www.piotrskarga.pl/ps,4803,2,0,1,I,informacje.html
tu są dane Krajowej Rady Duszpasterstwa Powołań

Ja ostatnio czytałam, że jest więcej powołań do zakonów żeńskich poza Europą Informacje tutaj: http://zyciezakonne.pl/index.php?option … &Itemid=75

Dlaczego spada liczba powołań?
Moim zdaniem ludzi boją się podejmowania decyzji i starają się odwlec ją w czasie... A świat oczywiście wciąga, wręcz uzależnia...To wszystko gdzieś ginie w codzienności. Poza tym teraz od najmłodszych lat dzieciom bardzo często wpajane jest taki tekst: ,,musisz być kimś".
Życie zakonne oprócz tych pięknych, jasnych stron, ma również swoje wymagania... I pojawia się strach, czy człowiek sobie poradzi. Do tego dochodzi jeszcze lęk przed porażką czy pomyłką... bo ,,co będzie jak wrócę...? Tu było takie wielkie powołanie... Taka wielka miłość. I taka klęska?" (te słowa usłyszałam kiedyś od pewnej osoby)..

a ja powiem krótko, kryzysu powołań nie ma, bo Bóg daje powołania, a ON nie ma przechodzi kryzysów i nie przestaje powoływać. Jest tylko kryzys wiary,a co za tym kryzys odpowiedzi człowieka, o czym pisała Rita. pewnie i świadectwo życia zakonnego nie jest na tyle czytelne i ewangeliczne, skoro nie pociąga młodych!

Zgadzam się z RITĄ I PROMYKIEM myślę że jest to także problem zanikania żywej wiary w rodzinach i parafiach, dziś Kościół to miejsce kojarzone ze starszymi paniami odmawiającymi różaniec, że dziś dla młodych Kościół to przykry obowiązek.Ale duża nadzieja tkwi w wspólnotach modlitewnych gdzie człowiek często tak naprawdę po raz pierwszy uczy się słuchać Boga i zapraszać Go do swojego życia. Prowadziłam jakiś czas temu spotkania grupy dziecięcej w naszej parafii-dzieci ze szkoły podstawowej i kilkoro z nich już mówiło o tym,że czują pragnienie życia zakonnego i kapłańskiego- może powiecie,że to dzieci ale ja pamiętam wyraz oczu, twarzy, to jak o tym mówiły, nie na forum ale "mnie na ucho" to płynęło z ich serc...ale droga którą wybiorą zależy także od tego jak potoczy się droga ich wiary...czy nie zakopią swojego skarbu...
Sądzę, że Bóg dotyka serc wielu młodych ludzi ale czy oni odpowiedzą na Jego wołanie?

Ostatnio edytowany przez Dziwna_Istota (2010-03-14 10:06:05)

Przepraszam, że piszę w tym wątku, może nie powinnam tu o tym wspominać, ale wpadłam teraz na szokujący (dla mnie) artykuł: http://wiadomosci.onet.pl/1600880,2677,1,kioskart.html    -to jest link do artykułu "Polacy biorą rozwód z Kościołem" po przeczytaniu tego artykułu nie ukrywam mojego zaskoczenia, ale też i nie dziwię się, że ludzie NIE odpowiadają na powołanie, skoro sami z nieprzymuszonej woli od Niego uciekają...

zgadzam się z wami. Media to silne oddziaływanie na psychikę człowieka. Nagłaśniają tylko to, co złe w kościele, naśmiewają się z wartości, które dla mnie np. są święte. Gdyby pokazywały piękno życia zakonnego, jak i jego dobra , które czyni pewnie byłoby inaczej. Jednak to tylko jeden z powodów zanikania wiary, a co za tym idzie spadku powołań. jestem przekonana, że powodem nr 1  jest brak autentycznych świadków wiary, czasami chyba trudno ukazać w naszym polskim społeczeństwie, że To JEZUS jest moim Zbawca, moją radością i wolnością.

Ostatnio słyszałam od Ojca SVD, który prowadził w mojej parafii rekolekcje, że musimy się modlić o powołania...a młodzi nie zawsze odpowiadają na powołanie, ponieważ słyszą tyle złych i przezwisk na osoby zakonne i konsekrowane, że zwyczajnie boją sie odpowiedzieć Bogu. Myslę ze coś w tym jest. Natomiast to czy świat pociaga, kusi....może i tak. Jednak nigdzie nie jest powiedziane, żeby nie spróbowac życia w zakonie. Chodzi o to, zeby za bardzo nie przejmować się ludźmi, oni zawsze będą gadać. W moim przypadku powiedzieli, że moi rodzice nie płacili składek do klasztoru i mnie wyżucili.....no mozna sie uśmiac Myślę ze dużo zależy od ludzi. My natomiast mamy sie modlić, zeby tych pwołan było więcej i o siłę dla powołanych.
Powiem jeszcze to, że występując z klasztoru wcale nie wykluczyłam i nie wykluczam powrotu do niego.

Zgadzam się z Ritą, bo moim zdaniem powołań wcale nie brakuję - Bóg powołuje wiele osób, a co te osoby z tym powołaniem zrobią to zależy już tylko od nich... Niektóre z nich mogły by być dobrymi siostrami... ale boją się odpowiedzieć Bogu tak, martwią się, że nie poradzą sobie.... Problem może tkwić również rodzicach - przyznacie, że to dla nich musi być niezły cios... "Jak to, nasza mała, kochana córeczka nie będzie miała męża, nie będziemy mogli bawić, rozpieszczać ich wnucząt?", wtedy próbują oni na wszelkie możliwe sposoby "obrzydzić" życie zakonne... Wtedy przecież rozeznająca swoje powołanie dziewczyna może się po prostu poddać : "Może rodzice faktycznie mają rację i  ja się faktycznie nie nadaję i lepiej dla mnie będzie, jak założę rodzinę?"