Witaj Kinga, też tak miałam, byłam pewna co do zakonu, już nie miałam wątpliwości, ale kiedy zaczęłam poczynać pierwsze kroki w załatwianiu formalności (tzn. powiedzenie dyrektorowi, że chcę zrezygnować z pracy, pisama do s.przełożonej) wtedy naszły mnie straszne wątpliwości. Sądzę, że to nic dziwnego, jest to decyzja na całe życie...Może szatan trochę w tym miesza, tak uważam, on nie chce tego, żebyś wstąpiła i była blisko Pana. Jeżeli masz takie wątpliwości to może trochę jeszcze poczekaj, przemódl, ja tak zrobiłam, dałam sobie czas...chyba że nie masz nic do stracenie ( w sensie pracy) to chyba bym zaryzykowała, zawsze można wrócić, po przekroczeniu furty klasztornej ona nie zamyka się na zawsze. Możesz tu jeszcze trochę porozeznawać, albo już tam. Nie rozumiem tego stwierdzenia, że obrażasz Boga...czym niby obrażasz? że chcesz Mu się poświęcić? Jeżeli jest to ucieczka przez światem to w zakonie przypuszczam, że nie będziesz szczęśliwa, dlatego musisz w swoim sercu odpowiedzieć sobie na to pytanie. Powodzenia kochana

Powolanie to marzenie Jezusa o naszym szczęściu
Więc jeśli powoła Cie do zycia zakonnego to będziesz szczęśliwa chociaz będą trudności
a jesli to nie jest Twoja droga to na pewno nie będziesz szczęśliwa, więc szukaj szczęścia, szukaj Miłości bo Bóg jest Miłością!! ALLELUJA!!
Kiedyś jeden ksiadz powiedział żeby najpierw rozeznać powołanie do małżeństwa a później do zakonu .... miał rację? nie wiem

Od dziś zawsze będę się tłumaczyć, że nie czytałam wszystkiego...
Początki zawsze są pełne obawy, myśli czy aby na pewno... Ale tu jest mądrość człowieka w modlitwie, i miłość Boga w czynie - rozeznanie... Jako forum powołaniowe, ludzie nie mamy prawa Ci powiedzieć - tak masz powołanie... albo- nie, kurde sorry ale to nie Twoja droga, po prostu jesteś zauroczona życiem zakonnym...
To czas Twojej pracy nad sobą - podstawy formacji zakonnej, to podstawy Twojego zakonnego życia...

Więc, odwagi !

Kierownik duchowy tu bardzo by pomógł. Kiedyś usłyszałam od mojej dobrej koleżanki, która rozmawiała z pewną siostrą kapucynką, że siostra powiedziała jej, że jak rozeznamy powołanie to często jest tak, że długo się zastanawiamy, robią się z nas takie ciepłe kluchy, bo nie umiemy się zdecydować. To właśnie jasnej decyzji oczekuje od nas Pan, od niej zależy wszystko. On pokieruje wszystkim dalej.

Wraz z rozwojem życia duchowego ważne jest by szukać kierownika, stałego spowiednika, kogoś kto widzi więcej z boku, kto poprowadzi, powie 'a może to i to?'. Nie zdecyduje za nas, ale zasugeruje. Samemu łatwo się pogubić . Z drugiej strony nie ma co szukać takiej osoby na siłę. Dobrze, że masz oparcie w katechetce, w duszpasterstwie, już jesteś z tym troszkę mniej samotna .
Wstąpienie do zakonu to bardzo ważna decyzja, na całe życie. To dobrze, że jest niepewność, że jest strach, lęk, ciekawość, pojawiają się różne myśli. To świadczy o Waszej dojrzałości . By wybrać drogę życia, potrzeba dojrzałości duchowej i emocjonalnej, potrzeba znajomości siebie i rozmodlenia. Wszystko przychodzi z czasem. Wątpliwości są dobre, bardzo dobre, bo to one prowadzą do poznania prawdy. Potrzeba wielkiego, ogromnego wręcz zaufania Panu, wiary, że On chce Cię mieć w najpiękniejszej możliwej opcji i Ci tę opcję wskaże. Małżeństwo, zakon, coś innego... Trzeba dać sobie czas iw  pokoju oczekiwać .
Weroniko, utrzymujesz kontakt z Siostrami? To też jest ważne, by weryfikować swoje odczucia z Siostrami. One też mogą bardzo pomóc w mądrym rozeznaniu .
I my też jesteśmy tutaj by wspierać, w każdej decyzji .
Ściskam cieplutko! Ania.
PS: Zdradzisz o którym zgromadzeniu myślisz?