Hm. Nie wiem w sumie, od czego zacząć. Może od tego, że dałam sobie spokój z zakonem. Na początku liceum postanowiłam sobie, że będę taka , jak inni (ale nie w zły kontekście, co to to nie; Bóg nigdy nie stracił dla mnie żadnego znaczenia) - nie będę się niczym wyróżniać i po prostu wkomponuję się w grupę rówieśników. Z jakim skutkiem? ano takim, że przez całą 1 klasę miałam etykietkę świętej, teraz już trochę przycichło, ale to już inna bajka, nie o tym mowa. Gdy rozpoczęłam szkołę średnią, myśli o zakonie czasami dawały się we znaki, by potem umilknąć całkowicie na rzecz Głosu, wzywającego do kogoś innego. Kiedyś myślałam, że to zwykła fascynacja Panem z Niemiec, który jeździ po całym świecie i odwiedza nasze liceum dwa razy w roku i ma z nami warsztaty, podczas których ogólnie motywuje nas do pięknie przeżytego życia, pełnego pasji, zainteresowań i miłości. Załapałam z nim kontakt, jest dla mnie kimś ważnym, inspiracją. Pomyślałam sobie, że tak bardzo chciałabym robić w życiu to, co on - też mówić ludziom z różnych zakątków świata, że są wspaniali i że mogą osiągnąć wszystko itd. Tylko pojawiają się pytania : Jak mam robić coś takiego, skoro sama nie czuję się w pełni szczęśliwa, ograniczona, zakompleksiona? Mam wrażenie, że wszyscy ludzie, którzy właśnie tym się zajmują, są mówcami motywacyjnymi, przeżyli jakieś WIELKIE BUM, które całkowicie zmieniło ich życie. Ja czegoś takiego nie doświadczyłam. Nie, przepraszam - na jednych z rekolekcjach przekonałam się, że Bóg jest Żywą Osobą i tak jest do dziś, ale nie było jakiegoś punktu zwrotnego podczas tej mojej ziemskiej egzystencji, które całkowicie zmieniłoby moje patrzenie na świat, wypełniło moje serce miłością do ludzi i do siebie, czegoś takiego, co by mnie uzdrowiło wewnętrznie. Wiecie, co mam na myśli ?  A nie chciałabym być hipokrytką. Pytanie numer 2 : Jak mam tego wszystkiego dokonać ?  Moim marzeniem jest, by zaraz po maturze (czyli za rok) wybrać się na wolontariat za granicę z jakieś organizacji i ok, tylko jak sprawić, by takie coś stało się zarówno moją pracą, jak i realizowaniem powołania, życiowego celu ?  Nie mam pojęcia, jakie kroki podjąć. Czasami mam wrażenie, że ludzie, którzy robią, to, co ja chcę, po prostu mieli szczęście... nie wiem, co mam z tym wszystkim zrobić.