Ohh..
Jak mogę nazwać kogoś takim moim Jezusem to moją wychowawczynię! Oddaliłam się od Jezusa kiedyś... Później stanęły na drodze problemy rodzinne i o pomoc zwróciłam się do wychowawczyni. Jest Ona bardzo wierząca, zaraziła mnie. Jest bardzo dobrym człowiekiem, zaczęłam Ją widzieć jako autorytet. Poszłam do spowiedzi, dziękowałam, że znowu tu jestem! Wiedziałam, że wierzyć nie jest łatwo. Zaczęłam pracować nad sobą, miałam bunty przeciwko samej siebie. Wiedziałam, że źle robię i jest to niezgodne z Prawem Bożym. Wyrzucam z siebie złe nawyki, które nabrałam z podwórka. Zmieniłam swoją drogę.  Jest o wiele piękniejsza i owocna. Poszłam już tak daleko, że musiałabym się bardziej postarać zabłądzić niż starałam się utrzymać na tej drodze. Teraz jest już to moim życiem! Chociaż i tak dalej dążę do ideału. Wszystko przede mną. Niestety moja rodzina nie należy do takich prawdziwie katolickich. Tata często błądzi. Mama choruje i nie chodzi do Kościoła, bo boi się, że nie wysiedzi. Niestety, życie poza Kościołem w ogóle nie wskazuje, że jesteśmy rodziną wierzącą. Bracia zabłądzili. No cóż, ale bardzo im dziękuję za to, że poszli ze mną do Kościoła, nauczyli znaku krzyża i pierwszych modlitw. Bez tego może bym Boga nie znała?
Teraz planuję iść do szkoły, w której uczą Siostry Niepokalanki . Myślę, że tam będę miała oparcie i się odnajdę już tak w 100%.

Przepraszam, że pomieszałam to co napisałam. Mam nadzieję, że trochę zrozumieliście .

Pozdrawiam!

Piękne świadectwa To może coś pokrótce ode mnie.... chociaż pisałam już o tym trochę w innym wątku...no ale...
Więc myślę,że tak jak mówiła Kasia to małe dzici rzeczywiście niewiele rozumieją...chrzest tak naprawdę nie jest dobrowolny- tylko rodzice nas zanoszą do chrztu-my jesteśmy nieświadomi. Podobnie jest z Pierwszą Komunią Świętą... jesteśmy trochę starsi,ale niewiele więcej rozumiemy... i tak tez było i u mnie..
Moja mama od dziecka prowadzała mnie i brata do kościołą, ale ja tak naprawdę niewiele rozumiałam z tego i niewiele pamiętam... w gimnazjum człowiek jest już bardziej świadomy swych wyborów... ja na początku gimnazjum się zbuntowałam- być może dlatego że miałam kontakt z koleżanką która unikała kościoła... i ja też zaczęłam unikać..wszystko zmieniło się w 2 klasie.... i chwała Panu za to!!!
Już o tym pisałam... nadchodziła Niedziela Miłosierdzia i pomyślałam sobie,że możnaby przeczytać jakąś książkę o świętej Faustynie z tej okazji... nie wiem co mnie naszło... i poprosiłam moja katechetkę o pożyczenie jakiejś publikacji... Za parę dni pożyczyła mi Dzienniczek.... pomyślałam sobie :"to za grube i nigdy tego nie przeczytam, a poza tym nie jestem taka głupia", ale przełamałam się zaczęłam czytać... chłonęłam bardzo szybko tą fascynującą książkę... i urzekła mnie.... od tego czasu tak na prawdę zaczęła się moja przygoda z Chrystusem.... zaczęłam pogłębiać swoją wiedzę o Chrystusie, coraz częściej chodzić na Mszę Św.(praktycznie codziennie- niestety teraz nie mam tyle czasu na to) i w 3 klasie zaczęły się przygotowania do bierzmowania...ciesze się bo robiłam to świadomie, nie tak jak niektórzy tylko dla papierka...  zaczęłam również chodzić na spotkania do mojej grupy młodzieżowej przy parafii... no a potem rekolekcje wakacyjne z Siostrami Urszulankami SJK.... ale ten rok 2008był dla mnie rokiem szczególnym... bo odkryłam w pełni co mam robić w życiu... poznałam w końcu Siostry Matki Bożej Miłosierdzia i świetne osoby, które wiele mi dają.... min. moja Siostrzyczkę No i zaczęłam pisać na tym  forum i poznałam jeszcze więcej wspaniałych osób.... to był wspaniały rok!!!!! Rok w którym odkryłam moje powołanie...
Chcę teraz podziękować wam za to że jesteście.... za to że Pan postawił was na mojej drodze... za każde dobre słowo, modlitwę, i za tom,że mogłam niektórym z was pomóc... za to,że daliście mi do tego sposobność...sposobność do tego aby działał przeze mnie sam BÓG

Siostrzyczko, właśnie mam podobnie

Dzięki,że jesteście acy otwarci, a Kasi za ten wątek

Wierzymy... nie jesteśmy w stanie wyrazić do końca działania Boga w nas... ale choć po części możemy

dziękuję Wam dziewczyny za Wasze świadectwa... może kiedyś ja też coś więcej napiszę, ale... nie teraz, chyba jeszcze nie jestem na to gotowa...

ŚWIADECTWO MOJEJ KOLEŻANKI PROSIŁA ABYM JE UMIEŚCIŁA

Gdy dołączyłam do wspólnoty modlitewno-ewangelizacyjnej, coraz mocniej zaczęłam wierzyć,że Pan Jezus jest przy mnie ,że prowadzi mnie dobrymi scieżkami życia ,że mi pomaga gdy tylko tego potrzebuje,że jest przy mnie zawsze.Teraz gdy jestem starsza mam tą Wiarę! Teraz wiem i wierze ,żę Pan mnie Kocha ,że jest przy mnie 24 h .Gdy miałam taki czas ,że chorowałam wprawdzie zawsze cos gdy jedno skonczylam leczyc to przyszlo drugie ale gdy sie boje i zaczynam rozmawiac z Panem to On mi pomaga podaje mi swoja dlon,czuje Jego obecnos jest zawsze ze mna tam gdzie Go potrzebuje,podczas Eucharystii,podczas różnych spotkać z różnymi osobami,które to właśnie On stawia na mojej drodze,byl ze mną na zabiegu i wysluchal zeby wuniki byly dobre,zebym nie musiala lezec w szpiatlu ,zawsze mi pomaga.Teraz wiem ze Jezus pragnie dobra dla kazdego z nas.Bo przeciez Bóg jest wielką Miłością,nie bójcie się żyć dla tej Miłości...

Rita widzisz do odważnych świat należy
Piekne świadectwo
Chwała Panu

Dziękuje za piękne świadectwo

Ostatnio edytowany przez mo (2009-02-16 22:23:54)

Pięknie