kamcia, to nie jest TYLKO 17 dni, to jest AŻ 17 dni.
Z nieodpowiednimi ludźmi to będzie piekło.

Takie "okropne" wyjazdy uczą też cierpliwości i pokory. Choć z drugiej strony może też się zdarzyć tak, że ludzie, którzy z początku wydają się straszni to na koniec wyjazdu zostają najlepszymi znajomymi Wiem to z własnego doświadczenia, ale nie z wyjazdów oazowych, bo z tymi nie mam nic wspólnego. Z Oazą łączy mnie tylko to, że mam dobry kontakt z jej moderatorem i z reguły się przekomarzamy o to, która wspólnota jest lepsza (w żarcie oczywiście) Także ja "nawracam" go na Rycerstwo Niepokalanej, a on mnie na Oazę

Jedyne, co łączy mnie z Oazą to to, że mam podpisaną krucjatę. No i może też to, że Oaza ma coś wspólnego z Rycerstwem. Jeśli nie czujecie się dobrze w tej wspólnocie to może spróbować w jakiejś innej?

Jak jesteście masochistkami - to mi nic do tego , owszem, trudne sytuacje nas kształtują, ale ja nie chcialłbym przechodzić tego po raz drugi, bo za bardzo szanuję swoje zdrowie

Na który stopień chcesz jechać? OND III?

ja posłuchałabym księdza, sami jesteśmy złymi sędziami we własnej sprawie, a możliwe, że rzeczywiście stopień, na który chcesz jechać nie jest dla Ciebie odpowiedni. on chce dla Ciebie dobrze

jeśli problemem jest termin, poszukaj w innych diecezjach. co prawda, turnusy są w tym samym czasie wszędzie, ale możliwe, że stopień XYZ, który u Ciebie jest w I turnusie, w sąsiedniej diecezji będzie w turnusie II.

Zdziwiło mnie, że są tam u Ciebie takie problemy, bo oaza w diecezjach z południa Polski ma się naprawdę bardzo dobrze. Trzymaj się

i co kamcia, wyruszyłaś na rekolekcje wakacyjne ?
Jak tak Aniu po II?

ja właśnie w sierpniu jadę na oaze
zobaczymy, jak wrócę to zadecyduje czy podejmuje formacje czy odchodzę z ruchu

Długo kazałam na siebie czekać, ale w końcu zebrałam się w sobie i napisałam kilka słów na temat moich ostatnich rekolekcji.

