To, co czujesz jest zupełnie naturalne. Rodzinie ciężko pogodzić się z wyborem dziecka, szczególnie jeżeli jest to zakon. Pewnie w wielu przypadkach ich ból byłby mniejszy, gdyby dziewczyna wyszła za mąż i wyjechała za ocean. Kontakt opiera się wówczas na podobnej albo i mniejszej częstotliwości, ale łatwiej jest to rodzinie zrozumieć. To trudna sytuacja i potrzeba dużo czasu, aby ją zaakceptować. Myślę że Twój żal powinien łagodzić fakt, że Twoja siostra jest prawdziwie szczęśliwa i że tutaj nigdy by takiego szczęścia nie doznała. Kiedy skończy się nowicjat kanoniczny i siostra przyjmie śluby to będziecie mogły się częściej swobodnie widywać. To "rozstanie" pokazuje Ci, co w siostrze kochasz najbardziej i umocni waszą więź, choć teraz nie łatwo w to uwierzyć. Moim zdaniem członek w rodziny w zakonie to ogromne błogosławieństwo. Bądź silna! Otwórz się na Pana, a On wypełni pustkę.

Ostatnio edytowany przez Animado Angel (2011-07-22 08:36:35)

Witam Cię. Dobrze, że napisałaś. Ja sama mam siostrę w zakonie- czas jej nowicjatu, a więc tego rzadszego kontaktu doskonale pamiętam, bo jest ona świeżo po nim.
Gdybyś mnie spytała 4 lata temu co czuję, powiedziałabym to samo, co Ty. A nawet ubrałabym to w mocniejsze słowa. Kiedy dowiedziałam się, że ona planuje wstąpić do klasztoru byłam strasznie zdruzgotana. Miałam dosyć jej i jej Jezusa. Wiedziałam tylko tyle, że On mi ją zabiera.. Tak, zabrał ją w pełnię Swojej Miłości, ale dał mi coś innego- zrozumienie własnego powołania. Miałam mieszane uczucia... Z jednej strony nie znosiłam jej, bo jak ona może mnie opuścić (eh, i ten mój śmieszny egoizm, który wtedy wydawał mi się wielką miłością) a z drugiej strony nie mogłam sobie wyobrazić tego, że nie będę mogła pogadać z nią kiedy chcę. I rozumiem Cię, że brakuje Ci jej, ale pamiętaj, ze ona się za Ciebie modli. Ja sama pamiętam ile łez wypłakałam. Zakon- to było dla mnie coś nowego, innego, niezrozumiałego. Jednak kiedy zbliżał się czas jej wstąpienia i wiedziałam, że już nic nie mogę zdziałać, że ona i tak to zrobi- chciałam trochę się nią nacieszyć, bo nie mogłabym sobie darować tego, że rozstałyśmy się w niezgodzie.
Jednak kiedy wstąpiła, kiedy poznałam jej siostry, kiedy pierwszy raz byłam w tym klasztorze... moje serce zapłonęło taką prawdziwą miłością do Stwórcy. Nigdy nie czułam się tak spokojnie jak wtedy, nigdzie nie czułam tej Miłości tak mocno jak w klasztorze... Od tego czasu wszystko się zmieniło. Pochwalę się, że ani razu nie płakałam od tego czasu, bo teraz wiem, że tam jest Jezus, a ona jest z nim i to mi wszystko wynagradza. To, że nie ma jej przy mnie fizycznie- to nie problem. Ważne, że pamięta o mnie w modlitwie. I tak sobie myślę, że jeśli ona wstąpiła do zakonu mimo tych moich wszystkich wyrzutów- to dobrze, widać tam jest jej miejsce. Przecież wszyscy szukamy szczęścia- starajmy więc pomóc odnaleźć je naszym bliskim.
Największą tego ironią jest to, że dziś sama myślę nad wstąpieniem... Wiem, że gdybym podjęła taką decyzję to czeka mnie ciężki czas, ale dla Niego można znieść wszystko
I podsumowując, mogę Ci poradzić Kto pomógł mi wszystko zrozumieć:
Miłość mi wszystko wyjaśniła,
Miłość wszystko rozwiązała -
dlatego uwielbiam tę Miłość,
gdziekolwiek by przebywała.

A tą Miłością jest Jezus, który uleczył moje serce i wlał w nie pokój i radość. Tak, więc zaufaj Mu, a On pomoże Ci w zrozumieniu decyzji Twojej siostry, która stała się Jego Oblubienicą.

Dzięki za odpowiedzi Myślę jednak, że nie do końca mnie zrozumiałyście, nie mam problemów z tym, że ona wybrała akurat takie, a nie inne życie. Moim zdaniem to nie to samo, jak pisze Animado Angel, jak wtedy, gdy ktoś wyjedzie za ocean. W nowicjacie kanonicznym kontaktu w zasadzie nie ma wcale- albo jest tak akurat w Zgromadzeniu mojej Siostry. Straciłam nie tylko siostrę, ale i najlepszego przyjaciela. Wiem, że już z nikim nie zbuduję takiej więzi. Może to dziwnie zabrzmi, ale nawet z narzeczonym.
Dodatkowo w tym roku czekają mnie duże zmiany w życiu, przygotowuję się do sakramentu małżeństwa i jest mi strasznie żal, że nie mogę się swoimi emocjami podzielić z siostrą. No i dodatkowo miałyśmy ustalone od zawsze, że będzie matką chrzestną mojego pierwszego dziecka i świadkiem na moim ślubie. Tymczasem chrzestną nie zostanie- to poniekąd logiczne, nie będzie mogła zająć się dzieckiem w przypadku, gdyby nam, rodzicom biologicznym, coś się stało, a dodatkowo przełożona odmówiła nam tego, by Siostra była moim świadkiem. Może uznacie to za szczyt egoizmu, ale nie wyobrażam sobie (i nie chcę sobie wyobrazić) innej osoby na tym miejscu. Nie wiem nawet, czy Siostra dostanie pozwolenia na przyjazd na nasz ślub. Jestem zrozpaczona...