w Częstochowie chyba koło szpitala Parkitka jest dom jakiś ojców i tam często są rekolekcje
albo zapytaj w WSD na ul. św. Barbary
ks. Gruby ( ) tez powinien coś wiedzieć o takich rekolekcjach

i znalazłem

Jadę na rekolekcje do Ojców Paulinów !!!!

Mam 17 lat. Od 2 lat coraz bardziej mnie ciągnie i ciągnie do życia zakonnego. Myślałam o dominikankach mniszkach albo benedyktynkach. Chociaż co do typu zakonu też nie jestem pewna Na razie plan mam taki żeby zdecydować dopiero po studiach, ale nie wiem czy wytrzymam tak długo :-)

wspólnota baranka:)

agata93 napisał:

Witajcie kochani,mam pytanie do tych co już rozeznali-jakie odczucia wam towarzyszyły?Czy był to może pokój gdy wstępowaliście,bardzo pragnę służyć Panu Jezusowi,juz się nie mogę doczekać,muszę jeszcze zdać maturę,bo większość zakonów pewnie tego wymaga.Czy Bóg moze mi dawać znaki np. poprzez obrazki Jezu ufam Tobie?Ostatnio wszytko dostaję to co jest wspólnego z miłosierdziem,pozdrawiam.

Bóg daje pokój w sercu, kiedy spotykasz swój zakon będziesz to wiedziała. Umów się na osobiste spotkanie z siostrami, porozmawiaj. Zawsze potem będą wątpliwości co do swojego powołania, ale one zawsze będą istniały.
To Bóg powołuje.

agata93 napisał:

Byłam u sióstr Klaretynek i tam rzeczywiście czułam pokój,ale czy myślicie że powinnam jeszcze szukać

A o jakim zakonie myślisz czynnym czy kontemplacyjnym? Co bardziej Cię pociąga? Podobno Ci którzy są na sto procent pewni danego zakonu, latają po ścianach, czują się jakby weszli do innego świata, ale nie musi być to regułą. Jeżeli uważasz, że to za mało szukaj dalej.

agata93 napisał:

Witajcie kochani,mam pytanie do tych co już rozeznali-jakie odczucia wam towarzyszyły?Czy był to może pokój gdy wstępowaliście,bardzo pragnę służyć Panu Jezusowi,już się nie mogę doczekać,muszę jeszcze zdać maturę,bo większość zakonów pewnie tego wymaga.Czy Bóg może mi dawać znaki np. poprzez obrazki Jezu ufam Tobie?Ostatnio wszytko dostaję to co jest wspólnego z miłosierdziem,pozdrawiam.

