aa to było takie szkolne

Ostatnio edytowany przez Szukająca (2009-01-31 15:53:40)

Ja również bym się gdzieś wybrała, ale mój wiek na takie wędrówki nie pozwala. Muszę czekać cierpliwie, aż trochę się zestarzeję.

ohh... Ja mam taką nadzieję, a jak będę starsza to znowu będę chciała być młodsza

ooo jak super
To może znasz s. Paule? w wakacje mają rekolekcje w Polsce wybierasz się?

Ostatnio edytowany przez Służebnica Pana (2009-02-01 22:16:29)

To Bóg wybiera zakon,daje nam poznać,że to właśnie ma być to miejsce,człowiek odczuwa pokój w sercu,czuje się na swoim miejscu.Trzeba wsłuchać się w głos własnego serca,by nie pobłądzić i oczywiście pytać się Pana,jaka Jego wola.

Wybierając zakon także można się pomylić,jeśli wybiera się go z myślą o sobie(aby mi było dobrze),a to nie tędy droga,ważne jest zawierzenie Bogu i choć czasem coś nie idzie po naszej myśli,coś ciągnie nas tam gdzie wydaje się nam to niemożliwe,to trzeba to w sercu rozeznać i za tym iść.Bóg wie,że nie jest nam łatwo (jedni szybko podejmują decyzję a drudzy potrzebuja więcej czasu),On będzie wołał,jeśli trzeba to będzie dawał znaki,tak aby człowiek wszedł na tą właściwą,wybraną tylko dla niego drogę z Bogiem i był na niej szczęśliwy służąc Bogu i ludziom.
Czasem mamy swój plan,sami chcemy wybrać zakon,a Bóg może chcieć inaczej,może chce powołać nas do takiego zakonu,którego nie bierzemy pod uwagę.
Ja "coś" poczułam w zakonie,którego przekreślałam.Trafiłam tam na rekolekcje i było wspaniale,ale powiedziałam Bogu,że to na pewno nie to miejsce,bo...Dopiero po rekolekcjach,gdy kosiłam trawę dla królików i wpatrywałam się w zachody słońca,zrozumiałam,że coś mnie tam ciągnie,to pragnienie było tak silne,że po jakimś czasie powiedziałam Bogu "Ok.,ale tylko wtedy,jeśli Ty tego chcesz".Co będzie?- wola Boża :-).Teraz wiem,że to nie my mamy sobie wybierać miejsce,że Bóg ma nam je wskazać i Jego w życiu trzeba stawiać na 1-wszym miejscu,ponad siebie i swoje plany,bo On lepiej wie co dla nas dobre.

Podzielę się z Wami takim świadectwem:
Pewna s.Klaryska napisała mi,że miała świadomość,że Pan Bóg ją wzywa tam,gdzie jest wieczysta adoracja,ale bardzo kochała sport,taniec,wędrówki,wycieczki,a Pan Bóg chciał inaczej więc próbowała znaleźć "złoty środek"(trochę Bogu,trochę sobie),ale długo się tak nie dało żyć i po 10 mies.wewnętrznej udręki wystąpiła,bo tam nie było adoracji.Pan Bóg dawał jej wiele znaków,by zrozumiała,że albo wszystko Mu odda i będzie szczęśliwa,albo zachowa "coś" dla siebie i nie będzie szczęśliwa.Gdy Siostra powiedziała Bogu ok. na to co On chciał,w jej sercu zagościł pokój.Wstąpiła do klauzurowego zakonu-Klarysek od wieczystej adoracji (jest tam już 7 lat)i czuje,że jest na swoim miejscu,jest szczęśliwa.
Siostra napisała,że ofiara składana Bogu z tego co się kocha ma sens.Wkońcu Bóg jest tak Wielki,że na prawdę WYSTARCZY człowiekowi.Czasem pojawia się tęsknota,za tym co było,za kochanymi,ale tym większa ofiara dla Boga.Jeżeli Bóg powołuje,to On tak wszystko wyreżyseruje,że człowiek może tylko paść na twarz i powiedzieć: "Boże jesteś WSPANIAŁY! Jak wspaniale mieszkać z Tobą pod jednym dachem!:-)".

"Serce człowieka obmyśla drogi, lecz Pan utwierdza kroki" (Prz 16,9)

"Eucharystia: Najskuteczniejszy pokarm powołania."  Święty Jan Bosko

Zgadzam się z Tobą w 100% Słonko "Pokój w sercu" to to!!!  Cieszę się,że odkryłam to moje miejsce na Ziemi

Odkąd zaakceptowalam swoje powołanie i przestałam z nim walczyć w moim życiu pojawiają się okazje do poznania różnych zgromadzeń mimo że specjalnie nie szukałam ,ale zawsze są to zgromadzenia kontemplacyjne .Myślę że Pan Bóg wzywa mnie do zakonu kluzurowego i choć jeszcze nie wiem który to będzie to jestem pewna że odnajdę ten właściwy

to jest chyba w miłości najpiękniejsze... żę w człowieku rodzą się tak niezwykłe emocje, że nawet nie jest w stanie tego opisać...