Znam tę Siostrę.. ona dużo robi dobrego w Zgromadzeniu i poza nim

Tak, to prawda. Moja koleżanka zwierzyła się, że myśli o życiu zakonnym innej koleżance i nie wyszło z tego nic dobrego... a wręcz przeciwnie... następnego dnia wiedziło już pół szkoły, a po 2 dniach to już chyba wszyscy... więc uważajmy na to, komu powiemy. Lepiej powiedzieć księdzu z parafii niż jakiejś tam "zaufanej" koleżance.

Akurat napisał:

Nie rozgłaszam tego nawet wśród przyjaciół że mam takie plany bo nigdy nie wiem jaka będzie ich reakcja.

Doskonale Cię rozumiem. Tylko, że ze mną jest tak, że nagle chciałabym wykrzyczec to całemu światu: KOCHAM JEZUSA!

Ja coraz więcej osobom mówię otwarcie

Ależ Wy szalone jesteście !

Ciekawy plan Spryciulo Moja mamuśka już wie o moich planach

Owca.. i przyjdzie na to czas Na razie nie masz co mówić bo widzę,żę nie masz pewności .... rozeznawaj

Wiecie co, miałam okazję przedwczoraj poznać takiego Bożego szaleńca... opowiem Wam innym razem, a tymczasem wracam do Ciszy Karmelu... jeszcze na parę dni.

Wydaje mi się, że do samego powiedzenia o swojej decyzji naszym bliskim trzeba dojrzeć. Trzeba być już pewnym swego powołania, bo wielu być może będzie próbować nas od tego odciągać. Jeżeli chodzi o rodziców – oczywiście nie ma jednej reguły - trzeba ich znać, wiedzieć w jaki sposób to przekazać i kiedy. To zawsze indywidualne przypadki. Są rodzice, którzy potrafią zrozumieć nasze decyzje i je szanują, choć i tak będzie to dla nich trudne do przyjęcia. Są i tacy, którzy będą zabraniać i „wydziwiać”. Powinniśmy się przede wszystkim modlić za nich i zdecydowanie podążać drogą, do której powołuje nas Pan. Prędzej czy później wszyscy się z tym pogodzą, zrozumieją… będzie to dla nich normalne, później będzie to już rzeczywistością.. Będą szczęśliwi, gdy zobaczą jak bardzo ich dziecko, jedyny skarb życia, jest szczęśliwe.

A wracając do tego Bożego szaleńca ;-)
W sobotę w odwiedziny do jednej Siostry, która pochodzi ze Słowacji, przyjechała Mama wraz z dwoma dziewczynami- znajomymi siostry .
Chcę się skupić na jednej z tych właśnie dziewczyn. Na Słowacji wstąpiła do klauzurowego zakonu. Jednak po paru latach, będąc w nowicjacie opuściła wspólnotę, czegoś jej tam brakowało. Choć dalej czuła powołanie do zakonu kontemplacyjnego. Od swojej znajomej Siostry (tej, którą przyjechała odwiedzić) zawsze słyszała jak piękna jest wspólnota w Polsce (Siostra była w tym samym klasztorze na Słowacji, tam złożyła śluby wieczyste, jednak niedawno przeniosła się, za zgodą przełożonych do Polski)… i przyjechała tu, wyjazd wcale nie był planowany, tak przy okazji wolnego miejsca w samochodzie udało jej się „załapać”. Będąc już tu, w tym domu, w tej konkretnej wspólnocie, zdecydowała, że zostaje. Po prostu, od tak! Taka pewność, że to jest TO MIEJSCE. I jej Radość. Matka pozwoliła zostać. Będzie przyjęta do wspólnoty. Dopiero później dała znać Tacie, że zostaje w Polsce, że będzie tu w klasztorze ufając, że rodzice nie będą mieli jej tego za złe, że nie mówiła nic wcześniej… Dla mnie niesamowite. Niestety nie potrafię opisać wszystkiego, co się działo po kolei, ale wiem, że każda droga powołania jest inna. I dla niektórych osób, może wydawać się to złe rozwiązanie, wyjechać i postawić rodziców przed faktem dokonanym, z dala od rodzinnego domu, w obcym kraju, bez pożegnania; jednak pamiętajcie, że każdy jest inny, i Pan dla każdego ma inny plan. Jeszcze bardziej zachwyca mnie postawa jej ojca. Bardzo się ucieszył, że znalazła swój DOM, że jest szczęśliwa, i tylko powiedział, że szkoda, że nie powiedziała wcześniej, bo sam przywiózł by ją tutaj. To postawa ufności wobec najlepszego Boga, który troszczy się o Swoje dzieci. W niej zawsze znajdujemy radość, pomimo, że nieraz jest bardzo trudno.
Proszę o modlitwę za Kasię, ponieważ to dopiero początek jej rozeznawania. Uczy się j.polskiego,  czeka ją dużo pracy i wyrzeczeń… Gdybyście widzieli jej Radość…

Pozdrawiam w Panu! +