Nie wiem czy powinnam się wypowiadać bo twoje pytanie dotyczy osób, które rozeznali powołanie. Nie wiem, może i moja historia czy też moje doświadczenie jakoś Tobie również pomoże. Ogólnie jeżeli chodzi o mnie samą u mnie zaczęło się to od dziecka.  Dokładnie był to piękny deszcz za blokami tęcza, ja z koleżanką jak to dzieci, wpatrzyliśmy się w tęcze i usłyszeliśmy jedynie nasze imiona To że nikogo nie było pominę i poszliśmy potem na klatę no i ja stwierdziłam, że będę siostrą zakonna, a ona że pielęgniarką. Wiadomo, że jako dziecko się nie myśli tak intensywnie no ale. Przyszedł okres podstawówki, pytana o to kim będę  odpowiadałam będę siostrą zakonną, mimo, że mam chciała żebym była lekarzem. I tak że było przez całą podstawówkę gimnazjum liceum, no można powiedzieć, że trwa do dzisiaj.Między czasie w różnych okresach moje życia pojawiały się siostry zakonne, a myśl o ślubie ani razu nie przyszła.  I podczas upływu takiego czasu nadal ta myśl jest i nigdy nie zniknęła.W każdym razie ładnie ujęła to pani administrator. Bóg daje znaki. Mimo, że na różnych etapach miałam do czynienia z siostrami zakonnymi pierwszy to gimnazjum na rekolekcjach różne.  Zaś potem w liceum mijałam codziennie siostry w niebieskich habitach,  nawet nie byłam świadoma, że właśnie to jest moje zgromadzenie być może. W każdym razie pierwszy raz z siostrą zakonną, mogłam porozmawiać u sióstr serafitek, o tak myślałam, ze to może to jest moje zgromadzenie. No ale ciągle ufając Bogu trwałam. W końcu wyszło tak, że jednak nie. Po prostu  poszłam drugi raz powiedziałam,ze chce wstąpić, siostra odpowiedziała, że matka przełożona jest na wyjeździe i po prostu mam podać telefon to się umówi ze mną na spotkanie. Do dzisiaj nie zadzwoniła.  W zeszłym roku byłam w Pniewach. Pozdrawiam kochane siostry urszulanki. Umówiona na rozmowę z siostrą. Naprawdę siostra była bardzo miło,aż dało się czuć  działanie ducha świętego.Rozmawialiśmy szczerze.  I ona mi powiedziała, wiem jak to brzmi, ale to nie to zgromadzenie, tak pięknie mówisz o  cierpieniu i masz piękny dar i powiedziala że mam dalej, bo zakon to miejsce gdzie również człowiek powinien rozwijać swoje talent w każdym razie na koniec rozmowy zapytała mnie czy nie myślałam o bezhabitowym bądź też siostrach w niebieskich habitach tak  tak okazały się to te siostry, które mijałam nie raz nie dwa idąc do liceum i głaskało się psa *.*. Wracając o nich ciągle myślałam, jakie siostry w niebieski czy też błękitnych habitach. Pomyślał by ktoś, że to koniec, jednakże nie. Pewnego dnia idę obok mojej parafii, em.. nazwę to wywieszka o składce na caritas tak to nazwę, bo ten brak mi słów ze zmęczenia. I woła mnie pewna pani chodź, chodź, coś zobaczysz. No i weszła, rozglądam się patrze na tablicę, a tam co?, Plakat z siostrami zakonnych z niebieskimi habitami. Mało tego po rozmowie z księdzem okazało się,  że owy plakat wisi od paru dobrych miesięcy a jego rodzona siostra jest w tym zgromadzeniu i mają charyzmę zgodną z moim darem jakim jest pomoc ludziom potrzebującym szczególnie chorym i ciepiącym i na to są nastawione.  Potem możliwe że nie był to przypadek.a raczej na pewno. Czekając na pociąg, spotkałam siostrę z tego zgromadzenie. Taka dźgnięta impulsem podeszłam do niej i zapytałam czy jest z tego zgromadzenia a ona, że tak i nie tylko wspólnie spędziliśmy czas do pociągu na rozmowie o wszystkim, ale również w pociągu, tak siostra jechała tym samym pociągiem co ja. I mają też taki sam medalik, który ja noszę od dłuższego czasu. Ale napewno wiem jedno w czym utwierdziła mnie siostra urszulanka, można powiedzieć że potwierdziła, że  to co się działo ze mną czyli liceum masaż, a także fizjoterapia nie był zwykłym przypadkiem, ze to właśnie duch święty po przez moją mamę sprawił że szłam tym kierunkiem który chce pan Bóg i wiem jedno, że najpierw muszę skończyć studia bo on tak chce (fizjoterapie) no co prawda był problemy na nich no ale i tu się zdarzały małe cuda i nawet jeżeli myślałam o innych kierunku i czasami nie którzy mówią, że się nienadaję coś innego mnie ciągnie tutaj., którą musiałam przerwać. A potem bo czuje że taka jest wola Boga, zakon. Nawet co mnie zdziwiło na kolędzie po raz pierwszy usłyszałam od kapłana jak nigdy bo zawsze nie nie nadajesz się itp. Że możliwe iż to jest moje powołanie ale mam czekać na znak i pamiętać że pan Bóg jest wieczny. I mam nadzieję, iż pan Bóg pozwoli, żeby ów kapłan stał się w moim kierownikiem duchowym =). Tak pokrótce wygląda moja historia, mam nadzieje, ze moje ci to jakoś pomoże w każdym razie powiem jak Kasia K. i jak mi powiedziała pewna siostra zakonna, ufaj Bogu i całkowicie mu zawierz rozeznawaj zastanawiaj się nad znakami, które Tobie daje i również rozmowa z kierownikiem duchowym bądź spowiednikiem też się przyda, a siostrzyczka powiedziała mi pamiętaj, jeżeli jesteś powołana pan Bóg będzie  tobie deptał po piętach. Naprawdę poczujesz w głębi serca ten moment że się zbliżasz, że właśnie to jest to, że już jesteś gotowa. A teraz powtórze jeszcze raz ufa Bogu, zawierz całkowicie czytaj znaki rozglądaj się i naprawdę przyda się pomoc kierownika duchowego, bo czasami takie nadmierne emocje ne są dobre w rozeznawaniu powołania XDD. A kto wie może właśnie ten obrazek to znak, że  właśnie siostry miłosierdzia będą twoim zakonem, a może to znak, żebyś ciągle mówiła koronkę i ufała w miłosierdzie, które dzisiaj jest tak bardzo potrzebne światu.  Kończę posta  bo ten trochę się rozpisałam xd.