyś powiedzieć.
Sama pamiętam jak okazalo się, że moja siostra chce wstąpić do zakonu. Rodzice pewnie domyślali się wcześniej, oficjalnie też wiedzieli wcześniej niż ja, mnie nikt nie wtajemniczał w całą tę sprawę. Było to dla mnie straszne, że jej znajome z rekolekcji wiedziały o wszystkim, a ja, własna siostra NIE! Teraz nie mam żalu do niej o wstąpienie, ale wiem, że lepiej wiedziec wcześniej o takich planach swoich najbliższych.

ja też miałam liczne problemy na początku (w 1 klasie gimnazjum) zarówno z moim środowiskiem rówieśniczym, jak i z rodzicami... wiele razy wydawało mi się że nie dam rady... ale Bóg wie co robi... On daje tyle siły, żeby przez to wszystko przebrnąć... ale na ogół daje nam tylko to absolutne minimum, abyśmy dali sobie radę, ale jednocześnie całą nadzieję musieli złożyć właśnie w Nim... w tej chwili już nie mam takich problemów jak na początku... moi rodzice co prawda zwolennikami mojego powołania nie są, ale od 18 urodzin (czyli jakiś 3 miesięcy) zmienili podejście i powiedzieli że sama podejmę decyzję, moi znajomi, ludzie ze szkoły nie robią z tego żądnego problemu, wręcz przeciwnie, ze względu na to że jestem taka "inna" mają do mnie bardzo duże zaufanie i przychodzą do mnie z różnymi problemami, pytaniami itp. i nawet by im chyba do głowy nie przyszło żeby się ze mnie naśmiewać, moi nauczyciele też podchodzą do tego pozytywnie, np. pozwalają mi się na lekcjach zajmować rzeczami związanymi z aktywnością w parafii bo "to mi się bardziej w życiu przyda"... i teraz jak patrzę na to z perspektywy czasu, to jestem wdzięczna Bogu, że na początku zesłał takie przeróżne trudności... Bo wiem, że dzięki temu to moje powołanie stało się dojrzalsze, mocniejsze, nauczyłam się podchodzić do niego z inną odpowiedzialnością, zmobilizowało do pracy nad sobą itp.... gdyby wszystko było łatwe, proste i przyjemne na pewno nie przyniosłoby tyle owoców ile przyniosło... a teraz został mi niecały rok i z pokojem w sercu podchodzę do coraz bardziej zbliżającej się ostatecznej decyzji, co zrobić po maturze... i choć bardzo się boję, to jest we mnie taka wewnętrzna pewność, bo wiem, że to moje powołanie przetrwało próbę ognia i skoro nie odłączyła mnie ona od Miłości Bożej, to mam ufność że teraz ta Miłość również będzie trwać... są takie osoby, które patrzą na świat przez różowe okulary a potem wstępują do Zgromadzenia, czar pryska, pojawiają się trudności i nagle rezygnują, bo nigdy wcześniej czegoś takiego nie doświadczyli... dlatego lepiej przyzwyczajać się wcześniej... naprawdę to wszystko może potem się okazać Bożym błogosławieństwem życzę ci odczytywania wszystkiego w kontekście słów "wszystko jest łaską", bo wtedy wszystko staje się łatwiejsze... powodzenia!

Dziękuję wszystkim serdecznie za odpowiedź. Musze Wam powiedzieć, że wszystko ułożyło się lepiej niż mogłam przepuszczać. Rodzice wiedzą. Przeżyli lekki szok ale bałam się gorszej reakcji. Może kiedy uświadomią sobie że to nie mój kaprys to będą się sprzeciwiać ale na razie jest ok:D  W szkole tez się wszystko unormowało... tylko na religii katecheta marudzi że popełniam błąd bo się nie nadaje... ale to jego zdanie... mam nadzieję ze błędne...

"Nie lękam się tego, co mogą mi zrobić ludzie, kiedy mówię prawdę. Boję się tego, co zrobiłby mi Bóg, gdybym skłamał."

Podziwiam Cię za to, że tak bezpośrednio na forum klasy przedstawiłaś swoje poglądy. To bardzo szlachetnie i świadczy o twojej dojrzałości pod względem wiary. Nie mogłaś postąpić lepiej! Na takie głupoty trzeba reagować i bronić tego, co ważne.
Wyznanie wiary wiele kosztuje, ale wy nie możecie przegrać miłości.


"Bo góry mogą ustąpić i pagórki się zachwiać, ale miłość moja nie odstąpi od Ciebie."

ODWAGI

Ostatnio edytowany przez Natala (2010-10-28 01:05:56)

Po prostu z nimi porozmawiaj.

A ja myślę, że na razie nie powinnaś się tym na razie aż tak bardzo przejmować - rozeznawaj swoje powołanie, staraj się wypełniać swoje obowiązki i trwać przy modlitwie. Poza tym, jeśli Bóg faktycznie chce Ciebie w zakonie to będzie udzielał Ci wielu łask, które być może na pierwszy rzut oka nie będą bardzo widoczne, a po jakimś czasie dostrzegalne.  I także z rodzicami Ci pomoże

Śliwko masz rację, że czasami decyzję wstąpienia do zakonu przez dzieci, rodzeństwo rozumie się dopiero po wstąpieniu. snoww, choć to jest trudne, ufaj i trwaj w swoim powołaniu!

Snoww, a może Twoim rodzice, nie to, że nie akceptują Twojego powołania, czy nie biorą go na serio... tylko... po prostu nie mogą się z tym pogodzić? Że ich córka nie planuje założyć rodziny, że nie będą kiedyś dziadkami rozpieszczającymi wnuki?...

snoww napisał:

A dziadkami na pewno kiedyś będą, bo mam 3 rodzeństwa =)

oj są i takie przypadki gdzie wszystkie dzieci wybierają taką drogę

wiesz co trafiłaś z tą piosenką, bo ostatnio ciągle ją śpiewam i ten fragment szczególnie

mhm, tez tak sobie to tłumaczę: że wszystko to po to żebym była silniejsza


A jesli chodzi o tą piosenkę, to ja tez ostatnio ją czesto spiewam ( ale też piosenki Magdy Anioł ) ;D