Witam Was, pisaÂłam tu juz jeden wÂątek o rozstaniu. ProsiÂłam o modlitwe o to Âżeby najwaÂżniejsza i najukochaĂąsza osoba na Âświecie chciaÂła odnowic ze mnÂą kontakt i staÂło siĂŞ. Pewnego dnia spotkaliÂśmy siĂŞ, teraz widujemy siĂŞ codziennie. Nie wiem juz w co mam wierzyc, czy to za sprawÂą modlitwy, czy czegoÂś innego. UstaliliÂśmy, ze bĂŞdziemy przyjació³mi i tak jest. Widze jednak Âże coÂś siĂŞ z nim dzieje. WspominaÂł o naszym zwiÂązku, byÂłym zwiÂązku... MĂłwiÂł: "ja tylko chciaÂłem byc szczĂŞÂśliwy, ale widocznie nie moge". To ja zakoĂączyÂłam zwiÂązek, to byÂł mĂłj najwiĂŞkszy b³¹d i to wszystko moja wina. MĂłwiÂł teÂż Âże sie caÂłkiem jako czÂłowiek wypaliÂł, nie ma juÂż pasji, nie potrafi sie szczerze Âśmiac, kaÂżdy dzieĂą zalicza byle do przodu, byle do nastĂŞpnego dnia, Âżyje w obojĂŞtnoÂści, tak wÂłaÂśnie mi mĂłwiÂł, mĂłwiÂł teÂż Âże  dawniej wierzyÂł w szczĂŞÂście, w miÂłoÂśc, potem to wszystko sie rozpadÂło i teraz nie wierzy juÂż w nic. Bardzo chciaÂłam do niego wrĂłcic, jest na prawdĂŞ dobrym czÂłowiekiem, kaÂżdemu stara sie pomĂłc jak tylko moÂże, rzadko kiedy spotyka siĂŞ kogoÂś takiego. DziÂś przeprosiÂłam go za to ze wszystko zniszczyÂłam, Âże zniszczyÂłam jego jako czÂłowieka. MĂłwiÂł, ze to nie moja wina i ze taki byÂł juÂż wczeÂśniej. Zanim siĂŞ poznaliÂśmy byÂł teÂż wypalony, z tego co opowiadaÂł, a jak poznaÂł mnie to zachciaÂło mu siĂŞ Âżyc z powrotem, ale póŸniej teÂż mĂłwiÂł ze jest wrakiem czÂłowieka...JuÂż na prawdĂŞ nie wiem co robic, wyglÂąda to na depresje, mĂłwiÂłam mu to, powiedziaÂł z obojĂŞtnoÂściÂą "byc moÂże". Jemu na prawdĂŞ wszystko jest obojĂŞtne, przestaÂło mu zaleÂżec na szczĂŞÂściu i on chce zeby tak zostaÂło, ale ja nie chce. MĂłwiÂłam mu dziÂś, Âże dla mnie jest wszystkim, Âże wcale nie jest "czymÂś", ale kimÂś najwaÂżniejszym, a on zapytaÂł "skoro dla siebie jestem nikim, to jak dla kogoÂś moge byc wszystkim"... Teraz ma siĂŞ zastanowic nad dalszym widywaniem siĂŞ. Ja nie chce znĂłw stracic kontaktu z nim. Kocham go, nie wiem juÂż w jaki sposĂłb go kocham, ale na pewno kocham, w ogieĂą bym skoczyÂła za nim. ProszĂŞ o modlitwĂŞ za niego, z caÂłych moich siÂł. Ja modlĂŞ siĂŞ codziennie. Jak narazie wymodliÂłam to ÂżebyÂśmy mieli ze sobÂą kontakt. UdaÂło siĂŞ. Ten kontakt odnowiÂł siĂŞ w bardzo dziwny sposĂłb, sama nie umiem tego wyjaÂśnic i pewnie nikt by mnie nie zrozumiaÂł, moÂże nawet nie uwierzyÂł. Ja na prawdĂŞ juÂż nie wiem co mam zrobic, nie wiem w co wierzyc. Ostatnio napisaÂł mi "co robisz :-)" ja odpisaÂłam Âże jestem u koleÂżanki i zapytaÂłam co on robi, a on odpisaÂł "siedze w aucie sam, widocznie musze byc samotny" . Wtedy od razu zadzwoniÂłam do niego i mĂłwiÂłam