znalazłam wątek
A u mnie... Dziś nie byłam w szkole, bo lekcje mi przepadły i na dwie iść się nie opłacało, ale za to dzielnie walczyłam z arkuszami maturalnymi potem trochę posiedziałam w necie... Forum się rozkręciło, ale się cieszę z tego powodu! i w ogóle to mi dziś "odbija" pozytywnie I WIOSNA jest wreszcie i aż chce się żyć!

dzięki za dodanie otuchy

Szacun Siostrzyczka Musisz mieć stalowe nerwy i twardą osobowość

Ja dzisiaj w domu, źle się czułam i zadzwoniłam do pracy poprosić o wolne.

U nas też wszystko budzi się do życia wszystko oprócz mnie haha
A poza tym po południu zapowiadają u nas burze, a nie ma drugiej osoby na świecie, która tak panicznie boi się burzy

Szukająca Boga, mądre słowa, tak często o nich zapominamy...ja zaczynam od dzisiaj dietę Ktoś się łapie ze mną?

ja czekam az kolezanka napisze mature i wtedy biegamy razem
a wcześniej moze uda mi sie wyciągnąć pania od WFu na wspólne wieczorowe bieganie hahahah
ostatnio tez bylam na samotnej wycieczce rowerowej, jak sie po zimie zrobi 18 km w godzine to jednak czuć to hahahah

wiosna jest, a nawet lato, ale patrzyłam na prognozę pogody i jutro ma być 10 stopni i deszcz... więc cieszmy się ostatnimi godzinami słońca, przed jutrzejszą niepogodą a ja dzisiaj byłam w ramach wolontariatu w szpitalu dziecięcym, gdzie chodzę po salach i bawię się z dziećmi i dzisiaj właściwie spędziłam ponad półtorej godziny przy jednym dziecku - Roberciku... ma niecałe 3 latka i jest z domu dziecka, nikt go nie odwiedza... takie małe dziecko, które jest pełne życia cały czas jest zamknięte za kratkami łóżeczka bo nie ma kto się nim zająć... aż ciężko było od niego wychodzić, bo jak tylko zobaczył że się zbieram zaczął strasznie płakać... w takich chwilach zastanawiam się czemu bezpłodne pary tak bardzo pchają się do tego in vitro i odrzucają myśli o adopcji, kiedy czekają na nich takie słodkie, spragnione miłości maleństwa...

właśnie czasami mam w związku z tym takie sprzeczne odczucia... bo z jednej strony to dobrze, że mają okazję pobawić się, chociaż chwilę spędzić jak ktoś kochany, jak każde normalne dziecko wychowywane w gronie rodziny ale z drugiej... ja czy ktokolwiek inny przychodzi, bawi się z takim dzieckiem, daje mu trochę radości, a potem odchodzi... a dziecko w takim wieku nie jest w stanie zrozumieć dlaczego... aż ciężko sobie wyobrazić co się dzieje w psychice dziecka, które na każdym kroku doświadcza odrzucenia, tego że ktoś "zaczyna" go kochać, a potem nagle przestaje... dlatego z jednej strony to fajna sprawa taki wolontariat (choć ja nie jestem zaangażowana w wolontariat na rzecz dzieci z domu dziecko, to było tam akurat "przypadkowo"), a z drugiej strony to okrutne...

dziś dzień masakryczny, zalało mi mieszkanie świeżo wyremontowane i jeszcze sąsiadkę, jakaś rura pękła w ścianie, nie wiadomo gdzie. Hydraulik może dopiero jutro przyjechać, więc ja z zakręconymi kurkami bez wody

Wczoraj byłam na spotkaniu u jednych Sióstr i uderzył mnie fragment J 21, 20 - 22, aby się nie porównywać do innych i narzekać na swój los ale by wypełniać to, co do nas w tej chwili należy.