Wpis kochanego BÂławatka zmotywowaÂł mnie do napisania „Âświadectwa”. A moÂże po prostu czegoÂś wiĂŞcej o sobie. Ale nie tego co robiĂŞ, gdzie siĂŞ uczĂŞ, co lubiĂŞ a czego nie. Do napisania czegoÂś o myÂśli, ktĂłrÂą (w co bardzo mocno wierzĂŞ) juÂż kilka lat temu wlaÂł w moje serce Jezus.
    Wszystko zaczĂŞÂło siĂŞ 8 czerwca 2008 r. WracajÂąc z Lednicy odwiedziliÂśmy klasztor siĂłstr Matki BoÂżej MiÂłosierdzia. Po Mszy ÂŚwiĂŞtej poszliÂśmy nad Jezioro Kierskie. SiedzieliÂśmy sobie na Âławkach, a ja w pewnym momencie zupeÂłnie siĂŞ wy³¹czyÂłam, nie zwracaÂłam uwagi na to, co dzieje siĂŞ dookoÂła. I nagle poczuÂłam takÂą ogromnÂą radoœÌ w sercu i pÂłynÂące do oczu Âłzy. Nie bardzo wiedziaÂłam co robiĂŚ. MusiaÂłam szybko zebraĂŚ siĂŞ w sobie, bo gdyby ktoÂś to zauwaÂżyÂł i zapytaÂł co siĂŞ dzieje, to nie potrafiÂłabym odpowiedzieĂŚ. UcieszyÂłam siĂŞ, Âże nie zostaliÂśmy w tamtym miejscu zbyt dÂługo. ByÂłam przeraÂżona! Chyba tym, Âże pierwszy raz czegoÂś takiego doÂświadczyÂłam. PomyÂślaÂłam wtedy pierwszy raz „Zakon? ÂŻycie we wspĂłlnocie? Na pewno nie! CoÂś sobie wkrĂŞcam!”. ChciaÂłam jak najszybciej o tym wszystkim zapomnieĂŚ… Co jakiÂś czas myÂśl o Zgromadzeniu wracaÂła, ale udawaÂło mi siĂŞ doœÌ skutecznie od niej uciekaĂŚ. Moje „uciekanie” zaszÂło jednak trochĂŞ za daleko. Efektem byÂło zupeÂłne rozluÂźnienie kontaktu z Bogiem. BojÂąc siĂŞ, Âże to moÂże byĂŚ Jego gÂłos, Jego zaproszenie, wolaÂłam siĂŞ od Niego odci¹Ì. Bo moÂże zapomni, moÂże odpuÂści…
To byÂł ciĂŞÂżki czas. CzuÂłam, Âże dzieje siĂŞ ze mnÂą coÂś niedobrego. Nie czuÂłam radoÂści na modlitwie – o ile w ogĂłle moje – puste, nieprzemyÂślane wĂłwczas – sÂłowa moÂżna nazwaĂŚ modlitwÂą. PojawiaÂły siĂŞ problemy, z ktĂłrymi nie potrafiÂłam sobie poradziĂŚ. ZaczynaÂło brakowaĂŚ Jezusa, ale nie bardzo wiedziaÂłam co robiĂŚ, Âżeby do Niego wrĂłciĂŚ i jednoczeÂśnie nie sÂłyszeĂŚ Jego nawoÂływaĂą. I wtedy bardzo pomogÂła mi rozmowa z zaprzyjaÂźnionym klerykiem. „Po prostu Mu zaufaj. WypÂłacz siĂŞ. Powiedz, Âże sobie nie radzisz, Âże siĂŞ boisz. Popatrz na krzyÂż, na tĂŞ prawdziwÂą bezinteresownÂą MiÂłoœÌ. Popatrz i pomyÂśl, czy On chciaÂłby, czy mĂłgÂłby zrobiĂŚ coÂś, Âżeby CiĂŞ skrzywdziĂŚ, ÂżebyÂś cierpiaÂła? Asia, pozwĂłl Mu dziaÂłaĂŚ. PozwĂłl nawet, jeÂśli siĂŞ boisz, bo On wie co robi i na pewno nigdy nie zostawi CiĂŞ samej. JakÂąkolwiek decyzjĂŞ podejmiesz (BĂłg nie stawia CiĂŞ pod ÂścianÂą, On – byĂŚ moÂże – zaprasza CiĂŞ do takiego, a nie innego Âżycia, ale decyzja naleÂży do Ciebie) On jÂą uszanuje i zawsze bĂŞdzie przy Tobie.”
I to byÂł ten moment… Ten przeÂłomowy moment, w ktĂłrym faktycznie ze Âłzami w oczach, z wewnĂŞtrznym rozbiciem powiedziaÂłam „Jezu, zrobiĂŞ wszystko, czego bĂŞdziesz ode mnie oczekiwaÂł. Tylko bÂądÂź. BÂądÂź przy mnie i prowadÂź mnie tam, gdzie chcesz. Do miejsca, ktĂłre ma byĂŚ realizacjÂą Twojego planu wobec mnie. Kocham CiĂŞ Jezu”…
    I wrĂłciÂła radoœÌ I pokĂłj Dwa lata temu Jezus postanowiÂł o sobie przypomnieĂŚ. Jego sposoby sÂą niesamowite.  KtĂłregoÂś dnia sÂłuchaÂłam ró¿nych piosenek na youtube i w pewnej chwili trafiÂłam na filmik "powoÂłaniowy" Zgromadzenia SiĂłstr Franciszkanek od Pokuty i MiÂłoÂści ChrzeÂścijaĂąskiej z Orlika Z ciekawoÂści weszÂłam na stronĂŞ internetowÂą Zgromadzenia. I wÂłaÂśnie wtedy – po raz drugi – poczuÂłam to, co nad jeziorem. ZnĂłw ta sama radoœÌ To byÂł chyba kolejny przeÂłom. Wtedy wÂłaÂśnie zaczĂŞÂłam dopuszczaĂŚ do siebie myÂśl, Âże kurcze moÂże to jest to, co BĂłg dla mnie przygotowaÂł... I tak z tÂą myÂślÂą ÂżyjĂŞ sobie do dzisiaj, mimo studiĂłw i ogĂłlnego „edukacyjnego zawrotu gÂłowy”. I im bardziej otwieram siĂŞ na dziaÂłanie Boga, z tym wiĂŞkszÂą ÂłatwoÂściÂą przychodzi mi akceptowanie ró¿nych wydarzeĂą, ktĂłre jeszcze jakiÂś czas temu pewnie by mnie doÂłowaÂły albo co najmniej martwiÂły  

Uff, nie Âłatwo jest pisaĂŚ o tak waÂżnych rzeczach Ale po wielu dniach zastanawiania siĂŞ nad tym, udaÂło siĂŞ Taki mĂłj maÂły, wielki sukces ;P