Nie bój się, że poprzez uczestniczenie we Mszy "otrzymasz powołanie", gdyż przez to zamkniesz się na działanie Boga, który chce przecież dla Ciebie tylko dobra. On wie, do czego Cię przeznaczył, jakie jest Twoje zadanie na tym świecie. Jeśli czujesz, że Twoje powołanie jest w małżeństwie - to Alleluja, tylko dziękować Panu, bo to piękna droga ! jednak nie powinnaś też tak bardzo obawiać się życia zakonnego - ok,  nie musi Cię to fascynować, masz pełne prawo, taka droga nie jest dla wszystkich,jednak po co te lęki ? Ufaj. Módl się. Nie dopuszczaj ich do siebie. Porozmawiaj z kimś o tym, najlepiej z jakimś kapłanem. Ale przede wszystkim nie zamykaj się w tym wszystkim na Boga, gdyż On chce działać w Twoim życiu. Idź na Eucharystię, która jest najwyższą formą modlitwy. W razie, gdyby myśli o zakonie powracały - rozeznawaj, ale na spokojnie, nie panikuj - może to jest Twoje powołanie, a może nie - to wiesz tylko Ty i Bóg, ale najważniejsze - żebyś nie zostawała z tym wszystkim sama i nie zadręczała się tym.  Może te myśli mają po prostu służyć temu, byś dojrzała, rozwinęła się bardziej duchowo , zaczęła bardziej ufać i być wierna Bogu we wszystkim ? Rozeznawanie to dobra lekcja, która ubogaca nasze życie wewnętrzne, uczy pokory.

przede wszystkim, tak jak ci pisali, potrzebna jest stabilizacja psychiczna, żadnych decyzji, czy to o małżeństwie, czy o życiu zakonnym nie można podejmować w takim stanie, w jakim ty jesteś... poza tym bardzo ważną, kluczową rzeczą dla powołania, jakiegokolwiek jest wolność, Bóg nie zmusi cię do tego, żebyś wybrała życie zakonne, zresztą gdyby chciał, to zrobiłby to bez względu na to, czy chodziłabyś do Kościoła czy nie. Bóg daje ci wolność i każde powołanie, nawet jeśli autentycznie pojawia się w sercu, jest tylko zaproszeniem Jego miłości i myślę, że jeśli naprawdę poczujesz w sobie to Jego wezwanie, to tak właśnie będziesz to odczytywać, mimo trudności będziesz czuła się wolna w tym co robisz i co wybierasz. Myślę, że w tym wszystkim potrzebny jest też czas, bo każde powołanie wymaga rozeznania, nie jest tak, że po prostu się pojawia i ty w ciągu tygodnia masz rzucić wszystko i pójść, szczególnie, gdy tego nie czujesz. Ważne jest byś była blisko Kościoła, byś korzystała z Sakramentów, które On ci daje, bo to też będzie cię uzdrawiać, Bóg będzie przychodził, zabierał twoje lęki, oczyszczał, będzie ci pokazywał drogę, na której naprawdę będziesz szczęśliwa i przede wszystkim będzie w twoje serce wlewał pokój, a nie zamieszanie... Wierzę, że On będzie cię dotykał swoją miłością, jeśli tylko Mu zaufasz i pamiętaj, że On nic nie zrobi wbrew tobie... przeczytaj sobie Ewangelię z najbliższej niedzieli - Bóg posyła anioła, który mówi Maryi, że pocznie i porodzi Jezusa... Anioł przekazuje te słowa Maryi i czeka. Nie nalega, nie narzuca się, składa propozycję i czeka. Dopiero, gdy Maryja mówi "oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według słowa Twego", dopiero wtedy anioł odchodzi. Czekał na odpowiedź. Maryja odpowiedziała fiat, ale mogła też powiedzieć nie, do końca pozostała wolna. Tobie też Bóg nigdy tej wolności nie zabierze. Dlatego nie bój się! "Doskonała miłość usuwa lęk". On cię poprowadzi!

Jak myślę o mojej rodzinie,mężu i dzieciach to czuje spokój i radość. Miałam w planach zaręczyny niebawem.
Nerwica to taka choroba, która atakuje to na czym nam najbardziej zależy.
Wiecie, ludzie z nerwicą normalnie biorą śluby, mają dzieci - z nerwicą można żyć, choć jest to niekiedy trudniejsze (pomagają leki psychotropowe). Terapia niekiedy trwa latami, a niektórzy mówią, że nerwicy nie da się wyleczyć. Ludzie z nerwicą nie są wykluczeni z życia i podejmowania decyzji.

A z tego co wiem, do zakonu nie mogą iść osoby z zaburzeniami psychicznymi - trochę mi taka myśl pomaga (może to głupie).
Racjonalnie myśląc, analizując te myśli (gdy nie mam takich ataków lęków czy paniki) potrafię sobie powiedzieć, że jestem pewna, że chcę małżeństwa. Ale jak przychodzi natrętna myśl, to cała drżę ze strachu.