ze zaraz do niego przybiegne, a on powiedziaÂł ze nic ode mnie nie chce i roz³¹czyÂł siĂŞ. Wiec poÂżegnaÂłam siĂŞ z koleÂżankÂą i wybiegÂłam z jej domu. BiegÂłam ale jak juÂż byÂłam pod jego domem to nie byÂło go w aucie. Jego sÂąsiad powiedziaÂł w ktĂłra stronĂŞ poszedÂł, wiĂŞc biegÂłam, szukaÂłam, woÂłaÂłam, pÂłakaÂłam... Potem pomyÂślaÂłam, ze najlepiej bedzie jak zaczekam pod jego domem, w koĂącu sie zjawiÂł, na mĂłj widok sie smiaÂł, a potem sie przytuliÂł i wygadaÂł siĂŞ. Ja juÂż nie wiem co mam myÂślec o tym, to takie pomieszane, caÂły czas siĂŞ denerwujĂŞ, a mam nerwice od dziecka (zÂłe przeÂżycia w domu, alkohol, przykre dzieciĂąstwo to spowodowaÂło), wczeÂśniej z nerwĂłw tylko wymiotowaÂłam i miaÂłam biegunki, teraz juÂż tego nie mam, ale w zastĂŞpstwie za tamto pojawiÂło siĂŞ ostre kÂłucie w sercu, podobno mam nerwice serca, czasami mnie poddusza, obecnie boli mnie od 2 miesiĂŞcy, non stop. Bardzo mi z tym ciĂŞÂżko, mimo to nie przestane sie denerwowac, nie bĂŞde na to wszystko obojĂŞtna, musze zrobic coÂś co go odmieni. Chce zeby nadal cieszyÂł sie zyciem, zeby zapaliÂła siĂŞ w nim ta niespotykana iskierka. TĂŞsknie za dawnymi czasami kiedy miaÂł szalone pomysÂły, gdy mieliÂśmy naÂście lat, np "chodÂź sturlamy siĂŞ z tej gĂłry w pokrzywy". TĂŞsknie, nie da siĂŞ tego opisac. To tak jakby ktos umarÂł, a straciÂłam przyjació³ke w  wypadku pó³ roku temu, i to boli podobnie. Nie zasnĂŞ teraz spokojnie, z myÂślÂą "jutro bedzie dobrze", chciaÂłabym tak spokojnie zasnÂąc, ale nie umiem. Gdybym mogÂła cofnÂąc czas, to nie zostawiÂłabym go, nie chciaÂłam go zostawic, ale wykrzyczaÂłam w nerwach to wszystko, a potem nie byÂło juÂż odwrotu, nie mogÂłam nic naprawic. BÂłagam, pomó¿cie modlitwÂą, za niego, za mnie i moje nerwy, bym jeszcze  duÂżo przetrwaÂła i by serce daÂło mi spokĂłj juÂż z bĂłlem. By on zmieniÂł swoje podejÂście do Âżycia, by znalazÂł sobie jak¹œ pasje, by zaleÂżaÂło mu na dalszej przyjaÂźni i by nie zerwaÂł kontaktu, bo ja juz tak dalej nie dam rady. Nie jestem ideaÂłem, nie raz go krytykowaÂłam, wypominaÂłam ró¿ne rzeczy, ale teÂż mĂłwiÂłam mu ze jest dla mnie wszystkim, Âże ma talent i zeby z tego korzystaÂł, Âże jest najwaÂżniejszy, ze go kocham, ze nigdy nikogo takiego nie miaÂłam i przede wszystkim ze odmieniÂł moje Âżycie. BojĂŞ siĂŞ ze to ja go wpĂŞdziÂłam w taki stan, Âże to wszystko moja wina. Prosze oceĂącie rĂłwnieÂż moje podejÂście do tej sytuacji, moje myÂślenie. ProszĂŞ o wyraÂżenie waszego zdania, doradzcie co mam dalej zrobic i z caÂłych siÂł proszĂŞ o modlitwĂŞ.



PS  : DuÂżo napisaÂłam. ProszĂŞ uwaÂżnie przeczytac, bo to wszystko takie zawikÂłane. Z gĂłry dziĂŞkujĂŞ i czekam na odpowiedz...