Ja mam 16 lat i od jakiegos czasu mysle o wstapieniu do klasztoru. Moja rodzina nie jest zbyt przychylna temu. Myslalam o klasztorze dominikanek poniewaz z nim mam do czynienia od dziecka. Duzo czasu spedzam z siostrami i one pokazuja mi jak kroczyc droga Chrystusa.

Nadzieja młodziutka jesteś, więc masz jeszcze czas by przemyśleć i dobrze rozważyć swoje powołanie. Nie przejmuj się rodzicami, najlepiej nic nie mówić, dla nich jesteś z byt młoda by mówić o takiej decyzji. Skończysz szkołę wtedy powinnaś wiedzieć gdzie twoje miejsce.

To ja wkleję to, co napisałam wczoraj na innym forum. W sumie to trudno mi powiedzieć czy jestem powołana do życia zakonnego. Niedługo będę obchodziła dopiero swoje 16 urodziny. Kiedy myślę o przyszłości jedyne co widzę to gęsta mgła. Nie mam nawet sprecyzowanego zawodu. Coś mnie ciągnie do zakonu, ale nie potrafię określić co. Być może to te bezgraniczne oddanie się Chrystusowi, ta radość wypływająca ze szczególnej więzi z Zbawicielem. Nie mam pojęcia. W każdym razie ta droga łączy się z wysiłkiem, pozostawieniem pewnych rzeczy, wygód. Nie wiem czy byłabym gotowa na taki krok. Nie umiem powiedzieć czy tak będzie kiedyś, być może zmienię swój tok myślenia. Jeszcze 2 lata temu nie chciałam chodzić do kościoła. Chciałabym się jakoś bardziej religijnie rozwijać, doskonalić. Chciałabym mieć kontakt z jakąś osobą duchowną, której mogłabym się poradzić, porozmawiać. W przyszłe wakacje postaram się znaleźć jakieś rekolekcje na które mogłabym pojechać. Moja mama mówi, że powołanie do życia zakonnego jest tak silne, że nie sposób go nie odczuć i na nie nie zareagować. Kiedyś przeczytałam takie słowa: ''Bóg da ci wyraźny znak do czego cię powołał''. Ufam, że z czasem i ja odkryję jaką drogę przygotował dla mnie Pan.

Szukaj swojej drogi, popieram Marzenkę- rekolekcje i skupienia to świetna sprawa, ja dzięki takim wyjazdom poznałam wspaniałych ludzi, ale przede wszystkim zaczęłam uczyć się odkrywania Boga... I nawet jeśli okaże się że zakon nie jest Twoją drogą to i tak wiele skorzystasz.

Trzymaj się Jezusa.

Nadzieja napisał:

Jest pewien chlopak, nie jestesmy razem ale dobrze nam sie rozmawia

To już połowa sukcesu

No, a teraz już poważniej...

Z tym zamykaniem sie to ostatnio często powtarzam każdemu Moje komentarze to też zazwyczaj refleksje nad samą sobą
W każdym wypadku Bóg najlepiej zna serce człowieka i zawsze daje wolną wolę. I u mnie tu pojawia sie problem- co wybrać? Potrafię wyobrazić sobie siebie w każdym ze stanów- jako zakonnicę, żonę i matkę albo jako osobę samotną. Mam jednak nadzieję że w odpowiednim momencie Pan da mi poznać swoją wolę.

Ritulko jestem pewna,ze odnajdziesz swoje powolanie i bedziesz sie w nim pieknie realizowac.
Ja otaczam Cie modlitwa i sciskam serdecznie

Bóg działa i daje nam różne znaki. Ważne jest by umiejętnie je odczytywać. Nie można jednak zapominać, że Szatan nie śpi i nawet podczas modlitwy próbuje mieszać w naszej głowie, ale to inna kwestia. Pismo święte daje nam odpowiedź na wiele pytań i należy  z tego korzystać. Warto jednak zastanowić się co przez te słowa Bóg chciał Ci powiedzieć. 
Kiedyś mój proboszcz powiedział mi, że aby odkryć swoje powołanie muszę pytać sama siebie: "Dla Kogo bije moje serce?" "Dla Kogo chcę by biło?" Czytając Twoje świadectwo od razu fragment Ewangelii skojarzył mi się z tą wypowiedzą mojego proboszcza. Pytaj się każdego dnia "Dla Kogo bije moje serce " i jeżeli czujesz że jest ono wyłączną własnością Boga to będziesz pewna gdzie jest Twoje miejsce:) Jezus 3 razy pytał się Piotra czy go miłuje- nas też pyta każdego dnia jaka jest nasza Miłość i oczekuje odpowiedzi. Dopiero gdy Piotr pewnie potwierdza swoją miłość do Jezusa, Ten mówi do niego "Pójdź za mną".
Rozpisałam się a nie wiem czy jeszcze bardziej nie namieszałam:D
Przepraszam za brak składni w mojej wypowiedzi, ale niestety nie mam talentu do pisania:)
Życzę Ci byś dobrze odczytała Bożą wolę względem Ciebie, a wtedy będziesz szczęśliwa

To może ja teraz coś napiszę o sobie.

Ostatnio czuję się jakoś dziwnie. Czuję, że On woła mnie, ba, nawet krzyczy do mnie, a ja po prostu kłócę się z Nim i wmawiam Mu i sobie samej, że to nie moja droga, że nadejdzie ten czas i znajdę sobie chłopaka, pomimo tego, że nie pragnę życia w małżeństwie, a jak nie to przecież życie w samotności też jest fajne. Ale On krzyczy i mówi, że mam wybrać Jego drogę. A ja jak zwykle znów się kłócę i mówię: "Panie, daj spokój. Gram na perkusji, a przecież w zakonie nie będę mogła tego robić. Do tego jest wiele więcej rzeczy, których nie mogłabym od tak sobie porzucić, poza tym nie mam kontaktu z żadnym zgromadzeniem, a do tego mam dopiero 17 lat i przede mną 3 lata nauki." W sumie to ucieka od Niego, pomimo tego, że bardzo chcę być blisko Niego.

No, to tyle ode mnie...

w tym co napisałaś bardzo ważne jest to że się kłócisz bo kiedy człowiek słyszy powołanie i się na nie zamyka, to może to mieć złe skutki... ale jeśli wciąż kłócisz się z Bogiem... to jeśli naprawdę będzie od ciebie chciał byś podążała drogą życia zakonnego to w końcu złagodzi ten krzyk w tobie i powoli będzie sprawiał że sama będziesz wybierała tą drogę... ale póki co jest jeszcze na to trochę czasu... w ciągu którego On na pewno będzie działał

modlitwę masz gwarantowaną!