Wydaje mi się, że chodzenie ze sobą to etap takie poznawania siebie nawzajem, przebywania ze sobą itp. Narzeczeństwo jest już wyrazem takiej akceptacji, zatwierdzenia swojej decyzji. No, a wiadomo - ślubu to już takie "tak" na zawsze i na wieczność

Tak myślę, że to tak jak na drodze zakonnej. Najpierw "chodzimy" z Panem Jezusem, poznajemy Go (kwestia chodzenia ze sobą). Później On staje się naszym Narzeczonym kiedy wstępujemy do Zgromadzenia (kwestia narzeczeństwa), a to trwałe "tak" wypowiadamy przy ślubach wieczystych (kwestia małżeństwa)

W moim przekonaniu narzeczeństwo jest takim etapem kiedy zaczyna się mysleć realnie o drugiej osobie- dostrzegamy niedoskonałości, przyzwyczajenia i wiele innych spraw, których wcześniej sie nie dostrzegało. Bywa też tak, że to, co kiedyś wydawało się piękne/fajne/urocze/itp. może okazać się wadą i zaczyna nam przeszkadzać. To czas wzajemnego dopasowywania się pod względem charakteru i wartości, którymi kieruje się druga osoba.
I z pewnością jest to już poważniejsze spojrzenie na życie i duży krok do dalszego, wspólnego zycia... I tu pojawia się ogromne niebezpieczeństwo- często bywa tak, że ludzie odkrywają, że do siebie nie pasują, że cos jest nie tak z tą miłością, ale boją się wycofać. Strach przed samotnością, obawa przed tym "co ludzie powiedzą", jak zareaguje rodzina, że trwają już przygotowania do ślubu (co wiąże sie z kosztami) i że strach przed skrzywdzeniem drugiego człowieka mogą sprawić, że człowiek może zniszczyć życie sobie i drugiej osobie.
Inną rzeczą, która wg. mnie jest strasznym niedociągnięciem w narzeczeństwie jest brak przygotowania do małżeństwa. Kursy są robione "na szybko", przez osoby, które nie zawsze mają przygotowanie...

No może na razie skończę tą pesymistyczną pisaninę

Zastrzegam, że to tylko moja opinia i nie mam na celu zniechęcać do małżeństwa

Według mnie narzeczeństwo (skoro zaczyna się od tego pierwszego 'tak, wyjdę za Ciebie') jest przede wszystkim taką obietnicą ślubu i całego wspólnego życia.

Będąc ze sobą poznajemy się, uczymy się ze sobą żyć, a skoro się kochamy to i planujemy wspólne życie. Zgadzając się na ślub (czyli zaczynając narzeczeństwo) mówimy: kocham Cię, akceptuję Cię takiego jakim jesteś i mimo Twoich wad chcę Ci kiedyś przyrzec przed Panem, że będę z Tobą do końca.
Oczywiście nie jest tak, że z narzeczeństwa nie da się już wycofać:P
Jednak wydaje mi się, że jeżeli ktoś widząc piękny pierścionek mówi 'tak', myśląc jednocześnie, że może się z tej decyzji łatwo później wymigać - postępuje lekkomyślnie i nieuczciwie względem tej drugiej osoby.
Narzeczeństwo zobowiązuje.

A tu kazanie podczas ślubu- zaszokuje lekko ) https://www.youtube.com/watch?v=EsrIpj56dEA