Ten drugi stopień Oazy Nowego Życia był
1. wymarzony
2. wymodlony
3. wyczekany.
Prawie rok przygotowywałam się do tych rekolekcji. Niestety jako jedyna z mojej parafii przeżyłam ONŻ I, wiele czynników złożyło się na to, że nie dołączyłam do innej wspólnoty. Do mojej grupki zaliczałam się ja, konspekt i notatnik. 10 notatników, 10 kroków, 10 drogowskazów - miesiące pracy. Początek był bardzo trudny, czułam, że praca z notatnikiem zdezorganizowała mi wszystko - mój czas wolny, moją modlitwę z wielkim trudem usystematyzowaną po jedynkowych uniesieniach. Podeszłam do sprawy poważnie. Nie było łatwo, odzywało się we mnie lenistwo, potrzebowałam wiele samodyscypliny. Mimo wszystko, to był piękny czas. Teraz wiem, widzę bardzo wyraźnie, że tak miało być. Posiadając świetną animatorkę, grupkę, być może zatrzymałabym się na pewnej powierzchowności oazy. Pracując sama bardziej we wszystko się zagłębiłam, poznawałam charyzmat Ruchu, coraz bardziej siebie w nim odnajdowałam, żyłam Pismem Świętym, wyczekiwałam Namiotu Spotkania, Niepokalana, Duch Święty, Kościół, Agape. Zmieniałam się. Przylgnęłam maksymalnie do Ruchu.
I oto ja tak bardzo zakochana w oazie i zapatrzona w Chrystusa pojechałam na te bardzo wymodlone rekolekcje drugiego stopnia (sytuacja z rodzicami jest jaka jest, ale się zgodzili ). Wiedziałam, że będą piękne, całkowicie dla Boga, rozmodlone.... i okazało się, że Pan Bóg zaplanował mi ten czas zupełnie inaczej. Pamiętam, że w dniu przyjazdu podczas Mszy Świętej, powiedziałam Chrystusowi, że cokolwiek by się nie działo, ja zostanę, nie wyjadę, wytrwam do końca. Panie, jestem Twoja, czyń co chcesz, jak chcesz, Ty mnie przez te rekolekcje prowadź, niech one będą takie, jak Ty chcesz! Już pierwsze dni przyniosły spore trudności. Czułam się przytłoczona intensywnością zajęć, nieprzeczytaną Księgą Wyjścia, trudnymi zagadnieniami teologicznymi, liturgicznymi śpiewami na głosy, brakiem czasu wolnego, odpoczynku... Czwartego dnia wyruszyliśmy dwójkami ewangelizować. Najpierw kilka osób nas dosyć niegrzecznie spławiło. Kolejne małżeństwo było już bardziej chętne do rozmowy... Pytanie kto kogo ewangelizował. Czułam się maksymalnie odewangelizowana, pojawiły się wątpliwości. Miałam podczas tych rekolekcji masę problemów. Nie umiałam się modlić tak jakbym chciała, nie umiałam się skupić, czułam się gorsza od innych. Były też piękne, cudowne chwile, ale jednak całość byłą dla mnie bardzo trudna.  Chociaż momentami chciałam już uciekać, a nawet byłam pewna, że 'koniec z oazą, koniec z tymi szopkami, wyjadę i pożyję sobie normalnie', byłam wierna mojej obietnicy z początku tych rekolekcji. Pan też nie zostawiał mnie bez pomocy. Nagła wizyta ks moderatora i słowa 'Wiesz, Aniu, dobrze, że Ty tu jesteś.' i takie ciepełko na sercu . Bardzo długo nie rozumiałam dlaczego te rekolekcje są tak znacząco inne niż ja je sobie zaplanowałam. Na szczęście w końcu zrozumiałam, że nie muszę rozumieć, że Pan mnie przez ten czas prowadził. Powierzyłam Panu i On tego nie zignorował . Dziękuję Panu za ten czas, za doświadczenie, trudności, smutku, pustyni, ale też wspaniałej wspólnoty, bliskości drugiego człowieka, czystej radości, wsparcia. Wyjeżdżając nie widziałam jeszcze owoców, ale wiedziałam, że będą. I to nie jeden - całe kosze owoców. Teraz już zaczynam te owoce widzieć i wiem, że tak miało być. JA NIE MUSZĘ OGARNIAĆ. PAN BÓG OGARNIA . Poza trudnościami, jak już wspominałam odczułam też wspaniałą wspólnotę i wiele cudownych chwil. Rozkochałam się w tak niezrozumiałej początkowo Księdze Wyjścia, w Liturgii. Wyjechałam ze słowami PRAGNĘ SŁUŻYĆ i towarzyszą mi one po dzień dzisiejszy . Chyba dojrzałam chyba się umocniłam, chyba jestem stabilniejsza. Chwała Panu!

Aniu, czytając Twoje świadectwo miałam wrażenie jakbym czytała o swoich rekolekcjach. Dokładnie o mojej jedynce, bo dwójka akurat była czasem cukierków od Boga. Natomiast I ONŻ, czas pustyni, bez emocji, bez nadzwyczajnych przeżyć. Cudownie, że dostrzegasz to, jak ważne są takie chwile. Przyznam, że miewam często problemy tego typu, że gdy na modlitwie przychodzi oschłość i brak uczuć, to zaczynam się poddawać i modlić "byle jak". Super to ujęłaś, że my nie musimy ogarniać. Dzięki za świadectwo