tak, tak Moniczka znasz ją?

wiem, że Monika w domu jest nom mamy wspólną znajomą jak będziesz się widziała z Moniką to ją wyściskaj ode mnie

chyba wiesz co jej powiedzieć bo po nicku to nie da rady PW

Ostatnio edytowany przez Służebnica Pana (2009-04-14 12:41:31)

to już niedługo

Służebnica Pana napisał:

moja koleżanka wstąpiła do zgromadzenia Honoratek 

hm... moja też
a i znam kogoś, to tam był 3 lata...

a ja bardzo bym chciala odwiedzić to miejsce- może uda mi się 

To może trochę o mnie, jak to się zaczęło, jak ja to widzę itp.

Tak jak już wcześniej wypowiadała się siostrzyczka zaczęło się w I gimnazjum. Mój katecheta ze szkoły (Franciszkanin, znajomy mojej koleżanki) opowiedział mi trochę o wspólnocie Rycerstwa, zrobił to dlatego, bo wiedział, że jestem znajomą tej dziewczyny. Ja jednak zbytnio nie chciałam go słuchać, nie kręciło mnie to. Myślałam: "Ja i kościół?! To nie jest idealne połączenie...". Jednak wtedy nie umiałam nikomu odmówić i zgodziłam się na przyjście do tej wspólnoty. Wzięłam koleżankę i poszłyśmy. Spodobało mi się, ale tylko dlatego, że jeździli w fajne miejsca, mieli fajne "imprezy" itp. W sumie bardziej wzięłam pod uwagę tą szatę rozrywkową niż duchową. Później wkręcili mnie w rolę św.Jana podczas wystawiania Drogi Krzyżowej. W sumie to później przestało mi się to podobać, bo czułam się "inna" w takim sensie, że nic nie wiedziałam. Oni operowali jakimiś dziwnymi słowami, a ja nie miałam zielonego pojęcia co to jest. Jednak coś mnie tam trzymało i głupio mi było odejść, więc trwałam. Poznałam wszystko to, o czym wcześniej nie miałam pojęcia.
Jednak kiedyś trzeba było wybrać się na rekolekcje. Moje pierwsze poza wspólnotowe rekolekcje odbyłam u ss.Pallotynek. Nie powiem-było fajnie i owocnie jednak nie czułam się tam dobrze. Wiedziałam, że to nie dla mnie. Z czasem zaczęłam iść w stronę św.Klary. To ona zapoczątkowała we mnie zamiłowanie do duchowości franciszkańskiej. Za Klarą gdzieś tam podążał Franciszek. Dzisiaj traktuje ich jako najlepszych przyjaciół i wiem, że chce kroczyć ich drogą.
Gdzieś tam od czasu do czasu pojawiają się myśli o małżeństwie i na mojej drodze mogę doświadczać relacji chłopak-dziewczyna jednak po takiej dłuższej i bardziej szczerej znajomości czuję, że to nie jest to. Jest mi źle, nie jestem szczęśliwa. Natomiast gdy usłyszę słowo "Klara", "klarownie" itp. to buzia sama się śmieje i nie umiem nad tym zapanować
Zobaczymy jak to dalej będzie, może kiedyś spotkam się z kimś z Was spełniając moją posługę

Dzięki dziewczyny za Wasze świadectwa

boiecuję modlitwę tancerko a z tego co czytałam to w sumie twoja historia powołania sanderko faktycznie mam sporo wspólnego z moją... co prawda zupełnie inna duchowość itp. ale jednak metody Bóg miał w naszym  przypadku podobne ciebie też zwerbował jakby przez przypadek, przez pomyłkę... cieszę się że o tym napisałaś

dlatego napisałam "tak jakby przez przypadek" też w nie nie wierzę... wiem tylko, że gdyby istniały moje powołanie byłoby z pewnością jednym z nich... ale na szczęście nie jest