KaÂżdy moÂże rozumieĂŚ to inaczej, jednak moim zdaniem jest to po prostu zÂłoÂżenie Bogu, np. trudnoÂści, cierpienia jako ofiarĂŞ za nawrĂłcenie grzesznikĂłw.

Wiecie, stwierdzenie, ¿e Bóg nie da cierpieù, których nie mo¿emy unieœÌ jest o tyle "dobre", dopóki siê nie oka¿e ile mo¿emy unieœÌ mnie zawsze zadziwia³a stabilnoœÌ œw. Faustyny, która w dzieù przyjêcia do postulatu zemdla³a w chwili poznania ile bêdzie cierpieÌ (potem ofiarowa³a siê za grzeszników)... A sprawa ofiarowania sie za grzeszników jest dla mnie prosta - choÌby patrz¹c na Pana Jezusa... Pozdrawiam

a moÂże

takie rzeczy (tzn. ofiarowywanie swojego ¿ycia za zbawienie grzeszników) wydaje mi siê powinno siê robiÌ w miarê mo¿liwoœci tylko przy wspó³pracy i za zgod¹ kierownika duchowego... wtedy on po pierwsze wie, czy powinnaœ/mo¿esz decydowaÌ siê na coœ takiego (czy jesteœ wystarczaj¹co wewnêtrznie "pouk³adana" ¿eby nie by³o to maskowaniem swoich problemów, nie robisz tego pod wp³ywem impulsu, czy jest to rzeczywiœcie "Bo¿e") a po drugie potem mo¿e ciê w tym prowadziÌ i próbowaÌ razem z tob¹ rozeznawaÌ co ró¿ne sytuacje w twoim ¿yciu, takie jak ta opisana, znacz¹...

nie da siê znaleŸÌ odpowiedzi na takie pytania w internecie, bo jest to coœ niezwykle g³êbokiego, co musi opieraÌ siê na bardzo g³êbokiej, œcis³ej relacji z Bogiem i nikt, kto nie zna dobrze twojego serca, kto nie otrzyma od Boga œwiat³a w twojej sprawie (a mo¿e je otrzymaÌ w³aœnie osoba spowiednika/kierownika duchowego z racji ³aski stanu), nie powie ci co coœtam znaczy... mo¿emy czytaÌ ¿yciorysy œwiêtych, zachwycaÌ siê nimi i doszukiwaÌ siê podobnych znaków w swoim ¿yciu, a tak naprawdê zapêtlaÌ siê we w³asne wyobra¿enia... albo ktoœ mo¿e rzeczywiœcie mieÌ prawdziwy dar mistycyzmu i rzeczywiœcie to prze¿ywaÌ... ale nikt na tym forum ci tego nie powie... naprawdê modlê siê o dobrego kap³ana dla ciebie, bo nikt inny ci nie pomo¿e...

a odchodz¹c od twojego ofiarowania siê za grzeszników, to po pierwsze, ju¿ to by³o w którymœ w¹tku, Bóg to nie cebula, ¿eby by³o Go czuÌ, tak¿e pustka, brak radoœci po spowiedzi nie s¹ niczym z³ym, czy niepokoj¹cym, na drodze prawdziwej wiary fajerwerki zawsze w koùcu siê koùcz¹ i pozostaje trud wiernoœci bez zachwytów emocjonalnych, a tylko i wy³¹cznie z mi³oœci...

po drugie wydaje mi siê, ¿e jeœli ofiarowujemy siê Bogu, to ca³kowicie oddajemy siê do Jego dyspozycji, bezinteresownie, bez wyliczania Mu, co On ma nam za to daÌ, bo trochê mi to brzmi jak taki interes - ja ci Bo¿e pozwolê na poczucie ciemnoœci w moim ¿yciu, a Ty mi za to zbawienie piêciu grzeszników, a jak bêdziesz chcia³ mi jeszcze odebraÌ radoœÌ ze spowiedzi, to dorzuÌ dwóch kolejnych grzeszników... nie mówiê ¿e u ciebie tak jest, bo ciê nie znam, ale tak mi siê to nasunê³o po tym, co napisa³aœ....

a trzecia myœl, to ¿e bez wzglêdu na to jaki jest charakter ró¿nych trudnoœci, to wszystko, co jest bolesne jest okazj¹ do oddania tego Bogu i zawsze bêdzie to dobre... cokolwiek by to by³o, czy bêdzie to przyjêcie z pokor¹ osch³oœci w modlitwie, czy niesmacznego obiadu, czy tego, ¿e uciek³ ci autobus, bez wzglêdu na to jak du¿a jest to rzecz i co jest jej powodem, takie ma³e "prezenty" ofiarowywane Jezusowi, zawsze s¹ Mu mi³e i sprawiaj¹ Mu przyjemnoœÌ...

nie wiem, czy to, co napisaÂłam ma jakiÂś sens i czy coÂś ci wyjaÂśniÂło, mogĂŞ siĂŞ myliĂŚ, ale ja osobiÂście tak to wszystko czujĂŞ...