lenka16 napisał:

Kurcze, z tym oddaniem życia Jezusowi to dosyć ciężko jest. Na jednych z  rekolekcji oazowych też mieliśmy taki punkt (to było dwa lata temu). W te wakacje znowu odnawialiśmy te "śluby" bo tak to wyglądało. Każdy podchodził przed ołtarz, klękał. Na ołtarzu był wystawiony Najświętszy sakrament.  Ksiądz podchodził do nas i dawał nam na rękę stułę, która była owinięta wkoło Najświętszego Sakramentu. Chce mi się płakać. Mówiłam, że postaram się zawsze przy Nim trwać, że chcę żeby On był jedynym Królem w moim życiu. A teraz co? Od czterech miesięcy jedna wielka pustka. Grzebię się w jakimś błocie. Po spowiedzi nie czuję ulgi. Wiem, że Bóg istnieje. Ostatnio mogłam Mu jedynie powiedzieć: Proszę, nie istniej. Tak byłoby łatwiej. Ale nie jest. Krok, krok, krok i upadek. Łzy i zdarte kolano. Podnoszę się, jednak nie tak jakbym chciała i kolejny krok i upadek.  Nigdy nie przechodziłam przez coś takiego. Całkowite osamotnienie. Dusza rzuca się we wszystkie strony żeby jakoś się pocieszyć ale nic nie przynosi radości. Jest ta cicha chęć modlitwy ale albo z niej rezygnuję albo klęczę i nie potrafię wydobyć z siebie nic poza żałosnym szlochem. Gdyby nie to, że kiedyś Bóg zsyłał na moją duszę wiele pociech i miłości... teraz nie podniosłabym się ani razu. Te wspomnienia trzymają mnie przy życiu. To jak z błyskiem w oku rozmawiałam z Nim przez godzinę wieczorem a zdawało mi się, że to pięć minut. To jak Namiot Spotkania przynosił radość. To jak ciągle widziałam siostry zakonne ze wszystkich stron. Zniknęła radość w oczach, tak samo siostry zakonne. Nawet gdybym chciała nie potrafiłabym teraz rozważać czegokolwiek na temat zakonu. Sama z siebie nie potrafię wywołać tych myśli, ciepła w sercu i ochoty by porzucić wszystko dla Niego. Najgorsze, że za tydzień Święta Bożego Narodzenia a On jakby umarł w moim sercu.

Ufff, jak to dobrze że nie jestem w takim momencie i nastroju osamotniona - też teraz tak mam, nic dodać.
Nawet te Siostry zakonne zniknęły.
Też mnie nie cieszy moje powołanie a nawet zaczęłam w nie wątpić, czuję się niegodna, itd...
Dzięki wstanę dzięki Twojemu świadectwu, otrzepię się i dalej do przodu...

Dziewczyny i jak się trzymacie?
Jest lepiej czy jeszcze gorzej?

Fajnie, że pytasz
U mnie widać na prawdę poprawę. Poszłam do spowiedzi i ten lęk, smutek ustąpił. Szczerze to nie miałam chęci zaczynać tego wszystkiego od nowa- tego powrotu do Boga, nawracania się, bo wtedy uważałam, że to bez sensu. I w sumie szczerze przyznam, że nie poszłam do tej spowiedzi dlatego, że chciałam coś zmienić. Ale dzisiaj wiem, że to było najlepsze co mogłam zrobić w tej sytuacji.
Ostatnio tak często łapałam takie doły- to było już tak męczące, że nie wiedziałam co z tym robić. Jednak po tej spowiedzi zaczęło się wiele zmieniać. Potrafię się uśmiechać i nawet szkoła nie jest dla mnie już taka straszna Nie przeraża mnie ilość lekcji, sprawdzianów, godzin ile muszę jeszcze spędzić w szkole- jeśli chcesz Panie- okej
Jeszcze chciałabym zaznaczyć, że wielki wpływ na to miała Maryja. Zwracajmy się ze wszystkimi problemami, sprawami do Matki. Ona jest na prawdę dobrą Mamą dla nas i chce nas zawsze wspierać. Maryjo, prowadź mnie do Ojca. Chwała Panu!

O jak miło mi się czytało Wasze wypowiedzi
Pięknie.
U mnie niestety nie jest tak różowo,ale już nie rozpaczam i nie obwiniam za wszystko Boga.
Wiem,że to ja muszę podjąć decyzję czy chcę coś zmienić.
Mam nadzieję,że niedługo dorosnę do tej decyzji.

I ducha nie gasić!


Tak, Pan doświadcza. U mnie w szkole też bywa ciężko- nowe liceum, każdy chce pokazać się z jak najlepszej strony i wszystko mnie już przerastało, nie miałam czasu iść na Mszę Świętą czy odmówić brewiarza, bo nie starczało mi czasu... Teraz jednak staram się dla Boga znaleźć czas zawsze i nie dopuścić się do takiego stanu, w jakim się znalazłam. To jest takie niesamowite, że dopiero w Bogu znalazłam ukojenie smutku i radość życia. Jego działania są tak zadziwiające!

Pamiętam o Was w modlitwie- w tych ciężkich momentach, kiedy to Zły próbuje zająć miejsce w Waszych sercach. Pamiętajcie, że to od Boga pochodzi wszystko i On nad Wami czuwa zawsze- chciejcie Go jedynie odnaleźć i zrobić Mu miejsce w swoim sercu, a będzie WARTO! I również pamiętam o wszystkich ciężko spracowanych uczniach

CHWAŁA PANU, bo wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny!

Mi również możecie nakopać!

Hehe tak sanderka- na szczęście są tacy dobrzy ludzie co mi to powtarzają chwała Panu za nich!

Rzeczywiście to musiał być szok Nieźle

U mnie nie ma żadnego kryzysu.
Bo nie może być mowy o kryzysie wiary,tam gdzie tej wiary już prawie nie ma.
Tak daleko to jeszcze od Niego nie byłam,a ciągle się oddalam i nic nie wskazuje na to,aby coś miało się zmienić.

A mnie coś zaczyna dopadać... znowu....
Najpierw "ścigało" mnie słowami z Pisma, z ambony aż dziś na rekolekcjach przegieło, poszłam do spowiednika się wygadać i nagle zobaczyłam jak druga rozgłośnia usiłuje mnie wrobić w pychę...
niestety pozostało totalne zniechęcenie do powołania i do modlitwy za innych - niezbyt ładny owoc.
Mam już nagrany wyjazd do Zgromadzenia a tu taki kwiatek - kompletnie mi "wisi" powołanie, modlitwa, a podczas adoracji to nie mogłam się skupić.
Może nagle powołanie mi odeszło???
nie odczuwam miłości Bożej, nie wiem chyba nawet co to naprawdę jest - czuję się jak zakorkowana butelka.
carramba. nie wiem co z tym teraz.

Ostatnio edytowany przez weraikon (2012-03-03 00:43:43)

sanderka1000 napisał:

A u mnie dalej do przodu

też tak miałam jakiś czas, ale znowu zaczęły się schody.