Mimo iż zakończyłam zamieszczanie myśli s.Sancji na każdy dzień (bo zaczynały się dublować) to zachęcam do zaglądania, czytania i rozwazania słów, które zostawiła nam Błogosławiona. Moze ktoś zechce podzielić się swoimi rozważaniami na forum...?

31 października

Będę dążyła do tego, by miłość i czułość
do boskiego Oblubieńca ożywiały wszystko we mnie
- moje myśli, słowa, uczynki, by przenikały
każdy mój czyn.

Ta myśl bł. Sancji przypada na jutrzejszy dzień... I przypomina mi o tym, że powinnam kierować się Miłością,którą powinnam poznawać coraz lepiej, która powinna przenikać każdą część mojego życia, każdy oddech powinien być oddechem Miłości. każdy czyn, gest, słowo, każda sekunda ma być Miłością... I powinnam nie zatrzymywać jej dla siebie, o nie- tylko przekazywać ją dalej, by inni też mogli poczuć jej tchnienie...

1.04
Uśmiech, który jest na ustach,
musi umieć pokryć całą wewnętrzna walkę
- czasami straszliwą - z egoizmem, musi też,
jeśli to konieczne, świadczyć o zwycięstwach
ducha nad przeciwnościami wynikającymi
ze strony zmysłów czy miłości własnej.

To moje małe odkrycie dzisiejszego dnia... W sumie to wiedziałam ale gdzieś to zagubiłam w swoim życiu. Trudne doświadczenia pokazały mi, że uśmiech może stać się prawdziwą siłą.

We wszystkim potrzebna jest naturalność,
brak naturalności w pobożności świadczy,
że nie jest ona prawdziwa.

no nie mam pytań!
Jak przeczytałam myśl przeznaczoną na dzisiaj to od razu w pamięci pojawiły się różne momenty życia, w których różnie wyglądała moja modlitwa. Przyznam, że wraz z wiekiem zmieniło się moje patrzenie na modlitwę- od paciorka, przez długie i poważne modlitwy, po... nawet nie wiem, jak to nazwać. Bezczelność? Infantylność? Ale z drugiej strony czuję, że to ja mówię w tej modlitwie, a nie ktoś wyznacza mi ramy. Mogę mówić o wszystkim, o czym tylko chcę- nie znaczy to że nie modlę się ,,normalnie", katolickimi modlitwami ale teraz jest czas na przyjrzenie się sobie, swoim motywom i łatwiej mi mówić Mu co jest- tak po prostu.