A wiesz, że mi kiedyś znajoma siostra to powiedziała, tzn. może nie dosłownie ale że "księdza to nie szkoda bo sobie poradzi ale zakonnica" - ale to jest myślenie ludzkie a nie Boże.

Ostatnio edytowany przez szukajaca Boga (2013-03-22 11:47:34)

Może mają gorzej, może nie, jednak dziewczyna, która chce wstąpić wie jakie są zasady, reguły itp. i ich przestrzega ;-)

To tak samo, jak np. piekarz twierdzi, że on ma gorzej niż taki nauczyciel, który ma dużo wolnego i w ogóle - ale tak na dobrą sprawę, to kto temu piekarzowi zabronił iść na lekarza ? ;-)

i zawsze można wybierać, jaki kolor habitu, jaki welon, a przecież są siostry bezhabitowe, a taki ksiądz to tylko czarna sutanna, chyba ze zakonnik to jeszcze może sobie habit wybrać czy dominikański, czy franciszkański itp. ale każdy zakon, czy męski, czy żeński ma takie same reguły, jeśli chodzi o przełożonych, posłuszeństwo, ubóstwo itd.

Oblubieniec czeka już ...

oczywiście mój poprzedni post nie był pisany na poważnie, dlatego ten napis Oblubieniec czeka już... bo jeśli ktoś jest powołany do czegoś np. do zakonu to Pan da łaskę i nie ma co myśleć nad kolorami On juz czeka
Jeśli czuje pragnienie bycia w zakonie to nic nie jest mnie w stanie zatrzymać, żaden kolor, żaden krój, ani nawet to, że będę mieć przełożoną
Już wszystko czeka

"Na głos, który woła w mym sercu odpowiem, kiedy usłyszę "

karmolcia napisał:

kamcia napisał:

mnie nadal kręci życie zakonne hehe <3

mnie też <3
jak Pan da odczuć, że to Jego miłość ma być dla Ciebie tą jedyną, to już NIC i NIKT Cię nie odciągnie. A habit i to o czym zielona pisała... Przecież idąc do zgromadzenia na to się decydujesz!
zresztą, bliskość Oblubieńca wynagradza WSZYSTKO!

mnie pomimo uczulenia na wełnę [gryzie okropnie] nadal kręci bo jakby na tym nasze powołanie się skupiało to donikąd by się nie doszło.
Księża mają gorzej -WYSŁUCHIWANIE SPOWIEDZI, KAZANIA, SPRAWOWANIE MSZY - jak jest b.zimno a zakonnica w czymś ciepłym siedzi sobie w ławce

Jedna siostra kiedyś powiedziała: "...że jesli ktoś wybiera się do zgromadzenia ze względu na kolor habitu ,wygląd habitu no to niestety ale nie wytrwa długo w swoim powołaniu" to smutne.
Habit jest czytelnym znakiem przynależności do Chrystusa i uważam że siostry maja lepiej.W sumie nie powinno sie porównywać.Zarówno ksiądz jak i siostra służą Bogu i to jest najpiękniejsze!

a mi osobiście podoba się to, że Siostry chodzą w habitach, i tak jak napisała siostrzyczka, nie mogą pokazywać się publicznie bez habitu
to też jest wielkie świadectwo, dla nas ludzi i pomoc nam. Bo spotykając Siostrę na ulicy, wiemy, że to Siostra i np. łatwiej nam podejść, zapytać o coś, porozmawiać.
A ilu jest księży, którzy chodzą po mieście bez sutanny, czy koloratki. Ile momentów w życiu, kiedy chcemy pogadać z księdzem, ale może niekoniecznie w kościele. Spotykamy ich mnóstwo, w większości przypadkach nie wiemy, że to ksiądz bo jest bez sutanny...
jadąc w pociągu siedzi jakiś facet i czyta jakąś książkę, a gdyby miał sutannę to byłoby wiadome, ze to ksiądz z brewiarzem i można by pogadać z nim, a tak całą tą podróż np. 6 godzinną, siedzę i nie wiem czy to ksiądz czy nie, a dla wielu ludzi byłoby to pomocne i może byłby to przypadek nawrócenia, szczerej spowiedzi.

Dlatego chwała Panu, że Siostry chodzą w habitach!!

tak jak pisze Kamcia, noszenie habitu to wspaniała okazja do dawania świadectwa i jest to wspaniałe... ja sama miałam kiedyś takie piękne doświadczenie - co prawda nie nosiłam nigdy habitu, ale gdy byłam w zeszłym roku w aspirantacie, leżałam przez tydzień w szpitalu i ze względu na to że miałam ze sobą brewiarz, modlitewnik, że odwiedzały mnie same siostry, wszyscy wiedzieli że jestem w Zgromadzeniu... dodatkowo wszyscy zwracali na mnie uwagę ze względu na mój wiek (w szpitalu połączenie 19-latki i potencjalnie przyszłej siostry zakonnej jest raczej rzadkie )... i miałam na sali taką panią ok.60lat, która ogólnie była wściekła na Boga za swoją chorobę i ogólnie za to jakie jej życie było ciężkie, niesprawiedliwe itd. i codziennie chyba przez 5 dni mi się żaliła i rozmawiała ze mną jak to jest że ja się nie buntuję i że nadal ufam Bogu i że w dodatku poszłam do zakonu... i tak rozmawiałyśmy codziennie długie godziny, efekt był taki, że ostatniego dnia, gdy już miała wychodzić, powiedziała, że teraz już więcej rozumie i że zgadza się na wolę Bożą w jej życiu i odtąd odnowi swoją relację z Bogiem, w międzyczasie już zaczęła się modlić w tym szpitalu. Przychodziły też do mnie pielęgniarki, by zapytać jak to jest z powołaniem (np. czy widziałam Boga i powiedział mi że mam iść do zakonu ), ale też mówiły o swoich rozterkach związanych z wiarą itd. Ogólnie zmierzam do tego, że gdyby w szpitalu nie wiedzieli że jestem w Zgromadzeniu, przeminęłoby mnóstwo okazji do dawania świadectwa i rozmów o Tym, który jest sensem mojego życia... gdybym ukrywała się z moją tożsamością, gdyby siostry, które do mnie przychodziły nie miałyby na sobie habitów, Bóg nie mógłby posłużyć się mną w taki sposób... dlatego uważam to za jedną z cudowniejszych stron noszenia habitu, że jest to taki znak, bardzo widoczny znak, taki którego nie da się przeoczyć, dla świata, że ja jestem już zajęta, że ja wybrałam Chrystusa, że tak można, da się, że Bóg to nie przestarzała instytucja zapomniana w dzisiejszym świecie... każda okazja do świadectwa jest dobra, a gdy ktoś nosi na sobie habit, to cały staje się świadectwem...

Siostrzyczko ja tez dziekuje ci za swiadectwo,za to ze swoim zyciem swiadczysz o Twojej milosci do Jezusa

Zastanawiam się, zielona co Ty chcesz zdziałać takimi postami? Usiłujesz nas zniechęcić? A może szukasz i pytasz?