To miałaś nie miłą przygodę. Wierzę Ci, bo ja jak Ty nigdy nie myślałam, że człowiek może być tak zły i perfidny. I nie chodzi tu tylko o wiarę. Całe szczęście, że udało się Tobie uciec. Pod opieką Boga jesteś, i on nie pozwoli Cię skrzywdzić, najwyraźniej będziesz miała jeszcze wiele cierpień.
Co do mówienia o czymś takim nie bójmy się mówić o takich rzeczach.

Chciał mnie  skrzywdzić w imię Jezusa,powtarzał to ciągle.Mam nadzieję,że dotrze do niego jak daleko jest od Jezusa i,że już nigdy nikogo nie skrzywdzi.

Tak bardzo chcę sobie z tym poradzić i jak najszybciej zapomnieć...Nie wiem czy potrafię.

będę pamiętać o Tobie w modlitwie. i również o tym mężczyźnie i innych, którzy potrzebują pomocy. Lusi, masz racje , że szatan  nie śpi i ciągle uderza. często jest też tak, że trafia na naszych najbliższych, którzy krzywdzą nas.. ale to już osobny temat.

Me@, nigdy nic nie wiadomo... Wiem, że łatwo jest "gdybać" i pewności, jakie zamiary miał ten człowiek, jednak takie zachowanie (przynajmniej w moim odczuciu) dość jasno mogło wskazywać, że chce zrobić dziewczynie krzywdę.

Boża Owieczko, myślę, że warto poszukać pomocy u psychologa (np. http://www.spch.pl/ ), takie wydarzenia zostawiają w psychice głęboki ślad, szczególnie że miało miejsce dwukrotnie w Twoim życiu.

Me@,rzucił się na mnie,znaczy,przyparł mnie gwałtownym ruchem ciała do ściany,zaczą lizać po twarzy dysząc i wsadził mi ręce pod ubranie.Napierając ciałem popychał mnie wzdłuż ściany w stronę drzwi pokoju.Dla mnie stało się oczywiste co chce zrobić!I to był człowiek żonaty,miał obrączkę i wspominał wcześniej coś o żonie.Sama widzisz,że to nie mogło być przypadkowe popchnięcie.

Opisałam to wszystko tutaj,bo nie chciałam tego dusić w sobie,nie chcę rozmyślać "co by było gdyby...",wiem że nigdy nie zdołam opisać tego dokładnie tak,aby każdy mógł to sobie wyobrazić,zwłaszcza,że próbuję wyrzucić to z pamięci.

Rito myślałam o tym,żeby pójść do psychologa,ale boję się,że zechce wracać do tych chwil w moim życiu o których nie chcę pamiętać.

Myślę ze pomoc psychologa, będzie najlepsza ...
Bo ranę, możesz w bardzo szybki sposób załatać w kilkanaście dni czy parę tygodni. Ale znów coś się stanie, i ból będzie stokroć większy ...
Warto pogadać z psychologiem ( ale nie takim świeżo po studiach), który pomoże, a ból nie wróci z zdwojoną siłą ...

Bardzo przykro mi to czytać; szczególnie dlatego, że stało się to na Jasnej Górze. Pojechałaś w sprawie która siedzi Ci w sercu - powołanie; a doświadczyłaś kolejnej rany. Oczywiście ona będzie się z czasem zabliźniać, aczkolwiek warto abyś poszukała pomocy. Moim skromnym zdaniem powinna być to osoba duchowna. Jeżeli znasz jakaś Siostrę - nie bój się, skieruj się do niej.. porozmawiaj z nią, przedstaw swoje odczucia.. Nie dość, że będziesz mogła się 'wyżalić', to takowa dobra duszyczka Ci pomoże. Rozmowa działa wiele. Dobrze jeżeli zahaczysz to temat powołania nad którym (mam nadzieję) dalej rozmyślasz. Pamiętaj, Pan Bóg jest z Tobą.. pokazał to nawet dwukrotnie w Twoim życiu. Ochronił Cię od takiej tragedii..


"Uwolnij me serce od strachu, wyprowadź mnie z tego ucisku." [ PS 25, 17]

Nie lękaj się