weraikon napisał:

sanderka1000 napisał:

A u mnie dalej do przodu

też tak miałam jakiś czas, ale znowu zaczęły się schody.

Hej, nie łam się - będzie dobrze. Ja w to wierzę i Ty też w to uwierz Wiem, że to nie jest takie proste, wiem to po sobie, ale gdy Uwierzysz w to, to zobaczysz, że będzie Ci łatwiej

Może nie tyle jak duże jest nasze zaufanie, co jaka jest nasza wiara: łatwo jest wierzyć gdy jest wszystko fajnie, gdy jest dobrze i wszystko się udaje. Schody się zaczynają gdy robi się trudno, nie raz zbyt trudno - wtedy jest taka jakby próba wiary: czy wierzę na prawdę, czy też się poddam. To moje własne spojrzenie na to, więc jeśli w którymś miejscu się mylę, to mnie poprawcie:)

weraikon napisał:

Piotr napisał:

Może nie tyle jak duże jest nasze zaufanie, co jaka jest nasza wiara: łatwo jest wierzyć gdy jest wszystko fajnie, gdy jest dobrze i wszystko się udaje. Schody się zaczynają gdy robi się trudno, nie raz zbyt trudno - wtedy jest taka jakby próba wiary: czy wierzę na prawdę, czy też się poddam. To moje własne spojrzenie na to, więc jeśli w którymś miejscu się mylę, to mnie poprawcie:)

Nie, nie mylisz się.
zauważyłam, że już tak łatwo się nie poddaję, ale jest coraz trudniej i już "jadę po bandzie". Ale jak Pan zapowiedział "Jest ze mną" i zaczynam w to wierzyć i dziś poczułam się silniejszą.

Jeśli Cię to pocieszy, to Nie Jesteś Sama. Ja od dłuższego czasu "jadę po bandzie" i robię tak zwaną dobrą minę do złej gry, daję innym rady, a samemu sobie nie umiem doradzić. Ciągle mam coraz trudniej, mam sytuacje/sprawy które przerastają moje możliwości. Chociażby teraz gdy piszę, mam takich kilka spraw które są ponad moje siły i nic z nimi nie jestem w stanie zrobić i czekam co się stanie - do cierpliwych nie należę - chociaż beznadziejnie to wygląda to mam nadzieję na poprawę i staram się nie załamywać.

Nie ma co podziwiać. Życie dokręciło mi śrubę i mnie złamało przez co w końcu się załamałem...

No tak, za długo było dobrze. Tego można było się spodziewać...

Byłam ostatnio u spowiedzi po 3 miesięcznej przerwie, powiedziałam wszystko i naprawdę czułam się cudownie, szczególnie wtedy, gdy kapłan zwracał się do mnie "dziecko". Wtedy czułam, że rzeczywiście przyszłam do kochającego i miłosiernego Boga Ojca. Nie minęły 3 dni, a ja kaput. Siedziałam na Mszy i zastanawiałam się co ja tam w ogóle robię. Mogłam iść do Komunii, ale coś mi mówiło "Nie idź! Nie możesz!" Z dziwnym bólem serca poszłam. Później biłam się z myślami czy aby na pewno dobrze zrobiłam... Krzyczę do Niego, mówię, że mam dość, zadaje setki pytań, ale On wciąż milczy (albo to ja już ogłuchłam). Idę na tę Mszę, ale w sumie to grubo zastanawiam się po co w ogóle to robię. Jak jestem na adoracji to ryczę cały czas tak po prostu, nawet nie znam powodu.

