Bez odwagi nie powrócisz. Uchwyć się choć tej nikłej świadomości, że chcesz wrócić - módl sie o siłę. Nieważne, że będzie Ci się wydawać, że to nie ma sensu. Zrób to wbrew logice. Zaufaj

Nie wiem, może jestem dziwna, ale konfesjonał od zawsze traktuję jako miejsce "rozrachunku" z Bogiem i nie oczekuję kierownictwa duchowego w nim...staram się za wszelką cenę rozdzielać te dwie rzeczy.

salli napisał:

Może idz do jakiegoś ksiedza i powiec mu o tym

Też o tym pomyślałam, ale...niedługo znowu wyjeżdżam i dopiero za mniej więcej tydzień będę mogła umówić się z "moim" księdzem. Męczy mnie już to wszystko i może On zmęczył się już moim niezdecydowaniem, nieposłuszeństwem i ciągłą grą z Nim?

Nadal mam wrażenie życia w oddaleniu od Niego oraz tęsknoty za Nim i utraty tej bliskości Jego jaką jeszcze do niedawna odczuwałam. Wiem, że to moja wina...nie przyjmuję Go w trakcie Eucharystii, bo nie przystępuję do Sakramentu Pojednania. A dlaczego nie? (I tutaj nie śmiejcie się) Bo sama nie wiem, czy grzechu owego nie chcę rzeczywiście powtórzyć (o sorry, nie powtórzyć, a uczynić) (zamknięte koło). Mam świadomość, że to co pisze jest mało logiczne i precyzyjne, ale nie umiem (nie chcę) nazwać rzeczy po imieniu. Mój ksiądz wróci dopiero w połowie września, ale jest jeden promyczek w tej ciemności - trzeciego września wyjeżdżam do Wspólnot. Pomódlcie się za mną bym wróciła na ścieżki mojego Pana i w końcu się z Nim pojednała. Potrzebuję tego, z góry dzięki.