A czy myslalyscie/mysleliscie a zyciu w malzenstwie byliscie z druga osoba tak bardziej na powaznie myslac o malzenstwie?

Raczej nie myślałam o tym jak byłam z kimś, bo nie potrafię się w tym odnaleźć. Chcę być oddana wyłącznie mojemu Panu.

w moim okresie odejścia od Kościoła miałam taki czas, że byłam zakochana - nieszczęśliwie, trwało to kilkanaście miesięcy, wiedziałam, że jestem bez szans, chociaż chciałam być blisko niego, on miał dziewczynę (teraz mają prawie dwuletnią córeczkę, a jest o rok starszy ode mnie), więc życzyłam im jak najlepiej, potem pojawiło się kolejne zauroczenie, które zgasło w kilka tygodni, tak samo po prostu... to było już jak wróciłam do Pana, ale jeszcze nie potrafiłam powiedzieć, że Go kocham (ani tym bardziej ani słowa o życiu zakonnym), bo tak naprawdę dopiero zaczynałam Go poznawać... Już wtedy myślałam, że życie rodzinne, małżeńskie nie jest dla mnie... Trwały przygotowania do bierzmowania, w pewnym momencie otworzyły mi się oczy, że może moją drogą będzie życie zakonne, i kilka tygodni później, dzięki koleżance ze szkoły trafiłam na rekolekcje do sióstr, gdzie zakochałam się... w Jezusie Chrystusie...

dla mnie bardzo cennym elelmentem rozeznawania, były momenty zakochaniaw chłopaku... wtedy jest inne, chyba bardziej racjonalne spojrzenie na powołanie... ale mimo wszystko jest coś we mnie w środku, co mnie przed tym powstrzymuje... jest jakaś taka świadomość, że nie ralizuję się w tym w pełni... kocham dzieci i kiedyś nie wyobrażałam sobie dorosłego życia bez wychowywania ich... nie wyobrażałam sobie życia, bez kogoś kto na każdym kroku będzie okazywał mi czułość i ciepło (takie troche wyidealizowane dziecięce pragnienia), ale potem powoli to wszystko zacynało tracić na wartości i teraz nawet kiedy próbuję odnajdować się w innej drodze, to nie do końca potrafię... cały czas czuję w środku, że moja droga jest inna... poza tym jest jeszce jedna rzecz... ostatnio rozmawiałam z kilkoma koleżankami z klasy o moim powołaniu, bo one nie potrafiły tego zrozumieć dlaczego ja chcę dokonać takiego irracjonalnego wyboru, a przede wszytskim dlaczego nie chcę żyć z chłopakiem, mężem (przeciez w małżeństwie też można kochać Boga), dlaczego nie chcę się zakochać... i w pewnym momencie dziewczyna, która dłużej mnie zna, powiedziała, że przeciez ja jestem zakochana: w Jezusie... i to jest chyba właśnie to... że z jednej strony nie można sobie zakładac klapek na oczy, uparcie ukierunkowywać się tylko w jedną stronę, ale z drugiej bez sensu jest też chyba na siłę próbowanie innej drogi... bo przeciez ja już jestem zakochana...

to jest w powołaniu do małżeństwa wspaniałe, że można cieszyć się jego pełnią realizacją a zarazem być tak głęboko zakorzenionym w Bogu... ale to również bardzo trudne

Piękne świadectwo Będę pamiętać w modlitwie...zachęcam do włączenia się do wzajemnej modlitwy....

pięknie

Ja jestem na rozdrożu z jednej strony czuję od dawna powołanie do życia zakonnego a z drugiej strony obawiam się tego.Teraz prowadzę normalne życie studiuję mam chłopaka ale cały czas czuję jakąś pustkę,że to nie to.Ostatnio moje myśli cały czas krążą wokoło sióstr klauzurowych ,czyżby to miała być moja droga ? ale to już mnie całkiem przeraża. Modlę się by Pan wskazał mi drogę może z czasem mój strach przed wstąpieniem do klasztoru ustąpi jeśli to ma być moim powołaniem.

jak to mówił nasz kochany papież "Nie lękaj się"

Nie lękajcie się

http://www.youtube.com/watch?v=gwPmDvUF … re=related