Ostatnio w naszej parafii zrobiliśmy czuwanie Taize. Była też modlitwa przy krzyżu jak to na Taize jest. Pierwszy raz podeszłam by dotknąć czołem krzyża i adorować Chrystusa. Ale jak na dzień dzisiejszy już wiem, że są dwie rzeczy, których nie zrobię: nie podejdę do modlitwy wstawienniczej ani adoracji krzyża. Jak wstałam i usiadłam w ławce to się tak trzęsłam, że nie mogłam normalnie usiedzieć w ławce. Jak wstrzymałam ręce to trzęsło mi się wszystko inne. Czułam się identycznie jak po modlitwie wstawienniczej (a to nie było cudowne uczucie)...

Chciałam o tym pogadać z którymś z kapłanów, ale mam wrażenie, że to jakieś błahe rzeczy, o których nawet nie warto rozmawiać. W sumie jednemu coś tam napomknęłam, że chciałabym pogadać, ale stwierdził, że jest zajęty (podał powód). Szkoda tylko, że ma czas na spotkania i kawki z innymi (dobra, może tu zaczyna się moje osądzanie, ale jeśli ma czas to po co głupio gada, że go nie ma. Niech powie, że nie chce i tyle). A do drugiego głupio mi trochę iść, bo w sumie się nie znamy, zamienimy kilka zdań o jakiś pierdołach, ale nic poza tym. Choć to ten sam, u którego ostatnio byłam u spowiedzi takiej w 4 oczy. Ale mimo tego wydarzenia jakoś nie mam odwagi do niego iść.

Podsumowując: tak, po raz kolejny się zgubiłam. Jednak teraz jest jeszcze gorzej niż ostatnio. Życzę powodzenia nam wszystkim...

P.S. Fajnie się słucha te wszystkie teksty, że "Bóg jest Miłością, On jest miłosierny i mocny, pomoże Ci, zatroszczy się" itp. itd. Nie zaprzeczam temu. Ba! Ja wiem, że tak jest. Ale kiedy słyszę tego typu rzeczy to w ogóle mnie to nie rusza. Takie "aha, ok" i nic poza tym. Tak bardzo chciałabym się na Niego otworzyć, wydaje mi się, że w ogóle nie wpuszczam Go do swojego życia choć bardzo chcę. Znów coś nam przeszkadza, On jest taki nieobecny, ja z resztą też. Mam wrażenie jakbym była jakaś ograniczona.... Ach, z resztą ,szkoda słów.

Ostatnio edytowany przez sanderka1000 (2012-03-15 17:17:19)

Z tą samooceną to też by się w górę troszkę przydało

Musiałaś chyba źle zinterpretować mojego posta wtedy albo to ja coś niejasno napisałam, bo kierownika jako takiego oficjalnego nie mam. Znam jednego kapłana, któremu ufam bezgranicznie, jednak mamy tylko kontakt mailowy/Skype. Ostatnio mieliśmy rozmawiać, ale on się nie odzywa. W sumie odchodzę od zmysłów, bo nie wiem co się stało, ale znając życie jest zajęty. A kierownika szukam, to pragnienie co raz bardziej się jakoś tam we mnie odzywa, ale niestety znaleźć nie mogę. Gdybym go miała to pewnie bym tu nie pisała aż z takim wyrzutem

No, ja niestety nie mogę powiedzieć, że On jest we mnie. Może teoretycznie, gdy Go przyjmuję itp. to tak. Jednak nie potrafię Nim żyć. Tak jak to ładnie dziś powiedział jeden z ojców na kazaniu "Jezus pociągał za Sobą tłumy i otwierał serca wielu. Jednak nigdy nie mógł pociągnąć za sobą i otworzyć serc faryzeuszy i uczonych w piśmie". Mam wrażenie, że tak jest i ze mną. Niby znam Chrystusa, słucham Jego słów (faryzeusze też znali Pismo, słuchali co mówi Chrystus), ale mimo tego nie umiem wpuścić Go do swojego życia. Moje serce jest zamknięte, On nie ma klucza, a ja go zgubiłam. Możemy sobie wysyłać alfabet morsa przez drzwi. Ale nic poza tym.

W modlitwie przy krzyżu uczestniczyłam tylko raz, natomiast w modlitwie wstawienniczej dwa razy i zawsze czułam to samo. Oczywiście nie chcę zakładać, że tak będzie zawsze i koniec, bo może potrzebuje 2548674 takich razów, jednak nie chce przeżywać tego po raz n-ty. Jak dla mnie to za mocne doświadczenie.

Jak napisałaś o tej modlitwie o uzdrowienie to mi się skojarzyło, że ten kapłan, który stwierdził, że nie ma czasu wysyłał mnie na świadectwo spotkania z egzorcystą i modlitwę o uwolnienie bodajże. Wyśmiałam go oczywiście. Co jak co, ale tego to już w ogóle nie przetrwam...

Sanderka...
Cóż ja Ci mogę powiedzieć...
Powiem Ci,że jest rewelacyjnie! ;)
Pewnie to Cię zaskoczy,ale zobacz,mogłabyś olać sprawę (tak jak to zrobiłam ja) mieć do Niego pretensje,że odszedł,że w ogóle to Go nie ma.Mogłabyś go zostawić,a Ty co robisz?A Ty trwasz i to jest piękne!
Wydaje mi się,że na tym polega nasz wiara,trwać gdy jest dobrze,ale i gdy nie widzimy sensu,nie czujemy żadnych emocji.
Każdy z nas nosi jakiś tam bagaż emocjonalny i to też odbija się na naszej relacji z Nim.
Osobiście bardzo gorąco polecam konferencje o.Adama do zdobycia na fejsie 'langusta na palmie"
szczególnie tą o plackach z rodzynkami ze środy ;)

Jeśli chodzi o modlitwę wstawienniczą,modlono się nade mną raz,nie czułam nic siedziałam i siedziałam,tradycyjnie masakrycznie wystraszona,nie wiem dlaczego,często jestem taka wystraszona,jakbym się dusiłam,nawet kiedy chodziłam na Adorację tak się czułam,zamiast spokoju to takie coś...
A trzęsłam się niesamowicie,a co się trzęsłam to oni te ręce coraz bardziej ;]
Jeżeli czujesz się z tym źle,boisz się,masz negatywne doświadczenie to może lepiej nie idź.
Nie rób nic wbrew sobie.
Jeżeli mogę Ci coś poradzic to,zachowaj spokój.Oddaj to Jemu.Nie musisz spędzać całych godzin na modlitwie.

Śmieszne,udzielam komuś rad,a sama nie potrafię się do nich zastosować;)
Ostatnio tak sobie myślałam czy pewne rzeczy,które zrobiłam nie mają na mnie teraz wpływu.W sumie wolę to traktować jako zabawę.Nie wiem może sama się wkręcam.
Niestety ale podczas Wielkanocy raczej do Komunii nie przystąpię.

Uważam, że to nieprawda... Sanderka głowa do góry...na pewno wokół Ciebie są ludzie, którym nie jest obojętny Twój los...jestem pewna....

no to może ze mną coś nie tak....
ja po prostu staram się Was zrozumieć i nie mogę......

może po tylu egzorcyzmach i modlitwach o uwolnienie pokićkało mi się w głowie????

Ale ja to nawet do 2 księży na wstawienniczej idę - bardzo to lubię, no dobra uwielbiam bliskość Pana i jego miłość i owoce takiej modlitwy.

jestem na 2 poziomie seminarium odnowy wiary i mieliśmy chrzest w Duchu Św - no i padłam, a jakże - często tak mam, ale jak wróciłam do ławki to miałam taki pokój  i odwagę chwalić całą sobą Boga że zaczęłam śpiewać chyba po hebrajsku a słowa były z mocą i jakby w formacie 3D......

pozdrawiam i naprawdę nie koncentrujcie się na odczuciach a tylko na Bogu nie na strachu, telepawkach tylko na NIM!!!

buziaki odważne wojowniczki boże.